Vision of LIFE - Jaargang 15 - Nr. 5

18 Oneindig vertelt
Isabelle Schroeten
History in LST
Friedrich Miescher
Column
Bram Henneman
VISION
OF LIFE
Nieuwbouw Delft: TNW Zuid
“Toen het programma van eisen
voor 1600 was vastgesteld waren
er al 1800 TNW studenten”
Officieel Periodiek Orgaan van Studievereniging LIFE - Jaargang 15 - Nr. 5 - Juli 2015

Inhoud
Buitenlandreis
De bachelorreis ging dit
jaar naar Brno en Wenen,
en aan alle verhalen te
horen was deze zeker
geslaagd! Blader snel
verder om over deze
geweldige reis te lezen!
pagina 9
History of LST
De VoLcie heeft weer een
nieuwe rubriek! Hierin
wordt in meerdere delen
verteld over belangrijke
ontdekkingen in de
wereld van LST. Ben jij
hier ook zo benieuwd
naar?
pagina 20
TNW-Zuid
Okko Kuiper is de
projectleider van de
nieuwbouw in Delft en
hij probeert ons allemaal
een beetje gerust te
stellen over TNW-Zuid.
pagina 29
Bram Henneman
Hij is dan nu wel officieel
een alumnus, maar een
column schrijven voor de
Vision kan altijd. Bram
vertelt over het leven van
een PhD; dat hij er nu
ook aan moet geloven.
pagina 40
Van de redactie | 2
Vereniging
Activiteitenkalender | 4
Afgelopen activiteiten | 5
Lagelandenreis | 8
Buitenlandreis | 9
18 Oneindig vertelt | 14
Wetenschap
Life Science Nieuws | 14
Gadgets & Apps | 16
How it’s done?! | 19
History of LST | 20
Onderwijs en Carrière
Alumni
Annet Blom| 22
Annelieke de Wit | 24
Interview Ton Hagenbeek | 26
Interview Okko Kuiper | 29
Bijzondere bijbaan
Lisanne Roelofsen | 32
Bijzondere studieactiviteit
Joost Verhoeks| 34
Opinie
Column Daan Brocken | 36
Artikel: Lichaam | 39
Column Bram Henneman | 40
1

2
Van de redactie
Samen met Yanthi Deurloo ben ik gevraagd om deel te nemen in de VoLcie en nu
kan ik mij officieel de nieuwe “Commissaris Interview” noemen. Plaatsnemen in de
VoLcie betekent niet dat je ook meteen echt lid bent. Je moet iedereen nog leren
kennen en de gebruiken eigen maken. Gelukkig begint dat nu allemaal een beetje te
komen. Ik heb al kennis gemaakt met het heuse VoLcie diner: shoarma met heel veel
knoflooksaus. Ik voel me steeds meer lid worden van de VoLcie-familie.
Om het allemaal nog mooier te maken, hebben
we ook nog het langverwachte commissieuitje
gehad. Nadat heel wat ideeën de revue
hadden gepasseerd, zijn we uiteindelijk bij De
Bierfabriek in Delft beland. Hier hebben we
genoten van de bekende kippetjes en hebben
we natuurlijk het huis gebrouwen bier
geproefd. Tijdens het diner waren we zo druk
bezig met het veel te lekkere bier-BBQ sausje
dat we de aankomende stress even konden
vergeten.
Want als het afgelopen proces een beetje
representatief is, gaat de stress zeker nog
komen. Maxime had mij al gewaarschuwd dat
de interviews veel werk zijn en dat ik er vooral
vroeg achteraan moet gaan. Vol enthousiasme
begon ik mensen te mailen om ze voor een
interview te vragen en een geschikte datum
uit te zoeken. Jammer genoeg nam het
enthousiasme af en de stress toe toen het
prikken van de datum erg lang duurde en
die datum dan ook nog eens vlak voor de
deadline kwam te liggen. Naast de tentamens
en verslagen moeten er dan ook nog even twee
interviews gehouden en uitgewerkt worden.
Toch heb ik er geen spijt van dat ik dit ben
gaan doen, nieuwe mensen ontmoeten en een
beetje van hun wereld meekrijgen is super
leuk!
Dit is alweer de laatste Vision van het jaar.
Hopelijk hebben jullie afgelopen jaar met veel
plezier alle verhalen, artikelen en interviews
gelezen. We gaan hard ons best doen om
komend jaar het blad even interessant te
houden en misschien zelfs te overtreffen! Er
komen dan alweer nieuwe leden bij waarmee
we de VoLcie doorzetten. Dan kunnen
Yanthi en ik onze pas geleerde kennis alweer
doorgeven aan de volgende generatie en deze
welkom heten in de VoLcie-familie.
Sander Mallon
Vision of LIFE
Jaargang 15
Nummer 5
Juli 2015
Oplage
800 stuks
Design
Jonna Bouwknegt
Drukker
Orangebook
www.orangebook.nl
Advertenties
DSM | cover
BaseClear | 4
Redactie
Marissa Janssens
Maxime Bisschops
Yanthi Deurloo
Sander Mallon
QQ: Jolanda ter Horst
QQ: Rik Brouwer
LIFE Delft (Redactie)
Julianalaan 67
Kamer 2.470
2628 BC Delft
LIFE Leiden
Einsteinweg 55
Kamer 008B
2333 CC Leiden
bestuur@svlife.nl
www.svlife.nl
Omslag -TNW Zuid
Nieuwbouw Delft
De Vision of LIFE is het periodieke orgaan van S.V. LIFE, studievereniging voor studenten Life Science & Technology van de Technische
Universiteit Delft en de Universiteit Leiden. De Vision of LIFE verschijnt vijf maal per collegejaar en is bestemd voor alle leden van S.V.
LIFE.

4
Activiteitenkalender
Als studievereniging organiseren wij natuurlijk verschillende activiteiten. De
commissies zijn hard aan het werk en er zijn al vele activiteiten geweest. Hier is alvast
een overzicht voor de laatste activiteiten van dit collegejaar, zodat je die data vrij kan
houden. Uiteraard krijg je nog bericht als er nieuwe activiteiten tussendoor komen.
Ook kun je de data van andere belangrijke activiteiten vinden binnen Leiden en Delft.
Zo ben je altijd op de hoogte!
Juli
■■
■■
26/06 Lustrum eindfeest: Russian Roulette,
Living LIFE on the edge
22:00 uur, Hut van Ome Henne, Leiden
03/07 Eind barbecue
16:00 uur, Delfse Hout, Delft
Vereniging
■■
Augustus
■■
04/07 Commissie bedankuitje
Geheim
07/08 - 09/08 Introweekend
Brasserskade, Delft
■■
■■
10/08 - 14/08 EL CID-week
Leiden
16/08 - 19/08 OWee
Delft

Afgelopen activiteiten
De wintermaanden zijn gelukkig weer voorbij en de eerste lammetjes lopen alweer in
de wei. Een teken voor LIFE om weer veel en gezellige activiteiten te plannen.
Hieronder lees je wat er de afgelopen maanden allemaal is gebeurd.
5
2 april - Masterdiner
Activiteiten, daar hebben al die masters toch
geen tijd voor. Als ze niet voor een vak aan
het studeren zijn, hebben ze wel weer één of
andere deadline. Voor al deze mensen is er
een speciaal evenement georganiseerd; het
masterdiner.
Ook al heeft het even geduurd voordat een
geschikte datum gevonden kon worden,
was het 2 april toch echt zo ver. Onder de
gewelven van het Kluyver in het welbekende
Keldertje werden onder het genot van een
drankje de zelfgemaakte gerechten genuttigd;
van salades tot quiche, pasta tot nasi en
pannenkoeken tot chocoladecake, voor
iedereen was er wat lekkers. Samen met
de aansluitende afterparty, niet bij Jonna
B. maar in de Ruif, was dit weer een mooie
avond.
Max van ‘t hof
8 april - AfterTentamen Lunch
Een stroom afgetakelde studenten strompelt
richting de Julianalaan. Zojuist hebben
de eerstejaars LST’ers drie uur lang zitten
zwoegen voor hun biotechnologietentamen;
ze zijn uitgehongerd.
De reis is zwaar en de weg is lang, maar de
studenten weten dat wat hen staat te wachten
de moeite waard is. Op hen staat de EjAccie
AfterTentamen Tostilunch te wachten: gratis
tosti’s voor iedereen!
Voor hen die gefaald hebben een warme
troost, voor hen die gezegevierd hebben een
feestelijke beloning.
Door de strakke planning en de uitstekende
uitvoering van de Ejaccie waren er meer dan
genoeg tosti’s voor iedereen en kon men met
een goed gevoel en een gevulde maag naar
huis.
Jori Kleiss
16 april - Macie reünie
Op donderdag 16 april vond de reünie plaats
voor de deelnemers aan de Masterreis naar
Californië.
We werden uitgenodigd in de Bierfabriek in
Delft, voor een kippetje, wat ambachtelijk
bier en wat nootjes. Iedereen was inmiddels
alweer druk bezig met zijn of haar studie, dus
het was een welkome onderbreking om elkaar
weer te zien, alle mooie verhalen op te halen
en ons weer even aan de zonnige Westcoast
te wanen.
We kregen een aparte ruimte voor ons feestje
en op de achtergrond stond een beamer op een
scherm gericht. Daar kwam een hele collectie
vakantiefoto’s langs, al dan niet verrijkt met
een gepaste caption.
Na de laatste toespraken en bedankjes,
werd de avond afgesloten. Nu is het voor de
deelnemers slechts wachten tot het boekwerk
over de reis wordt uitgebracht.
Morten van Schie
Vereniging

6
Vereniging
21 april - Mexicaanse borrel
Dit jaar waren we opnieuw welkom op
het mooie dakterras van DSC aan de
Phoenixstraat, waar we onder het genot van
‘The Ketchup Song’ en de ‘Macarena’ konden
genieten van heerlijke shotjes tequila. Naast
dit iconische drankje konden we natuurlijk
ook weer allemaal genieten van de verzuurde
hoofdjes, het mooie uitzicht op de bouwplaats
en de warme zon.
Deze combinatie zorgde voor een lekker
sfeertje, waarna iedereen, na een aantal
drankjes achter de kiezen te hebben,
misschien ook wat té veel van bepaalde
tweedejaars hebben kunnen zien. Dit jaar is
ook weer gebleken dat dit dé borrel van het
jaar is. Adiós amigos y hasta la próxima vez!
Sophie van Leur
23 april - Paintballen
Met een clubje van meer dan twintig man
gingen we paintballen in Rotterdam.
De groep werd al snel opgedeeld in vier
groepen en men liet zich lekker los gaan op
het veld. Terwijl de eerste twee teams tegen
elkaar pak-de-vlag speelden, keken de andere
twee teams toe. Meteen was er te zien wie de
fanatiekelingen waren en dat was voor de
andere twee teams tijdens hun spel hetzelfde.
Om de kogels uiteindelijk op te krijgen stond
iedereen er ineens alleen voor in het veld,
daardoor zijn er genoeg mensen die blauwe
plekken oplopen hebben.
Ik heb Rik Brouwer gehoord die wraak zou
gaan nemen op Sander Mallon en Carsten
Jonkers heeft dagen gelopen met blauwe,
gele en rode plekken. Maar al met al zijn dit
juist de leuke uitjes, even helemaal los gaan
met een geweer, wie droomt er niet van. Ik
zeg, volgend jaar weer, of dan misschien toch
lasergame?
Carmen Fonseca
30 april - Kinderfeestje borrel
Voor wie even terug wilde naar de tijd van de
verjaardagsfeestjes op de basisschool, kon
dat waarmaken op de kinderfeestjesborrel.
We konden koekhappen, er waren snoepjes
aanwezig en degenen die toch wat alcohol
nodig hadden om zich te vermaken konden
genieten van de heerlijke heksen-limonade die
de AlCoLI gebrouwen had. Omdat, tot ieders
verbazing, dit drankje veel beter smaakte dan
de gelijk ogende groene skittle-wodka, was
deze binnen anderhalf uur uitverkocht. Met
alle kinderlijke vreugde die aanwezig was op
de borrel werd ook de verjaardag van Sophie,
de Praeses van LIFE, gevierd. Ook zij was
erg content met alle toeters die op de borrel
aanwezig waren.
Hein van der Wall
12 mei - Lustrum cantus
Eén van de mooiste activiteiten van LIFE is al
weer achter de rug; de lustrum(bier)cantus!
Nadat iedereen de eetzaal van Quintus had
betreden brak het feest los. De pullen met het
mooie lustrumlogo die rijkelijk gevuld waren
met goudgeel genot werden na de eerste
liedjes ad fundum leeg gedronken.
Het duurde niet lang voordat het bier andere
bestemmingen kreeg dan waar het voor
bedoeld was en langzamerhand werd er steeds
meer ad libitum gedronken. Dit jaar was
buiten de ervaren Cantuscie, ook de onervaren

