LJN: AE2383, Hoge Raad , R00/155HR Datum uitspraak: 28-06 ...

terrein opnieuw zal moeten overdragen aan het Eilandgebied. Het is onbegrijpelijk, zo stelt
het onderdeel, dat het hof de vaststellingsovereenkomst
anders heeft gelezen.
2.26 De rechtsklacht kan geen doel treffen. Op zichzelf dient de daardoor verdedigde
rechtsregel ook als regel van het toepasselijke oude Antilliaanse recht te worden aanvaard op
dezelfde gronden waarop de Hoge Raad haar in 1978(14) in het vroeger in Nederland
geldende recht heeft binnengehaald. Daarbij is mede in aanmerking te nemen dat de Hoge
Raad daarmee naar algemene opvatting anticipeerde op de invoering van het Nieuw BW, dat
in de artikelen 6:262-264 een regeling kende van opschortingsrechten bij een wederkerige
overeenkomst, terwijl het gemeenschappelijk hof blijkbaar heeft geanticipeerd op de
invoering van het Antilliaanse Nieuw BW per 15 januari 2001, dat in dezelfde nummers een
identieke regeling bevat.(15) Maar uit niets in het bestreden arrest blijkt of valt af te leiden dat
het gemeenschappelijk hof deze regeling heeft miskend: het hof heeft geoordeeld dat het
gehele pakket aan verplichtingen van Van der Valk, met inbegrip van haar door het hof
aangenomen verplichting om op het Cornelisbaaiterrein toeristische projecten te ontwikkelen,
staat tegenover de verplichtingen die voor het Eilandgebied uit de vaststellingsovereen-komst
voortvloeien.
2.27 De beide motiveringsklachten zijn naar mijn mening echter terecht voorgesteld omdat dit
zojuist weergegeven oordeel onbegrijpelijk is (gemotiveerd). Partijen zijn het immers erover
eens dat de vaststellingsovereenkomst is gesloten ter beëindiging van hun geschil over het feit
dat het Eilandgebied het Marichi strandproject niet heeft gerealiseerd en dat het gehele pakket
aan verplichtingen dat het Eilandgebied in die overeenkomst op zich heeft genomen, daarvoor
een alternatief vormde.(16) Anders gezegd: partijen zijn het erover eens dat de verplichtingen
van het Eilandgebied stonden tegenover de afstand die Van der Valk deed van haar gesteld
recht op schadevergoeding. Al daarom is het bestreden oordeel onjuist: het hof is buiten de
grenzen van de rechtsstrijd getreden.
2.28 Bovendien levert de considerans van de op 16 augustus 1994 gesloten tweede
overeenkomst tussen partijen, waarop de op 21 maart 1995 gesloten vaststellingsovereenkomst
voortbouwt, een argument op tegen de opvatting van het hof. Zoals aangehaald onder
1.2(c) van deze conclusie hebben partijen daarin verklaard
"dat het eilandgebied de wens te kennen heeft gegeven vooralsnog te willen afzien van het
Marichi project;
dat in verband hiermee het eilandgebied (...) te kennen heeft gegeven één of meerdere
alternatieven op bedoeld Marichi project te willen aanbieden;
dat Van der Valk bereid is te trachten om met het eilandgebied een minnelijke regeling na te
streven en in verband daarmee een aangeboden alternatief c.q. alternatieven in plaats van het
Marichi project zal aanhoren en in overweging zal nemen."
In samenhang met het onder 1.2(e) van deze conclusie aangehaalde artikel 2 lid 1 van de
vaststellingsovereenkomst, dat - voorzover van belang - als volgt luidt:
"Van der Valk doet hierbij afstand van haar recht schadevergoeding en/of nakoming van het
Eilandgebied te vorderen terzake van de door het Eilandgebied gewenste niet-realisering van
het Marichi-strand project, onder de voorwaarde dat het Eilandgebied hierbij een pakket
verplichtingen op zich neemt jegens Van der Valk (...) en onder de voorwaarde dat het