20140127-de-wijkraad-als-geluksfabriekje

Onze rijksoverheid hoor je er dus niet over, maar op lokaal niveau komen we ook in
Nederland welbewust geluksbeleid tegen. In november 2011 hield het Sociaal en Cultureel
Planbureau een conferentie waarin allerlei geluksbevorderende initiatieven werden
besproken in gemeentebeleid, gezondheidszorg, werk en onderwijs. Zo’n geluksbevorderende
maatregel is dat burgers in bepaalde gevallen kunnen meedoen aan de besluitvorming.
Immers, mensen worden ongelukkig door veranderingen waar ze zelf geen vat op
hebben. Nog mooier is het als een gemeente de burgers daadwerkelijk laat meewerken
aan de verandering waar die burgers zelf voor gekozen hebben. Dan doen deze burgers
zinvol werk, ook al is het onbetaald.
En van een zinvolle activiteit word je gelukkig.
Maar hoe organiseer je dat meedenken en meedoen?
Als je in jouw gemeente iets wilt, of als je iets juist niet wilt, kun je tegenwoordig onderwerpen
op de agenda van de gemeenteraadsvergadering laten plaatsen. Mits er langer
dan 2 jaar is verlopen sinds de raad over ditzelfde onderwerp iets heeft besloten. En zo
lang je onderwerp niet indruist tegen hogere wet- of regelgeving. Of het besluit van
een hoger bestuursorgaan betreft, dan wel gaat over privébelangen. Ook vragen over
het gemeentelijk beleid zijn niet toegestaan, evenals het spreken over handelingen van
een ambtsdrager waarover een klacht zou kunnen worden ingediend. Ook het spreken
over bezwaarschiften of fiscale aangelegenheden mag niet evenals het bespreken van de
bedrijfsvoering van de gemeente, of de benoeming van personen.
De bedoeling is, dat de lokale politiek en de burgers door dit burgerinitiatief dichter bij
elkaar komen. Minder vervreemding = meer geluk. Heel mooi bedacht. Maar je voelt bij
die maatregelen de angst van de wetgever voor chaos. De burger mag meepraten maar
hij moet het niet te dol maken. De mogelijkheid is drie jaar geleden ingevoerd dus misschien
moeten de burgers er nog aan wennen, maar voorlopig is dit geen groot succes.
Dan de wijkraad. Niet te vergelijken met het burgerinitiatief, omdat het een instrument
is dat een beetje los staat van de organen van de rechtsstaat, want formeel is er meestal
geen sprake van een democratische vertegenwoordiging. Leden van de wijkraad worden
in de meeste gemeenten niet gekozen. Toch wordt van hen verwacht dat ze handelen
naar wat er in hun wijk speelt. Ze vormen een schakel tussen de burgers en het gekozen
bestuur. Ze staan los van de politiek. De burgers kunnen de wijkraad niets dwingend
opdragen, en de wijkraad kan op geen enkele manier zijn wil opleggen aan het gemeentebestuur.
Als een wijkraad gezag heeft, is dat gezag informeel.
Dit nu, is de ideale vorm om geluk te bevorderen.
De belangrijkste bestaansreden voor een wijkraad is de bevordering van geluk.
Hallo meneer Van Rompuy: onze premier, de heer Rutte, heeft uw boek nog niet openge-
9