7
Cantusshe aanwezig om de vele vrouwen van
onze vereniging te vertegenwoordigen en haar
eigen draai aan de avond te geven. Toen bijna
niemand meer een stem, droge kleren of een
hele tafel had keerde de nachtegaaltjes van
LIFE zonder dorst en een prachtige ervaring
rijker terug naar huis.
Kirsten Knobel
19 mei - Bekendmaking 18e KB
Na het lang geheim gehouden te moeten
hebben, kon het 18e kandidaatsbestuur zich
openbaar maken. Wat niet alleen voor het
kandidaatsbestuur een opluchting was, maar
ook voor de LIFE-leden, die hier maanden van
te voren al over speculeerden.
Na een filmpje kwam het kandidaatsbestuur
met een masker voor en een Nón lá (Aziatische
hoed) op binnen geschuifeld waarna zij zich
één voor één onthulden.
In dit eventuele potentiële niet hopende
bestuur zitten Sam de Jong als Praeses, Lars
Puiman als Abactis, Jildau Bras als Quaestor,
Cindy Geerlings als Commissaris Onderwijs
& Interne Zaken en Alessandro Brewster als
onze Commissaris Externe Zaken. Onder de
naam ‘XIX Reijst’ zullen zij zich een jaar lang
inzetten voor LIFE en onze studie.
Elien Versteegen
21 mei - BrAcCoLI challenge
Dé LIFE challenge, één van de hoogtepunten
van het jaar van de BrAcCoLI, zeker nu BZH
er niet is vanwege het lustrum. Elk jaar
komen hier een horde aan idioten op af die
graag de meest gekke dingen doen en dat
ook nog eens digitaal vastleggen. Ook dit jaar
stelde het niet teleur, een aantal mensen dat
de gracht in sprong (helaas hadden sommige
mensen wel badkleding mee, dat is toch een
beetje laf), eieren werden kapot geslagen op
hoofden (hetgeen gelukkig gewoon goed is
voor je haar) en selfies zijn te pas en te onpas
overal genomen.
Het resultaat was uiteindelijk dat de BrAcCoLI
met een stel partypoppers het podium vulde en
dat ditmaal de AlCoLI als gelukkige winnaars
uit de bus zijn gekomen. Eervolle vermelding
is er natuurlijk voor de laatste plek: Darwin’s
Angels, laatste worden is ook een kunst.
Sam de Jong
26 mei - VerO Science Quiz
De eerste versie van de VerO Science Quiz
is een feit en ik vond het geweldig. Een paar
vragen beantwoorden onder het genot van een
heerlijke borrel was genieten, zeker als deze
vragen in je interessegebied liggen. De quiz
zelf was van goed niveau en voor iedereen te
doen.
Het ging van vragen over de kleur van
vloeibaar zuurstof (met demonstratie!) tot het
berekenen van de snelheid van de aarde ten
opzichte van de zon. Zelf heb ik genoten van
de vragen van LST, Wiskunde en Biologie. De
grootste pluspunten van de avond waren de
gezellig sfeer, de borrel en natuurlijk de pizza.
Het is ons niet gelukt om met groep Potvis
de hoofdprijs te winnen, wat een lekkere fles
drank en een pitcher waren, maar we hebben
genoten!
Luuk Klein
Vereniging

8
Lagelandenreis: Gent
Eén van de welbekende reizen van LIFE is de lagelandenreis, en dit jaar vond deze
plaats van 17 tot en met 19 april. Natuurlijk hebben alle deelnemers enorm van deze
zowel educatieve als sociale reis genoten, en twee van de deelnemers zijn hier om wat
over deze reis te vertellen.
Vereniging
Lieve LIFE-leden,
Op het traject van Amsterdam richting Vlissingen
werd de achterste coupé van de trein langzaam
gevuld met enthousiaste, maar slaperige (het
was 7 uur ’s ochtends) LST’ers. Eenmaal in Gent
aangekomen, gingen we op zoek naar het hostel
met Erik de reisleider voorop. In het hostel
kwamen alle chique outfits tevoorschijn voor het
bedrijfsbezoek. De tocht naar het bedrijf was een
hele onderneming, want in België rijden de bussen
van dezelfde lijn niet altijd langs dezelfde haltes.
Dit had een lange wandeling tot gevolg, waar
sommigen blaren aan over hebben gehouden.
We waren te gast bij het bedrijf Ablynx, een bedrijf
dat nanobodies isoleert uit antilichamen van
kameelachtigen (ze hebben een alpacaweide in de
buurt). Na een presentatie over het bedrijf, kregen
we een rondleiding door hun laboratorium. Hier
kwamen we veel technieken tegen die wij zelf ook
zijn tegengekomen gedurende onze practica.
Aan het eind van de middag hadden we vrije tijd
in Gent en de groep splitste zich op in kleinere
groepjes om te gaan eten. De stijlen van de
restaurantjes waren heel divers, van knus tot
een zebrakop aan de muur. Die avond hadden
sommigen een gezellige avond in een typisch
Gents biercafé en anderen in de ‘Charlatan’: een
club waar een losgeslagen Engels rugbyteam de
boel op stelten zette.
daar. ’s Middags hebben we, traditioneel voor
LST, een bierbrouwerij bezocht. Hier hebben we
van alles te horen gekregen over bier, gebrouwen
zonder hop, en dit natuurlijk ook geproefd!
De laatste avond van de Lagelandenreis was alweer
aangebroken en “onesies” werden uit de koffers
getrokken. De mensen van het Italiaanse restaurant
waar we dineerden, keken wel wat raar op toen
we binnenkwamen, net als de mensen in de stad
tijdens het verstoppertje spelen midden in Gent.
Na het eten was het tijd voor de kroegentocht.
Na een paar biertjes en bananenjenever bij
verschillende kroegjes, kwamen we terecht bij
‘Club Infinity’. “Helaas” was de DJ hier ziek en was
de club uitgestorven, maar wij hadden DJ Sophie
meegenomen en bouwden een mooi feestje!
“Wij hadden DJ Sophie meegenomen
en bouwden een mooi feestje!”
De laatste ochtend werd afgesloten met een
stadswandeling, waarbij Erik de nodige culturele
feitjes verkondigde. Kortom, een zeer plezante reis!
Marit Dieters en Judith Teeuwisse
“In België rijden de bussen van
dezelfde lijn niet altijd langs dezelfde
haltes”
Na een goede nachtrust en een lekker ontbijtje in
het hostel, hadden we zelf tijd om de stad Gent
te verkennen. Oorspronkelijk was het plan om de
universiteit van Gent te bezoeken, maar helaas
heeft dit niet door kunnen gaan door vakantie

Buitenlandenreis: Brno en Wenen
Na alle tentamenstress reisden 21 tweede, derde en vierdejaars LST studenten af naar
het verre Leiden Lammenschans. Eenmaal ingeladen in de bus en weggereden uit het
mooie Leiden werd het al snel gezellig; hiermee werd de toon gezet voor de avonden
van deze mooie reis (en soms al de middag).
9
Na 14 uur rijden reed de bus het pittoreske
stadje Brno binnen. Wat vroeger dan verwacht
kon er al ingecheckt worden in het hostel. De
rest van de dag was er geen programma zodat
wij de stad konden verkennen, wat iederaan
dan ook met veel plezier ging doen. Op de
terrasjes werd al snel ontdekt dat je voor een
halve liter bier minder betaalt dan voor een
glaasje water of cola, dus het bier vloeide
rijkelijk gedurende het verblijf in Brno. ’s
Avonds stond er al een gezamenlijk diner op
de planning waar we allemaal een traditioneel
Tsjechisch voorgerecht en hoofdgerecht
kregen, wat bij sommige mensen beter in de
smaak viel dan bij andere.
“Op de terrasjes werd al snel ontdekt
dat je voor een halve liter bier minder
betaalt dan voor een glaasje water of
cola”
Later op de avond werd de Two Faces onveilig
gemaakt, een club niet al te ver bij het
hostel vandaan. In deze club was zelfs een
klein zwembadje te vinden, waar één van de
deelnemers nog een verfrissende duik in heeft
genomen.
Op zondag begon het culturele programma:
de ochtend begon met een wandeling de berg
op naar Spilberk’s Castle. Hijgend boven
op de berg aangekomen werd de eerste
groepsfoto gemaakt, met uitzicht over Brno.
Vervolgens kregen we een rondleiding door
de oude gevangenis die zich onder het kasteel
bevindt. Hier waren martelkamers, cellen voor
politieke gevangene en cellen voor heftigere
misdadigers, zoals moordenaars. In de laatste
cellen was de maximale overlevingstijd twee
jaar. Ook konden we een kijkje nemen in de
toren, met prachtig uitzicht over de stad, en
in het museum. Na een lekkere lunch zijn
we door gegaan naar het Mendel museum,
waar we een hoop geleerd hebben over het
leven van Gregor Mendel. Hier bleek dat er
nog steeds onenigheid bestaat tussen de
Tsjechen en de Oostenrijkers in welk van de
twee landen Mendel geboren was. Het laatste
wat op het culturele programma stond was
het ossuarium van de St. James kerk. Dit is
een kelder waar duizenden overblijfselen van
mensen zijn gevonden. Zo is er bijvoorbeeld
een muur volledig bestaande uit schedels te
bewonderen.
Na dit bezoek arriveerde onze begeleidster
Linda Otten in het hostel, die vanaf dat
moment van het hele programma kwam
meegenieten.
“Zo is er bijvoorbeeld een muur
volledig uit bestaande schedels te
bewonderen”
De volgende ochtend moest iedereen vroeg
zijn bed uit, want vanaf maandag stonden
de bedrijven op het programma. Allereerst
werd het bedrijf Enantis bezocht. Dit is
een biotechnologische spin-off van de
Masaryk universiteit, gespecialiseerd in eiwit
Vereniging

10
Vereniging
engineering en eiwittechnologieën. Het bedrijf
biedt de service om op verzoek van de klant
een biokatalysator te isoleren, optimaliseren,
zuiveren en immobiliseren.
Na de lunch werd er een bezoek gebracht
aan de Masaryk universiteit. Hier werden
we ontvangen door Martin Mandl, het hoofd
van de afdeling biochemie, en kregen we
presentaties te horen van verschillende PhD
studenten. Er wordt onder andere onderzoek
gedaan naar verschillende vlakken binnen de
moleculaire biologie en genetica.
“Na dit bezoek reden we door naar
Wenen, waar de prijzen helaas weer
normaal zijn voor Nederlandse
begrippen”
Dinsdag was alweer de laatste dag in Brno.
De bus bracht ons ‘s morgens naar Recamo,
het “Regional Centre for Applied Molecular
Oncology”. Dit bedrijf focust zich op
kankeronderzoek en is nauw verbonden met
het ziekenhuis dat aan het gebouw vast zit.
’s Middags brachten we een bezoek aan
Lentikat’s biotechnology, een klein bedrijfje
(bestaande uit acht werknemers) dat
enzymen en micro-organismen immobiliseert
in een poreuze polyvinyl drager in de vorm
van linzen (lentils). De lentils hoeven pas
vervangen te worden als de biokatalysator zelf
aan vervanging toe is.
Na dit bezoek reden we door naar Wenen,
waar de prijzen helaas weer normaal zijn
voor Nederlandse begrippen. Gelukkig deed
dit niet af aan de sfeer en is het bier rijkelijk
blijven vloeien.
Woensdag stond een bezoek aan de Max
F. Perutz Laboratoria op het programma.
De laboratoria zijn een samenwerking
van de Universiteit van Wenen en de
Medische Universiteit van Wenen; er worden
verscheidene PhD programma’s aangeboden
met een strenge selectieprocedure.
‘s Avonds stond er weer een gezamenlijk
diner op de planning, waarna door velen het
Weense nachtleven ontdekt werd.
Op donderdag werden Arsanis Bioscience
en Boehringer Ingelheim bezocht. Arsanis
produceert antilichamen tegen infecties, met
het vooruitzicht dat resistentie tegen alle
antibiotica ontwikkelt zal worden. Boehringer
Ingelheim is een internationaal farmaceutisch
bedrijf, dat in Wenen gespecialiseerd is in het
ontwikkelen van medicijnen tegen kanker.
Hier mochten we de pilot plant bekijken, waar
een aantal grote fermentoren en reactoren te
zien waren.
“Waar één van de studenten het nog
voor elkaar heeft gekregen zichzelf op
te sluiten in het toiletgebouw”
Na deze op één na laatste bedrijvendag reden
we door naar Schloss Schönbrunn, waar we
een kijkje hebben genomen in de prachtige
tuinen, waar één van de studenten het nog
voor elkaar heeft gekregen zichzelf op te
sluiten in het toiletgebouw. Na een heldhaftige
bevrijdingsactie werd er snel omgekleed en
gegeten, want ’s avonds stond er nog een

