20140127-de-wijkraad-als-geluksfabriekje

1. Inleiding
(Tom Pauka)
Mijn twee broers en ik hebben alle drie een totaal verschillende loopbaan gehad. Guus,
de jongste, was eigenaar van een drukkerij in Amsterdam en is een tweede leven begonnen
als fotograaf. Lex, de middelste, had een reclamebureau met klanten tot in China
en werd uiteindelijk bedenker, ontwikkelaar en beschermer van merknamen. Ikzelf was
sporttrainer, journalist en daarna politiek adviseur van achtereenvolgens Joop, Wim en
Wouter, u weet wel, de partijleiders van de PvdA. Ik ben veertien jaar ouder dan Guus en
acht jaar ouder dan Lex, maar de laatste jaren zijn het toch min of meer volwassen mannen
geworden en lukt het me om ze serieus te nemen. Nee zonder gekheid, wij broertjes
Pauka hebben een hechte band.
Dit boekje is de vrucht van de antwoorden die Lex gaf op de openingsvraag die bij ons
drieën onveranderlijk luidt: Waar ben jij op het ogenblik mee bezig? Wij doen alle drie
vaak onverwachte dingen, maar Lex spant op dit moment de kroon. Hij is voorzitter van
een wijkraad. Hij vertelt er graag over. Als we dan krom liggen van het lachen, zeggen
Guus of ik af en toe, tjee man wat een gezeik! Maar dan wordt Lex opeens serieus. ‘Nee
nee,’ zeg hij. ‘Als ik dat gezeik zou vinden zou ik dit werk niet kunnen doen.’
Lex, de wereldwijze zakenman, de adviseur van multinationals, telg van de jetset-generatie,
heeft besloten om de onderwerpen die aangedragen worden ter behandeling in
de wijkraad, geen gezeik te vinden. Ik zeg ’t eerlijk, ik voel me terechtgewezen. Zo zou
ik ook willen kunnen denken. Als mij dat zou lukken, zou ik misschien ook weten wat
we moeten doen tegen het overal borrelende en knetterende onbehagen tussen bestuur
en burgers in de samenleving. Dat is bij Joop, Wim en Wouter altijd de centrale vraag
geweest.
Want gezeik of niet, het gaat al een hele poos niet erg goed met de democratie. ‘Ik
maak me grote zorgen over de vertegenwoordigende democratie,’ zegt Jacques Wallage
van de Raad voor het Openbaar Bestuur in april 2013. ‘We moeten toe naar een meer
participatieve democratie.’ Politieke partijen hebben nog maar net genoeg leden om alle
vertegenwoordigingen te vullen. ‘De goed opgeleide burger’ kan zijn eigen woordje wel
doen en daar moeten we ruimte voor maken, zegt Wallage op een congres in april 2013.
Drie Raadsgriffiers, van Amersfoort, Rotterdam en Almere, beschrijven in het essay
Gemeenteraadsleden, vertegenwoordig meer! dat op gemeenteniveau een nieuw samenspel
ontstaat tussen de overheid en burgers. “Daar gaan mondige, goed opgeleide
5