Reumaverpleegkundige - Verpleegkundigen & Verzorgenden ...

2 Positionering van de reumaverpleegkundige
2.1 Inleiding
Dit hoofdstuk geeft een beschrijving van de ontwikkeling van reumaverpleegkunde en een duiding
van autonomie in handelen.
2.2 Ontwikkeling reumaverpleegkundige
Tot halverwege de jaren tachtig waren er bij provinciale Kruisverenigingen
districtsverpleegkundigen Reuma Revalidatie in dienst. Zij werkten transmuraal, hadden contacten
met diverse werkvelden, instanties en leveranciers van revalidatiematerialen, en organiseerden
bijscholingen in verband met deskundigheidsbevordering. Daarnaast hadden zij ook contact met
individuele patiënten en deden huisbezoeken, samen met wijkverpleegkundigen. Door
reorganisaties en taakverschuiving is de functie van deze districtsverpleegkundige verdwenen.
In het begin van de jaren 1990 werd door de overheid en de gezondheidszorg het belang van
preventieve gezondheidszorg binnen de gezondheidszorg onderkend. Door het verdwijnen van de
districtsverpleegkundige bleek op dit gebied een lacune in zorgverlening te zijn. De reumapatiënt
had geen aanspreekpunt meer en verpleegkundigen waren onvoldoende op de hoogte van nieuwe
inzichten en ontwikkelingen binnen de reumazorg. Deze lacune leidde ertoe dat de vraag naar
gespecialiseerde reumaverpleegkundige toenam.
Een andere ontwikkeling die leidt tot een toename in vraag naar verpleegkundige reumazorg en
begeleiding is de vergrijzing van de bevolking en de daarmee gepaard gaande toename van het
aantal chronisch zieken, met de nodige specifieke zorg.
Zorgvragers hebben, naast de behoefte aan specifieke, deskundige verpleegkundige zorg, behoefte
aan ondersteuning op het gebied van maatschappelijke regelgeving. De reumaverpleegkundige is
in staat om zorgvragers in psychosociale zin op te vangen en contacten te leggen met de diverse
zorgverleners. De noodzaak om continuïteit in zorg aan te brengen en te houden, vertaalt zich in de
behoefte aan advisering en coördinatie. De consultfunctie van de reumaverpleegkundige is hiervan
een logisch gevolg.
2.2.1 De organisatie van het beroep
Aanleiding tot de oprichting van een Vereniging van Verpleegkundigen en Verzorgenden in de
Reumatologie (NVVVR) ontstond tijdens het tweede Internationale Congres voor professionele
hulpverleners in de Reumatologie (Leuven, 1988). Hier werd benadrukt dat professionele zorg aan
reumapatiënten zich onderscheidt van die aan andere categorieën patiënten. Om deze
professionalisering vorm te geven is een eigen vereniging noodzakelijk. Het is belangrijk de
verschillen duidelijk te maken aan de eigen beroepsgroep én aan andere disciplines. Daarnaast is
het van belang de aandacht voor en kennis van de specifieke verpleegkundige aspecten te
vergroten.
Als voorloper van de vereniging werd in 1988 het Netwerk van Verpleegkundigen en Verzorgenden
in de Reumatologie opgericht, dat op 2 mei 1991 is overgegaan in de Nederlandse Vereniging van
verpleegkundigen en Verzorgenden in de Reumatologie (NVVVR).
De NVVVR maakt deel uit van de Nederlandse Vereniging voor Reumatologie (NVR). In deze
vereniging zijn diverse beroepsgroepen vertegenwoordigd, zoals medici, maatschappelijk
werkenden, ergotherapeuten, fysiotherapeuten, verpleegkundigen en verzorgenden.
De NVR werkt nauw samen met de Reumapatiëntenbond (overkoepelend orgaan van alle
reumapatiëntenverenigingen) en het Reumafonds.
De doelstellingen van de NVVVR zijn als volgt geformuleerd:
• het profileren van de verpleegkundige zorg aan de patiënt
• het bevorderen van de deskundigheid van de leden.
Kernactiviteiten zijn:
• onderhouden van collegiale contacten met als doel kennis en ervaring uit te wisselen
• inventariseren van bijscholingsbehoeften en (mede) organiseren van bijscholing
• op de hoogte blijven en rapporteren van ontwikkelingen in onderzoek, behandeling en
9