11
bezoek aan de Donauturm op de planning.
Vanuit deze toren konden we een prachtig
uitzicht van de stad bewonderen.
“Dit klonk ook wel erg aantrekkelijk
aangezien er veel activiteiten
georganiseerd worden voor
internationale studenten en er geen
collegegeld betaald hoeft te worden”
Vrijdagochtend werd alweer het laatste bedrijf
bezocht, namelijk Lexogen. Dit bedrijf is
gespecialiseerd in het sequencen van RNA.
’s Middags bracht de bus ons via een creatief
bedachte route naar BOKU University of
Natural Resources and Life Sciences. Hier
ontdekten we dat het toegejuicht wordt om
als buitenlandse student aan de BOKU
universiteit te komen studeren, dan wel
voor een minor, master, stage of PhD. Dit
klonk ook wel erg aantrekkelijk aangezien
er veel activiteiten georganiseerd worden
voor internationale studenten en er geen
collegegeld betaald hoeft te worden. Alleen
een kleine bijdrage aan de Student Union,
wat niets is vergeleken met ons collegegeld.
Aan het einde van het programma werd
ons een barbeque aangeboden door de
studenten van de Student Union. Hier werd
gretig gebruik van gemaakt. Met al het eten
en drinken dat aanwezig was, werd het
een gezellige avond. Na het vertrek uit de
universiteit, werd de avond voortgezet in
het nachtleven van Wenen. Op weg naar het
museumkwartier, wat aangeraden was door
de Weense studenten, kwamen velen erachter
dat hét feestje van de avond te vinden was in
de Stadsgarten. Hier is dan ook tot diep in de
nacht door gefeest (of geslapen in één geval),
wat tot een mooie laatste avond heeft geleid.
De volgende dag stond het culturele
programma in Wenen op de planning. Deze
begon gelukkig wat later, dus was er tijd om
uit te slapen (of te shoppen). Allereest werd
er een bezoek gebracht aan Hofburg en het
Sissi museum. Hierna liepen we door naar
de staatsopera, waar we een rondleiding
kregen. Deze staatsopera is de grootste van
Oostenrijk. De zaal biedt plaats aan 2267
mensen, zit- en staanplekken. Ook mochten
we een kijkje achter de schermen nemen,
waar net een nieuw decor werd opgebouwd.
’s Avonds stond alweer het laatste gezamenlijke
diner op de planning. De tafel stond vol met
wienerschnitzels en cordon bleus. Ondanks
dat iedereen moe was van de reis, was het een
erg gezellig laatste avondmaal. Snel werden
de koffers ingepakt waarna iedereen moe,
maar voldaan de bus instapte.
“Hier is dan ook tot diep in de nacht
door gefeest (of geslapen in één
geval), wat tot een mooie laatste
avond heeft geleid”
We kunnen met veel plezier terug denken
aan een geslaagde reis, die vlekkeloos is
georganiseerd door de BuLaCo!
Donna Duiker
Vereniging

12
18 Oneindig vertelt: Isabelle Schroeten
Jullie hebben inmiddels al vier keer de Vision of LIFE op de mat gehad, met in
alle edities een ander bestuurslid. Voor deze editie was het natuurlijk de beurt
aan onze Commissaris Externe Zaken, beter gezegd aan Isabelle. Zelf keek ze
er al lang naar uit en nu is het dan eindelijk zover. Hopelijk vinden jullie haar
stuk net zo leuk als zij zelf!
Vereniging
Op 22 januari 1993 werd ik dan eindelijk
geboren in Utrecht, de stad waar mijn ouders
toen woonden. Ik was een baby met ‘geen
grammetje te weinig’, zoals mijn moeder dat
nog steeds goed kan verwoorden. Na een jaar
lang als enigst kind goed te zijn verwend,
moesten mijn ouders de aandacht gaan
verdelen. Mijn zusje Fleur werd geboren! Op
mij had dit veel impact: ik moest leren staan
en lopen, waar ik zelf eigenlijk nog wel even
mee wou wachten. Gelukkig verdwenen mijn
kilo’s wel door deze beweging. Fleur was een
stuk energieker, dus al snel bewogen wij ons
samen door de bovenwoning in Utrecht, op
weg naar de steile trap. Dit was de reden om
te verhuizen naar Amersfoort, waar we in een
huis met tuin gingen wonen.
“Ik was een baby met ‘geen grammetje
te weinig’, zoals mijn moeder dat nog
steeds goed kan verwoorden”
Het was een heerlijke tijd met een abonnement
op de dierentuin, een geweldige crèche, een
heel erg lieve oppas en mijn sport: ‘bewegen
en dansen voor peuters’. Toen ik vijf was
gingen we bij mijn vaders werk in de buurt
wonen, aangezien mijn ouders allebei
buiten Amersfoort werkten. We gingen naar
Almelo(ooo). Hier kwam ik gelukkig weer in
een leuke klas terecht en mijn zusje mocht
nu ook naar school! Nu konden we samen
spelen tijdens de pauzes en onze vriendjes en
vriendinnetjes delen.
“Er stonden alleen maar grote, brede
jongens tegenover me”
Op de basisschool kreeg ik weinig uitdaging,
dus in groep 3 zocht ik deze uitdaging door
samen met een vriendinnetje op vioolles te
gaan. Ook heb ik toen nog een tijdje gejudood,
helaas was ik veruit de jongste; ik was
eindelijk van mijn baby vet af en er stonden
er alleen maar grote, brede jongens tegenover
me. Ik heb het dan ook niet lang volgehouden.
Dat jaar ben ik samen met Fleur van school
veranderd binnen Almelo. Op onze nieuwe
school kregen we volop uitdagingen. Zo heb
ik bijvoorbeeld in groep vijf en zes Duitse les
gekregen. Eén keer per week kwam er een
student uit Duitsland met een gitaar, om ons
aan de hand van liedjes, spelletjes en ook een
penvriendin een goede basis voor onze Duits
te geven. Dat waren geweldige middagen:
terwijl de rest van de klas de rekentafels of het
verschil tussen ‘vind’ en ‘vindt’ moest leren,
kreeg ik grote uitdagingen voor mijn kiezen
samen met twee klasgenootjes.
In groep vier ben ik actief gaan sporten, ik
ging toen op hockey. Ook dit weer samen

13
met Fleur. Ik kwam wel in een ander team,
omdat ik net iets ouder was. Ik heb altijd
in een fanatiek team gezeten, waarmee we
vaak kampioen werden. Met mijn team heb
ik veel meegemaakt, zoals hockeyfeesten,
weekendjes weg, trainers wegpesten of juist
versieren, toernooitjes, maar ook minder
leuke dingen. Daardoor werden we een zeer
hecht team, waar ik de rest van mijn tijd
in Almelo nog veel mee ben opgetrokken.
Laatst stond ik toevallig weer tegenover een
oud teamgenootje dat nu ook in de randstad
studeert; dat blijft geweldig.
“Met mijn team heb ik veel
meegemaakt, zoals hockeyfeesten,
weekendjes weg, trainers wegpesten
of juist versieren”
Mijn teamgenootjes gingen naar dezelfde
middelbare school als ik, dus daar zag ik ze
tijdens de pauzes. Ik was namelijk de enige
die naar het gymnasium ging. Binnen mijn
klas kreeg ik een leuke vriendinnengroep,
die toen we wat ouder werden, steeds meer
omging met een groep jongens. Dit was dan
ook de periode dat we onze eerste vriendjes
kregen. Ook op de middelbare school bleef
ik op zoek naar uitdaging. Zo ben ik in
de bovenbouw naast het gymnasium ook
technasium gaan volgen. Dit vond ik geweldig:
je moest projecten uitvoeren voor bedrijven
of universiteiten, waarbij je je bètakennis
kon toepassen. Voor mijn eindproject heb
ik bijvoorbeeld samen met twee vriendinnen
een prothese ontwikkeld voor patiënten met
de spierdystrofie Duchenne. Hierbij kregen
we veel hulp van onze begeleidster van de
Universiteit van Twente. Het zal je niks
verbazen: ik heb me vooral beziggehouden
met de achtergrond van de ziekte.
Dit is ook het moment waarop ik ben
gaan twijfelen over mijn studiekeuze. Ik
wou namelijk, ook dat zal je misschien
niks verbazen, eigenlijk mijn hele leven al
geneeskunde studeren. Om er zeker van te
zijn dat dat mijn studie was, heb ik veel open
dagen en meeloopdagen bezocht. Verplicht
vanuit school aan de Universiteit in Twente,
maar ook tijdens vakanties met Fleur in Delft.
Vanwege haar interesse in het stukje over
LST in de flyer zijn we toen naar een praatje
gegaan. En van het een komt het ander.
Ik ging toch maar naar een meeloopdag
en begon te twijfelen over mijn keuze voor
Geneeskunde. Tijdens mijn examens heb ik
uiteindelijk de keuze gemaakt die mijn leven
nu nog dagelijks bepaald: ik ging naar Delft!
“Zo ben ik in de bovenbouw naast
het gymnasium ook technasium gaan
volgen”
Nu ik in het einde van mijn alweer vierde
studiejaar terugkijk op mijn tijd in Delft heb
ik totaal geen spijt. Ik woon er in een geweldig
studentenhuis, heb een leuke jaarclub, een
leuk hockeyteam, leuke studiegenoten en
momenteel beleef ik een geweldig jaar binnen
LIFE. Dit laatste was natuurlijk nooit gelukt
zonder jullie, daarvoor alvast bedankt!!
Isabelle Schroeten
Vereniging

14
Life Science Nieuws
Zoals in iedere editie heeft Lorijn het laatste nieuws wat betreft Life Science voor
jullie weer op een rijtje gezet. Deze keer heeft ze zich gefocust op onderzoek
betreffende DNA. We weten al zo veel over deze code van het leven, maar
er is nog veel meer over te leren. Dat blijkt ook maar weer uit deze opnieuw
interessante onderzoeken.
Wetenschap
Nieuw basepaar gevonden
De grenzen van de synthetische biologie
worden op meerdere vlakken opgezocht.
Zo zijn onderzoekers al een poosje aan
het experimenteren met tRNA, dat vier
nucleotiden herkent, en zijn er hele genomen
gesynthetiseerd waaruit een bepaald triplet is
weggelaten (om zo dit triplet uiteindelijk voor
een 21ste aminozuur te laten coderen). Ook
doet men onderzoek op een nog fundamenteler
niveau: er wordt gezocht naar een nieuw
paar basen, zodat ‘uitgebreide genetische
systemen’ kunnen worden gevormd.
“Als naast AT en CG nog twee
baseparen zouden binden, zou er nog
veel meer variatie in de genetische
code mogelijk zijn”
Als naast AT en CG nog twee basen zouden
binden, zou er nog veel meer variatie in de
genetische code mogelijk zijn. Er zou dan
wellicht onderzoek gedaan kunnen worden
naar tRNA’s die aan slechts twee baseparen
hoeven binden. Er waren al eerder nucleobasen
gerapporteerd die konden baseparen (d5SICS
and dNaM). Zij bleven meer dan 95% staan in
E. coli nadat deze voor 15 uur had gegroeid in
een medium dat de artificiële basen bevatte.
Het nadeel van deze basen was echter dat zij
op een andere manier basepaarden dan AT en
CG dat doen: in plaats van het naar elkaar
gericht zijn door waterstofbruggen, plakten
de hydrofobe paren aan elkaar. Hierdoor
werd de backbone van het DNA op de plekken
waar deze basen zaten vervormd. Alleen als
een polymerase langskwam werd het in de
Watson-Crick symmetrie gedwongen.
die niet van bovengenoemde problemen
last zouden hebben; 6-amino-5-nitro-
2(1H)-pyridone en 2-amino-imidazo[1,2-a]-
1,3,5-triazin-4(8H)one, voor het gemak
respectievelijk Z en P genoemd. Deze basen
maken drie waterstofbruggen met elkaar en
zijn ontworpen door de waterstofbrugdonor en
–acceptor om te ruilen. In het artikel waarin ze
worden beschreven zijn ook kristalstructuren
van stukjes DNA met deze nucleotiden erin
gemaakt. Vier Z:P paren vormden vooral een
B-vorm, zes achter elkaar kristalliseerden tot
een A-vorm. Ook minder dan vier baseparen
achter elkaar kristalliseerden tot B-vorm. Dit
is de vorm van DNA die het meest gebruikelijk
is in de cel. Het Z:P-DNA liet echter zien dat
het vrij gemakkelijk is om tussen de A en
de B vorm over te springen. In de literatuur
is gesuggereerd dat dit nodig is om het
DNA met enzymen en andere eiwitten te
laten samenwerken. Ook deze functie van
DNA is dus behouden met de synthetische
nucleotiden.
In beide vormen was de major groove 1 Å
breder dan dat deze zou zijn bij voornamelijk
C:G baseparen. Dit zou kunnen komen
omdat Z een heel grote nitro (NO 2
) groep heeft
Nu worden twee nieuwe basen gerapporteerd
Figuur 1 De kristalstructuur van 2 verschillende vormen
van DNA

