bronvanoccultisme_t

Spirituele verlichting tegenover
psychische illusies
Spirituele en astrale krachten werken voortdurend en zijn sinds de
allervroegste tijdperken van de aarde actief. Maar er komen bepaalde
tijden in de geschiedenis van de mens waarin de deur tussen deze
fysieke wereld en de innerlijke gebieden gedeeltelijk openstaat, zodat
de mens ontvankelijker wordt voor deze subtiele invloeden. We zijn
bezig een tijdperk van materialistisch leven en denken te verlaten en
een meer spiritueel tijdperk binnen te treden. Tegelijkertijd is de wereld
vol tekenen die wijzen op een uitbarsting van psychische invloeden en
die zijn altijd misleidend, altijd gevaarlijk, omdat de astrale sferen tot
een lager gebied van het stoffelijke bestaan behoren, dat vol kwalijke
emanaties is, zowel menselijke als andere.
In zo’n periode zijn we nu, een periode waarin niet zozeer de spirituele
en astrale energieën worden gestimuleerd, maar waarin we ons op
het overgangspunt van twee grote cyclussen bevinden, het einde van de
ene en het begin van de andere; en in overeenstemming met deze overgangsperiode
van cyclussen verandert de spirituele instelling van de
mens snel en wordt hij psychisch gevoeliger. Daarin schuilt een groot
gevaar, maar het biedt ook een grotere kans om sneller vorderingen te
maken, indien het bewustzijn van de mens zich naar hogere dingen
keert, want deze versnelde verandering is vooral sterk als het om spirituele
krachten gaat.
Dit verschijnsel is niet uniek; het heeft zich ook in het verleden voorgedaan.
Tijdens de neergang van de Atlantiërs werd een zeer krachtige
poging in het werk gesteld – een poging die zijn hoogtepunt bereikte in
het stichten van de mysteriescholen, die zich vele eeuwen daarna manifesteerden
in de verschillende mystieke, religieuze en filosofische centra
van de oude wereld. Als we de heilige literatuur van de wereld
onderzoeken, zien we dat de oudste het meeste bevat aan archaïsche
esoterische leringen. De reden daarvan is dat ongeveer sinds de tijd van
het verzinken van het laatste eiland van het Atlantische stelsel van continenten
– dat volgens Plato zo’n 9000 jaar voor zijn tijd zou hebben
plaatsgevonden – er sprake is van een gestage toename van stoffelijk-