2011 - 2: september - Hooge Bergsche Golfclub

Nederlandse vogelbeschermingorganisaties
2008 uitgeroepen tot het Jaar van
de Scholekster. Of dat voldoende was…?
De Kuifeend
(een sterke maag…)
De foto is gemaakt bij de herenafslag van
hole 9. Deze zwart-witte vogels herken je
aan hun nonchalante kuifje, vooral het
mannetje heeft een grote afhangende
kuif. Een soort matje ’avant la lettre’.
Ze hebben goudfonkelende zwartomrande
ogen. De vrouwtjes zien er wat minder
uitbundig uit want die hebben een schutkleur
nodig als ze straks op de eieren
zitten. Dat broeden doen ze vaak in de
buurt van torenvalken, die houden de
kraaien uit de buurt. Het kost soms wel
een jong eendenkuikentje als beschermgeld.
Kuifeenden duiken naar hun voedsel
en eten graag waterdieren die tussen de
waterplanten leven en ook de planten zelf
worden wel gegeten. De voeten zijn ver
naar achter geplaatst om beter te kunnen
zwemmen op en onder water maar dat
loopt dan wel weer moeilijk op het land.
Vandaar dat je deze eenden minder vaak
aan land ziet dan andere soorten eenden.
De kuifeend is ook een goede vlieger. Het
Markermeer is een plaats waar tienduizenden
kuifeenden uit binnen- en buitenland
zich verzamelen voor de winter. Als het
nodig is duiken ze daar tot wel 6 meter
diep naar hun lievelingskost: driehoeksmosselen.
Ze slikken die mosselen helemaal
in en kraken ze in hun gespierde
maag. Het mosselgruis poepen ze weer
uit. Geen last van een zwakke maag dus.
De Aalscholver
(een visdief…)
Je ziet ze vaak zitten bij de afslag van
hole 9, op een dode uitstekende tak. Geen
wonder dat je daar ook vaak vissers hun
stekje ziet opzetten, ze zijn namelijk uit
op hetzelfde: vis!
Met zwemvliezen tussen de voortenen is
hij een goede zwemmer en hij vangt vis
door te duiken. Zijn lange snavel is voorzien
van een haakvormige punt. Om dat
duiken makkelijker te maken bevatten de
veren van aalscholvers erg weinig vet – in
tegenstelling tot veel andere watervogels.
Daardoor is het verenpak niet waterdicht
en werkt het niet als een “dobbertje” en
wordt een duikende aalscholver drijfnat.
Na een duik zit een aalscholver met half
gespreide vleugels op een paal of in een
boom om zich te laten drogen. De aalscholver
staat niet op een rode lijst maar
is wel een beschermde vogelsoort.
Zoals gezegd eet een aalscholver levende
vis en niet zo weinig ook: minstens 500
gram per dag heeft het beest nodig en
dat maakt hem niet populair bij vissers die
hem ook wel de waterraaf noemen. Vanuit
de visserij wordt met regelmaat gevraagd
om maatregelen te treffen tegen de aalscholver
waar dan de natuurbeschermingsbewegingen
weer tegen in het geweer
komen met het argument dat de aalscholver
voor een groot deel niet-commerciële
vis eet als pos en blankvoorn en dat de
teruggang van m.n. snoekbaars en paling
een gevolg is van overbevissing. Volgens
beroepsvissers zouden aalscholvers op en
rond het IJsselmeer per jaar zo’n 60-120
ton snoekbaars consumeren. Zeker is dat
ze in betrekkelijk korte tijd een complete
visvijver kunnen leegvissen. Overigens
kunnen aalscholvers vissen inslikken tot
48 centimeter lengte en een omtrek van
23 centimeter. Zo af en toe stikt het beest
daadwerkelijk in een te grote snoekbaars.
Kees Stip, beter bekend onder zijn pseudoniem
Trijntje Fop schreef een verzameling
korte dierenversjes. Dit dichtte hij
over de aalscholver:
De Aalscholver:
Aalscholvers denken allemaal:
“Kun je nog scholven, scholf dan aal.”
Doch door de golven diep bedolven
wil weinig aal zich laten scholven.
Zo scholft zo ‘n beest zich uit de naad
terwijl het woord niet eens bestaat.
Tegen de tijd dat u dit artikel leest komt
de herfst er al weer aan en ik kan me nu
al verheugen op al het moois dat er dan
weer te zien zal zijn op en om onze baan.
Het zou niets voor mij zijn om te leven in
een land zonder jaargetijden.
SEPTEMBER 2011 • OP DE HOOGTE • PAGINA 7