15
waarmee deze basepaart en deze dus meer
ruimte nodig heeft. Door deze nitrogroep heeft
dit nucleotide ook andere unieke invloeden op
de structuur van zowel A- als B-DNA. Het DNA
is door deze nitrogroep minder geordend in
zijn B-structuur, omdat zogeheten ‘stacking
interactions’ tussen de nitrogroep en de
pyrimidine/purine-ring van de naastgelegen
nucleobase dan niet kunnen voorkomen.
Daarom kristalliseert DNA dat meer Z:P paren
bevat makkelijker in een A-vorm.
Samengevat: Watson-Crick baseparen (met
waterstofbruggen) is mogelijk met deze nieuwe
basen. Belangrijk is dat ze ook de normale A-
en B-structuur aannemen. Tot slot zorgt de
Z-nitrogroep ervoor dat de major groove groter
wordt, waardoor eventueel herkenning door
eiwitten makkelijker kan verlopen.
Y-chromosoomgenen
Vroeger werd gedacht dat het Y-chromosoom
enkel genen bevat om het geslacht van het
organisme te bepalen. Recentelijk werd
al aangetoond dat het Y-chromosoom
oorspronkelijk een autosoom was, dat
miljoenen jaren geleden de mogelijkheid
verloor tot crossover met het X-chromosoom.
De genen die het Y-chromosoom nog wel bevat
zijn dus niet alleen maar genen die mannelijk
maken, maar uit een veel breder spectrum.
Ook meisjes hebben deze genen nodig, en die
zijn dus ook te vinden op het X-chromosoom.
Nu suggereren onderzoekers dat vier genen
die het Y-chromosoom in de loop der tijd
heeft verloren in verschillende zoogdieren
(waaronder mensen) helemaal niet verloren
zijn, maar via transposons naar andere
chromosomen zijn verplaatst.
Eerder werd gedacht dat dit slechts zeer
zelden gebeurde, zoals bij een bepaalde rat die
überhaupt geen Y-chromosoom heeft. Maar
door verschillende zoogdieren te onderzoeken
Figuur 2 Verandering van DNA
blijkt dat veel meer dieren in parallel hetzelfde
hebben uitgevoerd: genen zijn verplaatst van
het ene naar het andere chromosoom. Dit
werd voor het eerst opgemerkt toen bleek dat
bepaalde belangrijke genen, zoals een gen voor
eiwittranslatie, in sommige zoogdieren miste.
Door vervolgens hun genoom te onderzoeken
bleek dat het gen niet miste maar slechts
verplaatst was.
“De genen die het Y-chromosoom
nog wel bevat zijn dus niet alleen
maar genen die mannelijk maken”
Er zijn nu ook genen bekend die uit het
X-chromosoom verdwenen zijn. De wallaby
heeft een ribosomaal eiwit verplaatst naar
zijn autosomen. Over het algemeen heeft het
X-chromosoom veel minder veranderingen
ondergaan.
Mannen die bang zijn dat vrouwen legitiem
kunnen zeggen dat mannen écht een
chromosoompje minder hebben, hoeven
(voorlopig) niet bang te zijn. Al gebeurt
de transpositie in genen in verschillende
zoogdieren, per zoogdier gezien is het een
zeldzame gebeurtenis.
Lorijn van der Spek
Wetenschap
Structural Basis for a Six Nucleotide Genetic Alphabet
Millie M. Georgiadis, Isha Singh, Whitney F. Kellett, Shuichi Hoshika, Steven A. Benner, and Nigel G. J. Richards
Journal of the American Chemical Society, DOI: 10.1021/jacs.5b03482

Wetenschap
16
Gadgets & Apps
Foldit
Foldit is een revolutionair computerspel dat
ervoor zorgt dat iedereen die dit spel speelt iets
kan betekenen voor belangrijk wetenschappelijk
onderzoek. Het doel van het spel is om specifieke
eiwitten zo goed mogelijk op te vouwen met
verschillende tools die tijdens spel worden
aangeboden. De hoogst gerankte oplossingen
worden vervolgens geanalyseerd door
onderzoekers om te kijken of deze oplossing kan
worden toegepast voor relevante eiwitten in “de
echte wereld”.
Het spel kun je downloaden via https://fold.
it waarna je op dezelfde website puzzels van
verschillende niveaus kunt starten. Iedere
week komen er nieuwe uitdagingen online die
gemiddeld drie weken open blijven staan. Voor
iedere puzzel waar je mee aan de slag gaat, kun
je punten verdienen waarmee je spelersniveau
omhoog gaat en je steeds moeilijkere puzzels kunt
oplossen. Om de competitie hoog te houden kun
je als speler ook meedoen aan “contests” die niet
per se te maken hebben met wetenschappelijk
onderzoek, maar je wel perfect voorbereiden voor
de gouden pareltjes van de puzzels.
Heeft het spel al wat bereikt vraag je je af?
Uiteraard! In 2011 hebben de spelers van Foldit
de kristal structuur ontcijferd van het Mazon-
Pfizer monkey virus (M-PMV) retroviral protease.
In slechts tien dagen lukte het men een accuraat
3D model te maken van het enzym, een probleem
waar onderzoekers al ruim vijftien jaar mee bezig
waren. In januari 2012 kregen Foldit spelers het
voor elkaar om een eiwit opnieuw te ‘designen’.
Door in het spel dertien aminozuren toe te voegen
aan het enzym werd de activiteit maar liefst
achttien keer hoger.
Surf nu dus snel naar de website van Foldit en
combineer het leuke, spelletjes spelen en puzzels
oplossen, met het uitdagende, de mysteries van
het leven!
Kosten Computer: Free

17
Sonic Foamer
De heerlijke eerste slok van een net getapt biertje,
er bestaat niets beters. Helaas verdwijnt dat mooie
schuimlaagje alweer na een paar minuten. Daar is
nu een oplossing voor: nooit meer dood bier met de
Sonic Foamer. Deze Foamer gebruikt geluidsgolven
om bubbeltjes te creëren in jouw favoriete biertje,
waardoor de mooie schuimlaag weer nieuw leven
in wordt geblazen. Het allermooiste is dat je dit na
iedere slok bier weer opnieuw kunt doen!
http://tinyurl.com/qxs9e9o
Kosten: €27,32
Radioactieve Element onderzetters
Nu je met de Sonic Foamer altijd zeker bent van
een mooie schuimlaag op je bier, blijft het op ieder
feestje toch weer lastig om te onthouden welk
drankje ook alweer van wie was. Met scheikunde
als belangrijk onderdeel van onze studie is er nu
een manier om er voor te zorgen dat je altijd het
juiste drankje pakt. Met de Radioactive Element
onderzetters krijg je vier onderzetters: Radium-226,
Plutonium-244, Uranium-238 en Thorium-232. Ze
hebben allemaal een eigen kleurtje en het handige
is dat ze drukgevoelig zijn. Wat gebeurt er als je
je drankje op de onderzetter zet? Dan licht de
onderzetter op in blauw, rood, oranje of groen,
waardoor je zelfs tijdens tuinfeestjes tot laat in de
nacht je eigen glas drinken zult terug vinden.
http://tinyurl.com/luhyuv2
Kosten: €18,15
Wetenschap
Gene Rocks glas
Als laatste gadget in de serie alcoholische
versnaperingen komt dit mooie shot glas waar
de genetische code voor het enzym Alcohol
Dehydrogenase in is geëtst. Voor ons natuurlijk
maar al te logisch: het enzym dat een grote rol
speelt in de metabole routes van alcoholen in ons
lichaam. Kun je op een mooiere manier genieten
van een lekker drankje?
http://tinyurl.com/pg62msb
Kosten: €11,35

Wetenschap
18

How it’s done?!
19
Oobleck
botsing komen. Hierdoor gaan de deeltjes elkaar
wegdrukken en wordt de viscositeit en het volume
groter. Een andere variant van een dilatante
vloeistof is zand in water, oftewel drijfzand. Dus
de volgende keer dat je in drijfzand terecht komt
weet je wat je moet doen: rustig bewegen, dan
is het net water.
Je zult je vast afvragen of er een spelfout in
deze titel zit, maar nee die zit er echt niet in. Je
hebt er misschien al wel eens van gehoord, een
mengsel dat zich kan gedragen als een vloeistof
en als een vaste stof. Een voorbeeld hiervan is
Oobleck, een suspensie van maïzena in water
(verhouding 1.5:1).
Zoals jullie allen weten hebben alle vloeistoffen
een eigenschap die bekend staat als viscositeit,
een eigenschap die beschrijft hoe een vloeistof
vloeit. Dit is ook wel bekend als hoe ‘dik’ of ‘dun’
een vloeistof is. Honing is ‘dikker’ dan water,
oftewel: honing heeft een hogere viscositeit
dan water. Wanneer de viscositeit constant is,
wordt hiernaar verwezen als een Newtoniaanse
vloeistof. Oobleck heeft geen constante
viscositeit en is daarom een niet-Newtoniaanse
vloeistof: de viscositeit varieert afhankelijk van
de krachten die er op worden uitgeoefend.
Dus heb je even zin om al lekker te kliederen
als een kleuter, meng wat maïzena met water
en probeer er een balletje van te draaien in je
handen. Zodra je stopt met het snel rond maken
van het balletje loopt het door je vingers weg.
Mocht je nou de beschikking hebben over een
klein zwembadje, zou je er zelfs overheen kunnen
lopen! Voor een ander heel gaaf effect heb je een
subwoofer nodig die op zijn rug ligt samen met
een stuk vershoudfolie. Als je hier een beetje
Oobleck op legt en dan met de subwoofer lage
tonen produceert komt het helemaal tot leven.
Dit is dus weer lekker goedkoop experimenteren
met water en maïzena. Heel belangrijk: vergeet
het niet weg te gooien in plaats van weg te
spoelen, want anders zitten je leidingen helemaal
verstopt en dat kost iets meer dan water en
maïzena.
Wetenschap
Wanneer je er met je vinger in prikt, dus veel
kracht er op uitoefent, wordt het heel erg
viskeus en blijft het op z’n plaats. Wanneer
je het langzaam giet, dus weinig kracht erop
uitoefent, zal het vloeien zoals water. Om
preciezer te zijn heet deze eigenschap, met
bovenstaande bevindingen, dilatantie. Bij deze
eigenschap neemt de viscositeit toe wanneer de
schuifspanning toeneemt, maar niet met de tijd.
Dilatantie treedt op doordat de deeltjes door de
optredende schuifspanning vaker met elkaar in

