en risicoanalyse volgens de codex alimentarius - Favv

1.1.2 Risicoanalyse
Oorspronkelijk werd risicoanalyse als een hulpmiddel ontworpen voor het nemen van passende besluiten omtrent het risico
van bepaalde carcinogene gevaren. In 1983 publiceerde de ‘National Research Council’ (NRC) het document ‘Risk Assessment
in the Federal Government: Managing the Process’. Dit vormde de basis voor het algemeen begrip risicoëvaluatie en legde een
duidelijke basis voor chemische risicoëvaluatie en risicomanagement. De definities opgenomen in dit document waren voldoende
breed om algemeen toegepast te worden en ook voldoende concreet om verwarring te voorkomen tijdens communicatie.
Sinds een aantal jaren wordt deze systematiek van risicoanalyse ook toegepast op andere gevaren en situaties, waaronder
de microbiologische gevaren die van belang zijn in de voedingsindustrie. Ondanks het feit dat men volgens dezelfde
basissystematiek werkt, zijn er toch verschillen merkbaar in aanpak en terminologie tussen de microbiologische en chemische
risicoanalyse. Binnen de Codex Alimentarius zijn dan ook specifieke richtlijnen opgesteld voor biologische risicoëvaluatie en
risicomanagement.
Bij het uitvoeren van een risicoanalyse gebruikt men informatie en technieken vanuit zeer diverse disciplines waaronder microbiologie,
chemie, toxicologie, geneeskunde, epidemiologie, statistiek, management, sociologie,…
Het einddoel van een risicoanalyse is het kunnen nemen van een goed ondersteunde strategische beslissing gebaseerd op
een kwalitatief of kwantitatief resultaat. Op basis van het resultaat van een risicoëvaluatie (kwantitatief en kwalitatief ) stelt de
overheid een risicomanagement op met een communicatie naar de betrokken groepen/personen. In deze communicatie kunnen
deze gegevens van de kwantitative risicoanalyse vervat zijn.
De systematiek van risicoanalyse is opgebouwd uit 3 hoofdcomponenten:
1. Risicoëvaluatie (risk assessment);
2. Risicomanagement (risk management);
3. Risicocommunicatie (risk communication).
Figuur 1 illustreert de opbouw van de risicoanalysesystematiek.
Risicoëvaluatie wordt echter nog verder opgesplitst in 4 onderdelen:
a. gevarenidentificatie (hazard identification);
b. gevarenkarakterisatie (hazard characterisation of dose-response assessment);
c. blootstellingsschatting (exposure assessment);
d. risicokarakterisatie (risk characterisation).
11