2011 - 2: september - Hooge Bergsche Golfclub

ze leren Engels. En natuurlijk was er een
voorcaddie: Een jongetje van een jaar of
8, die geen last had van de warmte (bijna
30 graden Celsius), gelet op de bontmuts
die hij droeg. Ook hij kreeg een aardige
duit, al was er wel wat aarzeling, of hier
geen sprake was van kinderarbeid. Maar
vanwege het plezier waarmee hij steeds
weer de plaats aanwees, waar de bal was
geland en zijn blije lach, hebben we daar
maar geen punt van gemaakt.
Als je op hole 4 bent afgedaald in het
ravijn, zie je de snelstromende rivier de
Bijaypur pas goed. Deze rivier heeft door
de eeuwen heen een enorme kloof uit het
plateau gesleten, waar de golfbaan nu
ligt. De golfbaan slingert zich door het
fascinerende terrein. Op de achtergrond
zie je de toppen van de enorme bergen,
die op de dag dat wij speelden in de volle
zon, uitstekend zichtbaar waren. Meestal
zie je die bergtoppen alleen heel vroeg
in de ochtend en verdwijnen ze al gauw
na zonsopgang in de wolken. Boven onze
hoofden vlogen adelaars hun trage rondjes,
op zoek naar een prooi.
Een aantal keren moest je over de rivier
slaan, maar met de aanwijzingen van de
caddie lukte dat prima. Maaimachines
tref je er niet aan. Het gras is dik en
een beetje bruin. Er ligt een behoorlijke
ondergrond, zodat je ook goed een ‘divot’
kan slaan. Het gras wordt ‘onderhouden’
door heilige koeien, die je uiteraard in
dit voornamelijk hindoeïstische land niet
mag raken met je golfbal. ‘Fore’ roepen
heeft natuurlijk ook geen zin. De greens
zijn goed te bespelen en ze worden afgeschermd
door paaltjes, waar touw tussen
gespannen is. De koeien laten de greens
dan ook met rust.
Hole 18 ligt op het laagste punt en na
het uitholen zit er niets anders op dan via
het geitenpaadje dat langs de ravijnrand
loopt, omhoog te lopen (klauteren) naar
het clubhuis en uitgeput neer te strijken
op het terras. Een Mount Everest biertje
is door al die inspanningen het lekkerste
biertje, dat je ooit gedronken hebt.
Op het terras ontmoetten we de president
van de club, de voormalige Britse legerofficier
Major Ram Gurung MBE, een Gurka,
die speciaal naar de club was gekomen
omdat wij daar speelden. Van hem ontvingen
we een op naam gesteld en door hem
ondertekend certificaat, als bewijs dat we
op deze bijzondere baan hadden gespeeld
en ook in het logboek van de club zijn
onze namen vereeuwigd.
Major Gurung heeft de baan ontworpen
en in drie jaar aangelegd. Een geweldige
prestatie als je het terrein zo ziet.
Uiteraard heb ik hem met een zekere
schroom gemeld, dat ik ook president van
een golfclub ben met de naam ‘The High
Mountains’. Dat schiep direct een band.
Ik heb beloofd om hem ons mooie clubblad
met dit artikel toe te sturen. Het zou
leuk zijn, om met zo’n fascinerende baan
een twinning aan te gaan. Waardoor je
als lid van de ‘Hooge Bergsche’, daar met
korting kan spelen en de leden van de
‘Himalayan Golfclub’ (die overigens maar
100 leden telt) bij ons. Maar ook zonder
korting is deze baan al reden genoeg om
Nepal een keer te bezoeken.
En oh ja, voor de nieuwsgierigen onder
u, ik heb mijn handicap bij lange na niet
gelopen, maar dat hadden de kenners ook
niet verwacht.
SEPTEMBER 2011 • OP DE HOOGTE • PAGINA 15