20
History of LST (1): Friedrich Miescher
In onze studie staat DNA vaak in het middelpunt van alle aandacht. Hoe langer je
LST studeert, hoe meer je over dit fantastische molecuul te weten komt. Hoe het
gesynthetiseerd wordt, de precieze structuur en hoe andere stoffen het molecuul
beïnvloeden. Aan het einde van de studie weet je misschien wel meer over DNA dan
over je eigen ouders. Het enige wat voor de meeste studenten nog een raadsel is,
is hoe het precies ontdekt is, welke helden daarbij betrokken waren en hoe men de
afgelopen eeuw(en) steeds meer te weten is gekomen over onze genetische drager.
Natuurlijk weten we wel ongeveer hoe het gegaan is, maar de details missen. Niet
getreurd, de VoLcie zet het allemaal voor je op een rijtje. In deze eerste editie het
verhaal over de Zwitserse Friedrich Miescher, de held die DNA als eerste identificeerde
en isoleerde!
Wetenschap
Het begon allemaal in 1869. Friedrich
onderzocht eiwitten in leukocyten in
Duitsland in het laboratorium van de
biochemicus Felix Hoppe-Seyler. Het doel van
het onderzoek was om meer duidelijkheid te
krijgen over de bouwstenen van het leven.
Toen hij de eiwitten onderzocht, vond hij een
substantie die andere eigenschappen had dan
een eiwitsubstantie: het sloeg neer wanneer
er zuur werd toegevoegd en loste vervolgens
weer op wanneer base werd toegevoegd.
Miescher ging ervan uit dat deze substantie
uit de nucleus kwam en maakte een protocol
om de stof uit de leukocyten te isoleren, zodat
hij deze verder kon onderzoeken.
“Hij vond een substantie die andere
eigenschappen had dan een
eiwitsubstantie”
Hij gebruikte leukocyten die hij isoleerde uit
de pus van gebruikt chirurgisch verband. Hij
waste de cellen zes tot tien keer met verdund
zoutzuur om de kern van het cytoplasma
te scheiden. Dit gebeurde over meerdere
weken. Het cytoplasma van de cellen wordt
op deze manier verwijderd waardoor alleen
de kernen overblijven. Hij bewees dat het
cytoplasma verwijderd was door te kijken of
de overgebleven substantie niet geel kleurde
na het toevoegen van een iodine oplossing.
Deze oplossing werd vroeger namelijk
gebruikt voor het detecteren van cytoplasma.
Om al het overgebleven cytoplasma nog te
verwijderen, gebruikte Miescher een mix van
water en ether, waardoor alle vetten oplosten.
Hiermee scheidde hij de ‘schone’ kernen van
de kernen die nog aan cytoplasma gehecht
waren en zich bij het ether/water interface
verzamelden.
Nu hij de gepurificeerde kernen had, moest
hij “die substantie” nog isoleren. Hij deed
dit door zeer verdund natriumcarbonaat
toe te voegen; hierdoor zwollen de kernen
op en werden ze doorschijnend. Daarna
voegde hij azijn- of zoutzuur toe, waardoor
een vlokkerige neerslag ontstond: DNA. Hij
noemde het nuclein, omdat hij nog weinig van
het goedje afwist, behalve dat het zich in de
nucleus bevond. Met het geïsoleerde DNA deed
Miescher een aantal experimenten, waarmee
hij bewees dat de substantie inderdaad
andere eigenschappen had dan eiwit. De
neerslag loste niet op in water, azijnzuur,
verdund zoutzuur en zoutoplossing, iets wat

21
eiwitten wel doen.
Met het protocol dat hij gemaakt had voor
de isolatie van nuclein, kon Miescher
helaas geen grote hoeveelheden purificeren.
Hij moest het protocol aanpassen; in dit
nieuwe protocol werden de pus-cellen een
aantal keren met warme alcohol gewassen,
om de vetten te verwijderen, waarna hij
het overgebleven materiaal in een pepsine
oplossing bracht. Vervolgens verwijderde
Miescher de overgebleven vetten met ether en
daarna met warme alcohol. Hij voegde net
als bij het eerste protocol zoutzuur toe en
dezelfde vlokkerige neerslag werd verkregen.
“Hij noemde het nuclein, omdat hij
nog weinig van het goedje af wist”
Hiermee bewees Miescher dat het nuclein nog
meer andere eigenschappen had dan eiwit:
nuclein werd namelijk niet afgebroken door de
protease pepsine. Na het verbranden van het
goedje, kon hij concluderen dat het bestond
uit koolzuur, zuurstof, waterstof en stikstof,
maar dat zwavel niet aanwezig was, terwijl dit
wel in eiwitten voorkomt. Hij vond ook dat er
een grote hoeveelheid fosfor aanwezig was.
Na verder onderzoek, kwam hij erachter dat
de suspensie zich ook in kernen van andere
cellen bevond en speculeerde dat nuclein
minstens net zo belangrijk zou zijn als eiwit en
nodigde andere onderzoekers uit de materie
verder te onderzoeken.
nuclein uit minstens vier basiszuren bestond.
Hij had het vermoeden dat het een grote rol
speelde in de bevruchting, maar was niet
overtuigd dat DNA het enige molecuul was
dat verantwoordelijk was voor het overdragen
van genetische informatie en had meerdere
hypotheses over de rol van nuclein, en omdat
er toen nog weinig bekend was, waren dit
vooral speculaties.
Uiteindelijk deed Miescher steeds minder
onderzoek, hij spendeerde meer tijd aan
andere zaken zoals het voorbereiden van
colleges, waar hij lang de tijd voor nam. Door
zijn perfectionisme en verantwoordelijkheden
sliep hij slecht en begon hij depressief te
worden. Later werd er ook tuberculose bij
hem geconstateerd. Veel van zijn werk was
ongepubliceerd en zijn poging tot het schrijven
van een samenvatting ervan mislukte door
zijn gebrek aan energie. Uiteindelijk stierf hij
in augustus 1895 op 51 jarige leeftijd.
“Miescher vond dat er grote
hoeveelheden nuclein uit sperma
gewonnen kon worden”
Zijn oom, Wilhelm His, verzamelden het
grootste deel van zijn werk en concludeerde
dat het werk in de toekomst wel gewaardeerd
zou worden en dat zijn bevindingen de zaden
zouden zijn voor een vruchtbare toekomst.
Miescher en His zouden eens moeten weten..!
Wetenschap
Hij vervolgde zijn onderzoek in Basel en
kreeg hier zijn titel als Professor. In Basel
waren de werkomstandigheden niet ideaal
en het onderzoek naar nuclein ging erg
langzaam. Uiteindelijk vond Miescher dat
er grote hoeveelheden nuclein uit sperma
gewonnen kon worden, omdat de kopjes van
deze cellen bijna helemaal uit kern bestaat.
Hij kon een hoge purificatie nuclein krijgen
uit het sperma van zalmen. Hierbij toonde
hij aan dat 22.5% van de totale massa uit
P 2
O 5
bestond, tegenwoordig weten we dat
het werkelijk uit 22.9% bestaat; hij zat er
dus heel dichtbij! Verder toonde hij aan dat

22
Alumnus: Annet Blom
Tijdens de Masterreis in het verre Californië, kwamen onze masterstudenten een
bekend gezicht tegen! Iemand die ten eerste Nederlands praatte en daarnaast
ook nog iemand die dezelfde studie gedaan heeft als de deelnemers van de
reis, namelijk Annet Blom. Een LIFE alumnus, die tegenwoordig in het warme
Californië vertoeft! Wij waren benieuwd naar haar verhaal!
Lustrum Symposium in het eerste jaar van
mijn master. De Lagelandenreis ging dat jaar
naar Groningen. Hier hebben we op de fiets
een bezoek gebracht aan de bedrijven Syncom
en BioClear, maar natuurlijk ook aan de
nodige kroegen zoals de Drie Gezusters.
Onderwijs en Carrière
Zoals de meeste andere studenten, of in ieder
geval van mijn jaar, was ik geïnteresseerd
in LST, omdat ik alle bètavakken leuk vond,
maar geen één echt in het bijzonder. Zelf
vond ik scheikunde, biologie en wiskunde het
leukste en ik heb dan ook een tijd getwijfeld
tussen LST en scheikunde. Uiteindelijk heb ik
natuurlijk voor LST gekozen en zonder spijt,
want ik heb een fantastische tijd gehad in
Leiden en Delft.
Hoewel ik het studeren combineerde met
competitief Latin dansen vond ik gelukkig
ook nog tijd om hier en daar wat borrels en
activiteiten van LIFE mee te pikken. Crazy 69,
gala’s, pubquizen en random borrels waren
altijd gezellig met voldoende bier. Daarnaast
heb ik ook het één en ander gedaan in
een aantal commissies. De hoogtepunten
hiervan waren wel het organiseren van de
Lagelandenreis in mijn tweede jaar en het
“Crazy 69, gala’s, pubquizen en
random borrels waren altijd gezellig
met voldoende bier”
Het Lustrum Symposium was tijdens het
10-jarig bestaan van zowel LST als LIFE en dit
moest natuurlijk uitgebreid gevierd worden.
Het symposium vond plaats in de MustSee in
Delft en was met vier buitenlandse sprekers en
bijna 300 deelnemers praktisch het grootste
evenement dat LIFE georganiseerd had.
Wellicht is dat dit jaar overtroffen? Ik herinner
me nog goed de Sympocie vergaderingen,
waarvan één zelfs onder het genot van een
champagne ontbijt plaatsvond.
Ik hield altijd een passie voor scheikunde en
besloot daarom mijn bachelor project in de
groep van Herman Overkleeft te doen. In dit
project heb ik een aantal moleculen gemaakt
die specifieke subunits van het proteasoom
inhiberen. Hierin deed ik dus zowel organische
synthese als wat biologie en deze combinatie
Naam:
Cohort:
Favoriete vak:
Favoriete docent:
BSc stage:
MSc stage:
Master:
Annet Blom
2006
Lab Molecular Cell Biology
Mathieu Noteborn
Bio-organische synthese
Bio-organische synthese en
immunologie
LST Research, Leiden

23
de diverse projecten waar ik aan mee heb
mogen werken, heb ik mijn ideale vakgebied
steeds beter kunnen definiëren. Tijdens
mijn bachelor project had ik er al iets van
meegekregen, maar nu werd dat echt helder:
chemische biologie. Een beetje bio-organische
synthese met een goede dosis biologie.
vond ik fantastisch. Ik besloot dat ik meer
organische synthese wilde doen tijdens mijn
master project en keerde terug bij BioSyn in
Leiden.
Het onderzoek bij BioSyn trok me erg aan en
een PhD in dezelfde groep leek me ook wel
wat. Echter, ik wilde toch nog ergens anders
rondkijken voordat ik zou afstuderen en me
toe zou gaan wijden aan een promotie. Ik
besloot om een meer moleculaire biologie/
immunologie project te doen in de groep van
Hidde Ploegh aan het Whitehead Institute
(MIT) in Boston. Tijdens die acht maanden
heb ik bijzonder veel geleerd, zowel wat
wetenschap betreft, als verschillen tussen
het werk en leven in de Verenigde Staten en
Nederland.
“Ik wilde toch nog ergens anders
rondkijken voordat ik zou afstuderen
en me toe zou gaan wijden aan een
promotie”
Na veel fascinerende gesprekken met
buitenlandse (en Nederlandse in het
buitenland) post-docs en PhD studenten,
was het idee voor een PhD in het buitenland
gevormd. Het traject van Master en PhD
(graduate school) in de States is echter ietsje
anders dan in Nederland. Kortom, ik moest
eerst bij de universiteit toegelaten worden
(een jaar voor aanvang van het onderzoek). Op
afwachting hiervan besloot ik na afstuderen
in Nederland nog een half jaar in hetzelfde lab
in Boston als technician te werken. Dankzij
“Hierin deed ik dus zowel organische
synthese als wat biologie en deze
combinatie vond ik fantastisch”
Na bijna twee jaar als PhD student aan
Caltech (California Institute of Technology)
heb ik het nog steeds erg naar mijn zin. Ik
doe mijn onderzoek in de groep van Dennis
Dougherty, een gerenommeerd fysisch
organisch chemicus. Het onderzoek in
mijn groep ligt op het grensvlak tussen
moleculaire neurobiologie en chemie. De
groep bestudeert de structuur en functie van
verscheidene ionkanalen die een belangrijk
onderdeel vormen in de signaaltransmissie
in zenuwcellen. Op Caltech werk ik dagelijks
met briljante, super gedreven en enthousiaste
mensen, wat het een zeer bijzondere plek
maakt. Daarnaast bevalt de Californische
zon ook erg goed en het feit dat ik zo even
binnen kan lopen bij een Nobelprijswinnaar
om advies te vragen is natuurlijk ook niet
verkeerd.
Annet Blom
Onderwijs en Carrière

