Het is een soort roeping - Stichting Groenhuysen

De heer Gommers:
u i t d e o u d e d o o s
“De spits werd er door
een helicopter
op gezet”
Als hij soms ’s nachts wakker ligt en de gordijnen een stukje opendoet, kijkt hij uit
op de toren van de rooms-katholieke kerk van Nispen. Dezelfde toren die hij in de
jaren ’50 vernieuwde nadat deze in de oorlog door de Duitsers was neergehaald.
“Ja, dat was me wat hoor”, vertelt de heer Gommers (88), bewoner van een
appartement in De Pastorie in Nispen, “dat ging niet vanzelf. We hadden toen
nog geen liften om alles boven te krijgen. Dat ging allemaal met een lier. En nu
zeg je: dat was levensgevaarlijk. De toren hebben we op het plein voor de kerk
gemaakt. Toen die klaar was, was er geen lier te krijgen die de gehele toren naar
boven kon takelen. Daarom is de toren in delen naar boven gebracht en de spits
er zelfs door een helicopter op gezet.”
“Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik had de ambachtsschool gedaan, was
timmerman en werkte toen ik van school af kwam bij een oom van me. Ik
moest hard werken, maar ik verdiende geen rooie cent. In 1943, toen ik 18 jaar
oud was, werd ik naar Duitsland gezonden. Daar werd ik op een scheepswerf
tewerkgesteld. Toen ik aan het einde van de oorlog terugkwam in Nederland kon
ik bij bouwbedrijf Korteweg komen werken, die huizen bouwde in Roosendaal.
Korteweg zat ook in Zeeuws-Vlaanderen, waar ze zich bezighielden met de herbouw
van kerken. In de oorlog zijn er heel veel kerken kapotgeschoten. Zo deed
ik ervaring hiermee op. Later werkte ik voor een andere bouwmaatschappij in
Roosendaal, toen ik in aanraking kwam met Jan Dekkers van het gelijknamige
bouwbedrijf. Hij zocht iemand die het aandurfde
om de kerk in Nispen te herbouwen.
Ik was inmiddels opgeklommen tot voorman
en zag het als een kans. Dus ik zei tegen
hem: ‘Laat mij die maken’.”
“Ik werd de hoofduitvoerder van het project.
Vanwege de wederopbouw waren er moeilijk
stenen en dakpannen te krijgen. Dat was wel
een probleem. Voor de toren hebben we montstenen
gebruikt. Daar zitten sintels in. Deze
stenen zijn niet kapot te krijgen, ze lijken een
beetje op klinkers. De herbouw van de toren
heeft alles bij mekaar een jaar geduurd. We
hebben er met acht man aan gewerkt.”
“Ik vind het mooi dat ik vanuit mijn slaapkamerraam
de kerk kan zien. Vanuit de woonkamer
kijk ik op het kruispunt bij de kerk.
Daar is overdag altijd wel leven. Als ik ’s nachts
niet goed kan slapen, kijk ik vanuit mijn bed
naar de toren. En dan denk ik weer even terug
aan de klus die we hebben geklaard.”
15
Groenhuysen Blad 4 • 2011