24
Alumnus: Annelieke de Wit
Als tiener en begin-twintiger leek het me onvoorstelbaar dat ik ooit bij de ‘echte grote
mensen’ zou horen, namelijk zij die dagelijks vertrekken naar één of ander kantoor om
daar de hele dag met andere mensen te overleggen en dat vervolgens ‘werk’ zouden
noemen. Ik zag mezelf meer als iemand die eeuwig ‘projectjes’ zou blijven doen.
Inmiddels moet ik tot mijn schaamte toegeven dat ik misschien toch ben overgestapt
naar de dark side, maar desondanks liggen ‘projectjes’ nog steeds ten grondslag aan
wat ik dagelijks doe.
waar ik mijn eerste stapjes in het organiseren
van activiteiten zette, de BuLaCo waarmee
we een prachtige reis hebben gemaakt naar
Barcelona en Madrid, en de LuBoCo, waar ik
heb meegeholpen bij het maken van het eerste
lustrumboek van LIFE. Daarnaast vond ik het
erg leuk om naar middelbare scholen te gaan
voor het Reizende DNA Lab van Leiden, en
later ook van Delft.
Onderwijs en Carrière
Toen ik een jaar of 14 was ontdekte ik voor
het eerst het fenomeen DNA. Mijn ouders
herinneren me er nog regelmatig aan dat
ik thuiskwam en riep: ‘later ga ik iets doen
met DNA!’, zo gefascineerd was ik hierdoor
geraakt. Een keuze voor bètaprofielvakken
en daarna een keuze tussen verschillende
biochemie gerelateerde studies was dan ook
niet iets waar ik lang over na hoefde te denken.
De keuze ging uiteindelijk tussen Wageningen
en Leiden/Delft en omdat ik als grote-stadmeisje
Wageningen niet zo zag zitten, kwam
ik terecht bij de EL CID, kreeg ik een kamer in
Leiden en werd ik lid bij Augustinus.
Hoewel de colleges en practica vaak in
de weg zaten bij alle andere dingen die ik
graag wilde doen, vond ik bijna alle vakken
interessant en luisterde ik graag naar de
verschillende docenten die over het algemeen
met veel bevlogenheid vertelden over hun
onderwerpen. Al snel raakte ik als mentor
en practicumbegeleider meer betrokken bij
de studie en vooral tijdens mijn bachelor heb
ik de LIFE-commissie-bingo-kaart redelijk
volgemaakt. De commissies en activiteiten die
me het meest zijn bijgebleven zijn de EjAccie,
“Tijdens mijn bachelor heb ik de
LIFE-commissie-bingo-kaart redelijk
volgemaakt”
Na drie jaar studeren vond ik het tijd om iets
anders te proberen en heb ik als secretaris
van de EL CID/Vademecumcommissie de
EL CID van 2007 helpen organiseren. Ik heb
ontzettend genoten van dit jaar en kan het
iedereen aanraden! Wie had er ooit gedacht dat
je de ene dag aan tafel zou zitten bij de rector
en de burgemeester, de volgende zou staan
constitutie-borrelen bij allerlei verenigingen,
om vervolgens stippen in de 2000 boekjes van
de nullen te zetten om aan te geven op welke
dag ze waar kunnen eten?
Na mijn EL CID-jaar besloot ik te verhuizen
naar de BalPol in Delft, en meer te focussen
op LST. Na onderdeel geweest te zijn van het
eerste Groningse iGem-team besloot ik mijn
afstudeerproject te doen bij Enzymologie,
omdat ik geïnteresseerd was in waarom
metaal- of andere ionen giftig zijn.
Na afronding daarvan stond ik voor twee
opties die me aantrokken: een beetje weten
over veel onderwerpen als consultant, of
de diepte in en mijn eigen onderzoek doen

25
Naam:
Cohort:
Favoriete vak:
Favoriete docent:
BSc stage:
MSc stage:
Master
Annelieke de Wit
2003
Metals in Biology and Medicine
Susanne Rudolph
Computational Chemistry
Enzymologie
Cell Diagnostics
als PhD-er? Na een aantal gesprekken voor
beide opties koos ik voor dat laatste en ben ik
gestart in Rotterdam in de vakgroep Genetica,
met onderzoek naar de biologische klok en
de link met toxiciteit. In het kort komt het
erop neer dat alle cellen (dier/plant/bacterie)
een interne klok hebben met een periode
van ongeveer 24 uur. Door externe factoren
zoals licht, temperatuur en chemische
stoffen worden deze klokken dagelijks gereset
zodat ze in de pas lopen met elkaar en de
omgeving. Ongeveer 10% van de genen in een
mens of een muis oscilleert op deze manier,
wat vervolgens invloed heeft op bijna alle
(stofwisselings)processen, en daardoor ook op
de manier waarop een cel reageert op mogelijk
toxische stoffen. Hierbij kan je denken aan
alles wat je eet, drinkt, of inademt, maar ook
aan bijvoorbeeld de werking van medicijnen.
Daarom is het belangrijk om nieuwe methoden
te ontwikkelen om chemische stoffen te
testen zodat foutmarges kleiner worden door
minder variatie, maar ook om het meest
geschikte moment voor het toedienen van
een medicijn te bepalen. Om die reden heb ik
een nieuwe methode ontwikkeld om te kijken
naar die verschillen, waarbij geen proefdieren
hoeven te worden gebruikt; ironisch genoeg
heb ik daarvoor wel eerst zo’n 100 muizen
omgelegd…
steeds geïnteresseerd in veel verschillende
onderwerpen en ben ’s nachts wakker te
maken voor zo’n beetje alles als je maar een
goed verhaal hebt; daarom besloot ik nu
toch de kant van consultant op te gaan en
ben afgelopen september terechtgekomen bij
Monitor Deloitte als strategie-consultant. Hier
helpen we bedrijven met vragen als ‘hoe kan ik
groter worden?’ of ‘hoe ben ik mijn concurrent
te slim af?’ en doordat dit steeds projecten
zijn van gemiddeld 10 weken leer ik op dit
moment telkens iets nieuws in een totaal
andere setting. Gelukkig is ‘waarom?’ nog
steeds één van mijn meest gebruikte woorden!
Vaak wordt mij gevraagd of ik het jammer
vind dat ik op dit moment niets met mijn LSTkennis
of PhD doe. Natuurlijk is het antwoord
ja, maar ik denk dat het geen kwaad kan om
dit even te parkeren en ik ontdek iedere keer
nieuwe dingen die óók heel interessant zijn. Ik
verwacht stiekem dat de wetenschap over een
paar jaar weer gaat kriebelen en hopelijk heb
ik tegen die tijd veel andere dingen geleerd
die ik dan kan gebruiken om deze werelden
samen te brengen.
Annelieke de Wit
Onderwijs en Carrière
“In de vakgroep Genetica heb ik
onderzaak gedaan naar de biologische
klok en de link met toxiciteit”
Ondanks dat ik het heerlijk vond om eigen
baas te spelen in het lab en ik eigenlijk nog
maar vijf jaar ben en continu ‘waarom?’ wil
vragen, besloot ik dat het na mijn PhD tijd
was om een andere weg in te slaan. Ik was nog

26
Interview Ton Hagenbeek
Veel LST’ers kijken uit naar een lang en interessant onderzoeksleven. Betrokken
zijn bij grote doorbraken, je vakgebied vooruit zien gaan en dat de resultaten
van je onderzoek wereldwijd toegepast worden. Niet veel mensen kunnen
zeggen dat ze dit meegemaakt hebben. Daarom besloten we een onderzoeker
op te zoeken van iemand waarbij die lange carrière al bijna ten einde is. Zo
kwamen we bij Ton Hagenbeek, die meer 40 jaar hematoloog was en inmiddels
met pensioen is.
patiënten. Op een gegeven moment kwam
er het lichaam van een meisje van zestien
voorbij dat helemaal afgebroken was door
leukemie. Dit vond ik zo heftig en aangrijpend
dat toen we een jaar later een stage mochten
kiezen, ik naar TNO in Rijswijk ben gegaan
voor leukemie onderzoek.
Onderwijs en Carrière
Wat hebt u gestudeerd en wat voor student
was u?
Ik heb geneeskunde gestudeerd in Rotterdam,
ik begon in 1966. Dat was het eerste jaar
van de medische faculteit daar, de Erasmus
Universiteit bestond toen nog niet. Het was
de eerste medische opleiding in Nederland die
in plaats van 7, slechts 6 jaar duurde en die
naast de medische kant ook veel focus legde
op research. Dus er werden dokters opgeleid
die zowel met patiënten om leerden gaan als
in het lab leerden werken. Op zich was ik een
beetje een saaie student. Doordat de studie
een jaar ingekort was, was het erg druk met
tentamens. En er was natuurlijk nog geen
universiteit, dus er was nog niet echt een
studentenleven.
“Er was natuurlijk nog geen
universiteit, dus er was nog niet echt
een studentenleven”
Het Radiobiologisch Instituut (RBI) waar ze
toen onderzoek deden naar de effecten van
straling op de mens. Het was niet zo lang na
de tweede wereldoorlog en de herinnering
van de kernbommen in Japan zat nog vers in
het geheugen. Slachtoffers op een bepaalde
afstand van het epicentrum overleden aan
hoge doses straling en het viel de doktoren
op dat al deze mensen geen beenmerg meer
hadden. Alle botten waren leeg en er was
geen productie van bloedcellen meer. De
Amerikaanse defensie en de Nederlandse
overheid hebben toen een aantal labs
opgezet, waaronder het RBI in Rijswijk, om
uit te zoeken hoe mensen beschermd kunnen
worden tegen straling.
Waarom bent u hematoloog geworden of
bent u geïnteresseerd geraakt in leukemie?
Dat ik in het kankeronderzoek terecht ben
gekomen, en dan vooral bij leukemie, is
eigenlijk voor een groot deel door toeval
bepaald. In het derde jaar van de opleiding
was het mogelijk om een half jaar lang een
onderzoeksstage te doen. In mijn tweede
jaar woonde ik soms al autopsies bij van
Uit onderzoek van mijn promotor, prof. Dirk
van Bekkum, directeur van het RBI, bleek
dat muizen die behandeld waren, met dezelfde
stralingsdosis als toen in Hiroshima, dood
gingen aan dezelfde verschijnselen als de
mensen toen, tenzij ze nieuw, gezond beenmerg
ingespoten kregen van andere muizen. Dan
leefden ze door alsof er niets gebeurd was. Dat
was eigenlijk de eerste beenmergtransplantatie

27
ooit. Het begrip ‘stamcel’ bestond toen ook
nog niet. Deze techniek is later omgezet om
foutieve beenmergcellen, zoals bij leukemie,
te vernietigen. Dus de mensen bestralen
met Hiroshima dosis straling en vervolgens
nieuw, gezond beenmerg inspuiten. Zo ging
het van een defensie programma naar een
therapeutisch programma.
schimmel - of virus infectie opgelopen had.
Daar moest ik dan meteen bovenop springen,
want als je wachtte tot de volgende morgen,
kon het al te laat zijn. Het is de taak aan de
hematoloog om de patiënten door deze zware
tijd heen te slepen. Aan het opvangen van de
complicaties van de behandeling zijn we de
meeste tijd kwijt, maar het is erg belangrijk.
Over de afgelopen 40 jaar is er in uw
onderzoeksveld veel veranderd en hoe nam
u die veranderingen mee in uw onderzoek?
Over de jaren is er inderdaad erg veel
veranderd, maar gelukkig bijna allemaal ten
goede. Eerst was het overlevingspercentage
van mensen met acute leukemie 0%, nu,
40 jaar later, is dat ongeveer 50-60%.
Wel nog met agressieve behandelingen en
beenmergtransplantaties.
Over de hele wereld zijn er onderzoekers
bezig met allerlei soorten leukemie en
lymfeklierkanker, toch is het een kleine
wereld. Alle experts kennen elkaar goed en
iedereen werkt nauw samen. Het is niet zo
dat ze in Amerika dit medicijn proberen en
in Australië weer het andere, nee, we werken
allemaal samen en doen allemaal hetzelfde.
Dit is ook belangrijk omdat het een vrij
zeldzame ziekte is en er geen grote groep
mensen is om onderzoek naar te doen. Het
zijn dus global studies waar soms wel 150
ziekenhuizen aan meewerken. We zijn ook
maar een klein landje, dus als we iets willen
moeten we de grens over.
“Dus de mensen bestralen met
Hiroshima dosis straling en vervolgens
nieuw, gezond beenmerg inspuiten”
Naast alle onderzoeken naar de kankersoorten
zelf, is er ook meer aandacht gestoken in
ondersteunende zorg. Mensen die net nieuw
beenmerg hebben, zijn erg vatbaar voor
allerlei infectie ziekten door een ernstig –
tijdelijk – gebrek aan afweer. Toen ik vroeger
dienst had, werd ik bij nacht en ontij uit mijn
bed gebeld als een patiënt een bacteriële - ,
“Het is niet zo dat ze in Amerika dit
medicijn proberen en in Australië weer
het andere, nee, we werken allemaal
samen en doen allemaal hetzelfde”
Hoe ziet u uw vakgebied veranderen in de
toekomst?
Het is moeilijk om ver in de toekomst te kijken.
Er wordt tegenwoordig veel aandacht besteed
aan personalized medicine. De laboratorium
onderzoekers kijken naar welke pathways er
in de tumorcellen van slag zijn waardoor deze
oncontroleerbaar blijven delen. Ze ontwerpen
dan smart molecules die deze pathways
blokkeren. Cellen waarbij signalen de celkern
niet bereiken, sterven af. Een andere manier
is dat er bijvoorbeeld anti-bodies gemaakt
worden waar een cytostaticum (anti-kanker
medicijn) aan vast zit. Als dat complex bindt
aan een antigen op het oppervlak van een
tumorcel, wordt het geheel opgenomen en
breekt de cytostatica de cel van binnenuit af.
Dit zijn maar voorbeelden, want er zijn nog
veel meer mogelijkheden die zeer specifiek
werken en nauwelijks schade aan omliggende
normale weefsels toebrengen. Deze nieuwe
medicijnen worden in de eerste, vroege fase
studies, bestudeerd bij mensen die nonresponsive
zijn op de huidige medicijnen en
geen andere keus meer hebben en kunnen
vaak toegediend worden als tabletjes. Wat
geweldig is hier aan, is dat 80 tot 90% van deze
patiënten een positieve response vertonen. De
tumor trekt zich terug.
Ik heb pas het Lunenburg Lymphoma Phase
1 consortium (LLPC) opgericht, binnen
HOVON (de stichting Hemato-Oncologie voor
Volwassenen Nederland). Deze groep heeft
Onderwijs en Carrière

28
contact met biotechnologie bedrijven in de
VS, Europa en Japan die deze personalized
medicine moleculen maken.
“Het is de taak aan de hematoloog
om de patiënten door deze zware tijd
heen te slepen”
Dus in de toekomst zal – naar mijn
verwachting - de kanker met gerichte
therapieën, die minder schadelijk zijn voor
de patiënt, effectiever kunnen worden
aangepakt. We willen dus een intelligentere
behandelingsstrategie ontwikkelen in plaats
van ongerichte bestraling op atoombom
niveau.
partner een verbaasd gezicht trok. Maar die
mevrouw vond het dus zo belangrijk dat haar
hond goed terecht kwam later, dat het toch
belangrijk was om het daar over te hebben.
Onderwijs en Carrière
Wat hebt u met het meeste plezier gedaan
afgelopen jaren?
Inmiddels ben ik gestopt met patiëntenzorg
en onderwijs geven aan geneeskunde
studenten. Ik gaf colleges binnen het UMC
Utrecht en het AMC in Amsterdam en binnen
deze academische ziekenhuizen ben ik nog
altijd actief met klinisch onderzoek. Mijn
tijd, toen ik nog niet met pensioen was, werd
als volgt ingedeeld: 20-30% patiëntenzorg,
30-40% onderzoek(scoördinatie), 20-30%
management, 5-10% onderwijs en 5-10%
internationale contacten of symposia of
congressen bezoeken. Het is dus een beroep
met vele facetten en dat is precies wat er zo
geweldig aan is.
Maar ik kan heel duidelijk aangeven wat ik
het meest boeiend en belangrijkst aan mijn
vak vind en dat is het contact met de patiënt.
Alle tijd die ik in andere dingen stop, komt
terug waar het allemaal om begon: de patiënt.
Ik zat graag op de polikliniek om naar mensen
te luisteren die samen met hun partner/gezin
door een ontzettend zware tijd gaan. Mijn
spreekuur werd meer en meer een luisteruur.
Een vraag die ik leerde stellen is “Waar maakt
u zicht het meeste zorgen om?” en daar krijg
je niet altijd de antwoorden op die je verwacht.
Ooit zei een vrouw “Om mijn hond”, waarop de
Ook zat ik vaak naast een ziekenhuisbed bij
mensen waar het niet goed mee ging. Bij deze
mensen gaat het niet meer om beter worden
en dan heb je het ook niet meer over alle
mogelijkheden die er nog zijn en misschien
kunnen werken. Dan sla je een arm om zo
iemand heen en dan probeer je hem of haar
te begeleiden en verzoening met het naderend
einde vrede te vinden. Ik ben bij veel mensen
geweest die overleden en het is altijd weer heel
indrukwekkend om mee te mogen maken en
om daar zo dicht bij te mogen zijn.
“Mijn spreekuur werd meer en meer
een luisteruur”
Ik had het voorrecht tijdens mijn loopbaan mee
te mogen maken dat genezingspercentages
stegen van 0 naar 60%. Het loon van een
dokter is in de eerste plaats het genezen van
een patiënt, daar doe je het immers allemaal
voor.
Sander Mallon

Interview Okko Kuiper: TNW Zuid
Na komend collegejaar is het eindelijk zo ver: LST gaat verhuizen! Van het oude
vertrouwde Kluyverlab naar het nieuwe en moderne gebouw in Delft Zuid,
namelijk TNW Zuid in het Kluyverpark. Er zijn veel gemengde gevoelens over dit
vooruitzicht, sommige studenten vinden dat er niets mis is met het Kluyverlab,
en andere kunnen weer niet wachten tot ze eindelijk een modern lab krijgen.
Omdat er nu echt geen ontkomen meer aan is, besloot de VoLcie dat het tijd
werd de LST-studenten wat voor te bereiden op de verhuizing. We zochten
Okko Kuiper op, de projectleider gebruikersinrichtingen die meegewerkt heeft
aan het ontwerpen van TNW Zuid.
29
Wat heeft u gestudeerd en wat voor een
student was u?
Mijn eerste opleiding was aan de Akademie
Diedenoort in Wageningen. Tijdens mijn
studententijd was ik echt een stereotype
roeier. Ik was een wedstrijdroeier en niets
was belangrijker dan dat, daardoor heb ik
ooit een keer een WK mee mogen roeien,
maar we bleven natuurlijk studenten en in
een huis met alleen maar semi-corporale
roeiers worden natuurlijk ook wel eens
elkaars deuren dicht getimmerd, om maar
een voorbeeld te noemen.
Nadat ik was afgestudeerd, heb ik heel
wat banen gehad voordat ik projectleider
gebruikersinrichtingen ben geworden voor dit
project. Mijn eerste baan was facility manager
(of zoals het toen nog heette “hoofd civiele
technische dienst”) in een verpleeghuis,
waar ik onder andere de huisvesting regelde.
Het was mijn taak om verpleegafdelingen te
verbouwen en te kijken hoeveel bedden er
dan precies waar geplaatst moesten worden
en wat er precies aan voorzieningen moest
komen. Dat werk leek eigenlijk al heel veel op
wat ik nu doe als er een lab gebouwd moet
worden. Na het verpleeghuis heb ik nog even
in de psychiatrie gewerkt. Daarop volgde
een aannemer, waar ik een adviesbureautje
voor facility management bij mocht opzetten.
Vanuit dit bureautje kwam ik bij allerlei
bedrijven, zoals een hartcatheterfabriek waar
ik kennis heb gemaakt met cleanrooms. Met
mijn adviesbureau heb ik mij later aangesloten
bij een ander groter adviesbureau, waar we
erg gegroeid zijn. Toen dat bedrijf zich niet
meer ging focussen op huisvestiging, ben
ik weg gegaan en heb ik weer een nieuw
adviesbureau opgezet. Met dat bureau heb ik
een gebouw voor de universiteit in Wageningen
helpen opzetten en ben ik ook bij dit project
terecht gekomen.
“Ik ben een soort tolk geworden, ik
vertaal de eisen van alle partijen naar
een ontwerp”
Wat is uw grootste rol bij dit project?
Eén van de belangrijkste dingen waar ik
voor sta is dat je nooit klaar bent met leren.
Naast opleiding in Wageningen heb ik VOmanagement
gestudeerd, een opleiding die
erop gericht was om zorgverleners een paar
management vaardigheden bij te leren.
De reden dat ik dit gaan doen ben is om te
verdiepen in de wereld van die zorgverleners
waar ik projecten voor doe, hoe beter ik
Onderwijs en Carrière

30
Onderwijs en Carrière
ze snap en hoe ik ze beter kan helpen. Dit
verkoos ik over een marketing opleiding die
je eigenlijk alleen maar trucjes leert om je
klant in te pakken. Daarnaast heb ik nog
even deeltijd rechten gestudeerd en later ben
ik nog bedrijfskunde gaan doen, daar ben
ik afgelopen jaar cum-laude afgestudeerd.
Daarnaast leer je natuurlijk door ervaring
waar allemaal rekening mee gehouden moet
worden. zestig jaar geleden bestond het
begrip “ML2-lab” nog niet, als er nu zo een
lab gebouwd wordt, gaan er bij mij meteen
allemaal belletjes rinkelen en weet ik waar
rekening mee gehouden moet worden. Ook
lees ik veel literatuur. In het nieuwe gebouw
worden trillingvrije labzalen gebouwd voor
nano-onderzoek. Om te snappen wat hier
allemaal voor nodig was, heb ik een artikel
opgezocht over apparatuur in de nano science.
Na dat gelezen te hebben, had ik al een veel
beter beeld van de apparaten die gebruikt
worden en de omstandigheden waarin de
onderzoekers werken.
Al deze opleidingen en ervaringen hebben
er voor gezorgd dat ik een soort tolk ben
geworden, ik vertaal de eisen van alle partijen
naar een ontwerp. Daarvoor moet ik zowel
de onderzoekers als de bouwkundige goed
snappen.
“Dit verkoos ik over een marketing
opleiding die je eigenlijk alleen maar
trucjes leert om je klant in te pakken”
In dit nieuwe gebouw wordt hoogstaand
onderzoek uitgevoerd, waar moet je
allemaal rekening mee houden als je hier
bijvoorbeeld een lab voor moet ontwerpen?
Het onderzoek is natuurlijk erg in beweging.
Wij moeten jaren van te voren een ontwerp
maken van de labzalen die gebouwd worden.
Hier gaat veel detail in zitten. Stel nu dat
het lab eindelijk klaar is en de onderzoeker
erin kan werken en na een jaar vindt hij iets
waardoor hij hele nieuwe apparatuur of een
andere werkomgeving nodig heeft, waarmee
van te voren geen rekening is gehouden. Dit
gebeurt heel veel, maar er is helaas weinig
tegen te doen. Een lab ontwerpen dat aan alle
eisen voldoet is onmogelijk. Een labzaal waar
genoeg lucht in komt voor de zuurkasten, de
temperatuur geheel constant is en het plafond
8 meter hoog is en waar niets mag trillen, is
niet te maken, hoe graag de onderzoeker het
ook wil hebben. Er moet voor de bouwers zo
vroeg mogelijk een ontwerp gekozen worden
dat voor de onderzoekers lang bruikbaar
is; beiden partijen zijn hier nooit helemaal
tevreden mee en dat kan ook niet.
“Er zijn collegezalen gemaakt waar je
de banken kan draaien en in groepjes
kan zetten, zo ontstaat een soort
studieruimte”
Bij het ontwerpen van het al eerder besproken
trillingvrije lab kwamen we zoveel kleine en
toch zeer relevante aspecten tegen die we
moesten aanpakken. In een labzaal moet,
naast de trillingen, ook de temperatuur en
de druk constant gehouden worden. Maar als
we de temperatuur aan één kant van de zaal
sneller verhogen dan aan de andere kant van
de zaal, ontstaat er al een luchtstroom. Als er
mensen door de labzaal lopen, praten of zelfs
maar warmte produceren, ontstaan er ook al
allemaal trillingen. Dan kunnen we wel een
trillingsarme vloer aanleggen, maar als we
hier geen rekening mee houden, hebben we
er alsnog niets aan. Voor dit soort onderzoek
hebben we er daarom voor gekozen om een
voorzaaltje voor de labzaal te maken. De

31
onderzoekers kunnen dan in de labzaal het
experiment klaar zetten en wachten in het
zaaltje tot de temperatuur constant is en er
geen trillingen meer zijn. Dan pas wordt het
experiment op afstand gestart.
“Beiden partijen zijn hier nooit
helemaal tevreden mee en dat kan
ook niet”
Hoe wordt er rekening gehouden met de
groei van LST over de jaren en met de
mensen die er allemaal komen te werken?
Het bouwen van de collegezalen was nog wel
een uitdaging. We moesten met behulp van
de data van vijf jaar geleden de hoeveelheid
studenten van nu extrapoleren. De eerste
schatting was dan ook dat er 1400 studenten
van TNW in het gebouw zouden intrekken,
maar een jaar later waren er al 1600 studenten.
Toen het programma van eisen voor 1600 was
vastgesteld waren er al 1800 TNW studenten.
We konden niet het aantal studenten blijven
verhogen, er moest immers op een gegeven
moment een knoop worden doorgehakt en
gebouwd worden. Daarom hebben we er voor
gekozen om zalen multifunctioneel te maken.
Er zijn collegezalen gemaakt waar je de
banken kan draaien en in groepjes kan zetten,
zo ontstaat een soort studieruimte. Ook zijn
er verschuifbare wandpanelen in het midden
van een zaal voor 75 studenten waardoor er
opeens 150 studenten in kunnen. We zijn er
ook vanuit gegaan dat de studentengroei bij
TNW de komende jaren stagneert.
De werkruimtes zijn zo efficiënt mogelijk
ingericht. Als je daar de eerste keer binnen
stapt, is de eerste reactie meestal “Zo, wat staat
het hier vol!”. Dat komt doordat er soms wel 6
bureaus in één kamer zijn gezet. Wij gaan er
echter van uit dat deze bureaus niet allemaal
in één keer bezet zijn, het zijn immers bureaus
voor onderzoekers die de helft van de tijd in
een lab staan. In de praktijk is het dus zo dat
er maar 2 of 3 plekken in gebruik zullen zijn.
Als het blijkt dat al die onderzoekers hetzelfde
lab- en schrijfritme hebben en steeds alle
bureaus bezet zijn, is het niet onze fout maar
een fout van de verdeling. De mensen moeten
dan in een andere ruimte geplaatst worden
met mensen die precies het tegenovergestelde
lab-schrijf ritme hebben. De reden waarom
we niet minder bureaus neer zetten, is een
onderzoek naar de verhouding tussen het
hebben van een vaste werkplek en creativiteit
en productiviteit van de mens. Het bleek dat
de “bèta–mensen” over het algemeen veel
meer problemen hebben met het delen van
een werkplek dan “alfa-mensen” en dit ten
koste gaat van hun prestaties.
“Er komt geen kantine in TNW Zuid”
En nog even iets waar de studenten ook wel in
geïnteresseerd zijn, er komt geen kantine in
TNW Zuid, wel een kiosk. Er komt ook een bar
die gerund wordt door studenten, een groot
atrium en ruimtes voor de studieverenigingen.
Ook blijft er nog een beetje een Kluyvertintje
aanzitten, de oude boekenkasten en
andere vintage wordt mee verhuisd en in
vergaderzalen geplaatst. Hopelijk neemt dit
artikel de laatste zorgen bij jullie weg en
kijken jullie, net als wij, uit naar het nieuwe
gebouw.
Onderwijs en Carrière
Sander Mallon & Rik Brouwer

32
Bijzondere bijbaan: Lisanne Roelofsen
Ik was net begonnen met studeren en alweer hard op zoek naar een bijbaan, om zo
alle kosten te kunnen dekken, toen ik op BlackBoard ineens een melding zag met
daarin de vraag naar nieuwe studenten die bij het DNA-lab zouden willen werken.
Ondanks dat ik nog maar net met LST bezig was, leek het me toch erg leuk om dit te
doen en heb ik gesolliciteerd.
ontstaat en hoe je kanker kan behandelen.
In Delft is het DNA-lab net een tikje anders,
want hier gaat het niet specifiek om het DNA,
maar wordt een biotechnologisch onderwerp
besproken.
Onderwijs en Carrière
Ik ben tweedejaars student en sinds de tweede
periode uit mijn eerste jaar werkzaam bij het
reizende DNA-lab in Delft. Ik heb het altijd erg
leuk gevonden om mensen iets bij te brengen
door middel van bijvoorbeeld bijlessen geven
of het geven van presentaties waarin ik kan
vertellen over het onderwerp van interesse.
Omdat we ook voor onze studie, en later op ons
werk voor een project, goed moeten kunnen
zijn in het geven van presentaties, was deze
bijbaan voor mij de ultieme combinatie.
“Delft is het DNA-lab net een tikje
anders”
Het reizende DNA-lab is opgericht vanuit
verschillende universiteiten in Nederland en
is tegenwoordig uitgegroeid tot een redelijk
bekend fenomeen op de middelbare school. Er
zijn 6 verschillenden DNA-labs, waarbij het
onderwerp dat behandeld wordt, logischerwijs,
DNA is. De labs gaan naar middelbare scholen
toe, waar twee studenten een presentatie over
het betreffende onderwerp geven waarna de
theorie in de praktijk wordt toegepast tijdens
een practicum.
“Er zijn DNA-labs die als practicum
het uitvoeren van een forensisch
onderzoek hebben of waar uit wordt
gelegd hoe een tumor ontstaat en
hoe je kanker kan behandelen”
De titel van het DNA-lab in Delft is: Racen
met wc-papier. Wanneer je op de middelbare
school aankomt waar je die dag je practicum
gaat geven, moet eerst alles worden opgezet.
Meestal zijn er twee klassen die het practicum
gaan volgen, waardoor je de hele dag bezig
bent. Wanneer de klas er is, begin je met je
introductiepraatje en vertel je wat er gaat
gebeuren. De klas heeft tijdens voorbereidende
lessen het practicum deels al voorbereid en de
presentatie gaat daar verder op in.
Tijdens het practicum is het de bedoeling
dat de leerlingen, in groepjes, met behulp
van wc-papier, gist en enzymen bio-ethanol
Er zijn DNA-labs die als practicum het
uitvoeren van een forensisch onderzoek
hebben of waar uit wordt gelegd hoe een tumor

33
“Het presenteren gaat steeds
makkelijker en nu vind ik het
vooral heel leuk om te zien hoe de
leerlingen soms in het begin totaal
ongeïnteresseerd zijn en na de les erg
enthousiast zijn”
gaan produceren. Eerst geef ik, of de andere
student waarmee ik die dag samen het
practicum geef, een introductiepresentatie.
Hierin wordt eerst over fossiele brandstoffen
verteld en vervolgens wordt uitgelegd wat de
alternatieven zijn en wordt dieper ingegaan op
het maken van bio-ethanol. Hierna wordt het
eerste deel van het practicum uitgelegd; de
leerlingen zullen uit het wc-papier cellulose
halen, wat ze met cellulase zullen knippen
tot glucosemoleculen. De glucose wordt
vervolgens met behulp van gist omgezet tot
CO2 en (bio-)ethanol.
“Deze bijbaan is voor mij de ultieme
combinatie”
Nadat de leerlingen de gist aan de glucose
hebben toegevoegd, en deze in een waterbad
hebben gezet, begint het tweede deel van de
presentatie. In dit deel wordt verder ingegaan
op de biotechnologie. Er wordt verteld
dat er verschillende categorieën zijn in de
biotechnologie; je hebt de groene, witte, rode
en blauwe biotechnologie. Ook wordt het
verhaal verteld dat wij allemaal tijdens onze
colleges van Jack Pronk en Ton van Maris
bij het vak biotechnologie te horen hebben
gekregen. Namelijk dat ze tegenwoordig niet
alleen de glucose en cellulose uit de planten
kunnen gebruiken voor de productie van
ethanol, maar dat ook de xylose kan worden
gebruikt, doordat ze het gen voor xylose
isomerase uit olifantenpoep hebben kunnen
isoleren. In dit deel van de presentatie zie
je het onderwerp ‘DNA’ het duidelijkst naar
voren komen.
Nu komt het leukste deel van het practicum
voor de leerlingen. Ze zijn aan het begin van
het practicum ingedeeld in groepjes, die elk
een verschillende hoeveelheid wc-papier en
gist hebben gebruikt om het ethanol te maken.
Ze gaan dit nu testen op een soort racebaan,
waarbij de CO2 die wordt geproduceerd
ervoor zorgt dat een kleurstof over de baan
heen wordt verplaatst. De erlenmeyers van de
groepjes worden aangesloten en het groepje
met de beste combinatie zal het verst komen in
de race. Afsluitend wordt er nog een conclusie
getrokken aan de hand van de resultaten en
dan is het practicum afgelopen.
Ik vond het zelf de eerste paar keer een
hele uitdaging om het presentatiedeel goed
te vertellen. Dit komt doordat ik bij het
DNA-lab kwam te werken terwijl ik het vak
biotechnologie nog helemaal niet had gehad.
Nadat ik het vak eenmaal met succes had
afgerond, werd het presenteren steeds
makkelijker en nu vind ik het vooral heel leuk
om te zien hoe de leerlingen soms in het begin
totaal ongeïnteresseerd zijn en na de les de
klas uitlopen en (meestal) erg enthousiast zijn
over wat ze hebben gedaan en geleerd.
Lisanne Roelofsen
Onderwijs en Carrière

34
Joost Verhoeks: Korea
Korea, het land waar op iedere straathoek reclame hangt voor plastische chirurgie,
iedereen minstens zestig uur per week werkt (behalve vrouwen met kinderen), je op
je CV zet hoeveel flessen soju je kan drinken voordat je knock-out gaat (drie), Sprite
met vijf lettergrepen uitgesproken wordt en het land waar ik mijn masterstage doe.
Onderwijs en Carrière
Joost in Korea, het verhaal dat je altijd al
hebt willen lezen
Een maand of twee geleden heb ik het
pittoreske Leiden achtergelaten en woon ik
voor een semester in Seoel, om precies te
zijn in de welbekende wijk Gangnam, waar ik
stage loop aan de Seoel National University
(SNU). Na mijn jetlag overwonnen te hebben,
ben ik daar begonnen aan mijn onderzoek
naar receptoren van C. elegans, ook wel
bekend als het wormpje dat minister Plasterk
de politiek ingedreven heeft. Maar genoeg over
mijn onderzoek, daarvoor kom je maar naar
mijn thesis talk, laten we het hebben over
studeren in het buitenland.
Joost in Korea, nu al het hoogtepunt van
deze Vision
Als ik mensen vertelde dat ik in Korea ging
studeren waren de standaard vragen altijd
samen te vatten in “Waarom wil je naar
het buitenland?” en “Waarom wil je naar
Korea?”. Zelf beschouwde ik in het buitenland
studeren als het laatste wat ik nog niet in
mijn studenten tijd had gedaan. Nu heb
ik geen auto, hypotheek, hond of andere
verplichtingen die keuzes bemoeilijken, dus
als ik ooit wil ervaren of in het buitenland
werken iets voor mij is, is nu het moment.
Natuurlijk, als je het dan doet, moet je het
goed doen en niet laf naar Birmingham gaan
of zo. Twee jaar geleden zijn we met de LIFE
masterreis naar Korea gegaan en daar was ik
erg onder de indruk van het niveau aan de
Koreaanse universiteiten en de vriendelijkheid
van de Koreanen. 1+1 maakte twee en een jaar
geleden mailde ik de professor die ons tijdens
de masterreis ontvangen had of ik daar mijn
masterthesis mocht doen. Binnen twee weken
was ik met de hulp van professor Noteborn
aangenomen op SNU. Vervolgens moest ik
nog door de hel die ‘visum regelen’ heet gaan,
maar laten we dit stukje leuk houden en dat
vergeten.
Joost in Korea, integreren kun je leren
Studeren zo ver van huis is niet altijd
makkelijk. Het cultuurverschil is soms groot
en ik was in het begin vaak onbeleefd zonder
dat ik het door had. Vooral kleine dingen die
je als normaal beschouwt of automatisch doet
worden als vreemd ervaren. Jezelf voorstellen
of handen schudden als je iemand nieuw
ontmoet wordt niet gedaan, iemand aantikken
(ook je vrienden) als je tegen ze praat is zeer
onbeleefd en vrouwelijke vrienden bestaan
hier niet, je hebt dan volgens Koreanen meteen
een relatie. Daarnaast is de taalbarrière soms
groot (ook op de universiteit), werk je voor
Nederlandse maatstaven bizarre uren en als
iemand Koreanen kan leren dat brood niet

35
bruidegom. Het respect voor professoren is
ook buiten de academische wereld duidelijk
merkbaar en een academische carrière
wordt bij kleine kinderen door ouders actief
aangemoedigd. Op SNU campus merk je dat
aan veel dingen. Studenten zijn trots dat ze
op de hoogst gerankte (rankingen zijn alles
hier) universiteit zitten en colleges worden
gegeven door gerenommeerde professoren van
over de hele wereld (waar ik bij Engelstalige
professoren vaak even naar binnen sneak).
mierenzoet hoort te zijn ben ik diegene eeuwig
dankbaar. Gelukkig wennen deze dingen snel
en worden snel de positieve aspecten van
de cultuur zichtbaar. Koreanen zijn soms
wat afstandelijk, maar erg vriendelijk; je lab
is een soort tweede familie waar je iedere
avond mee eet en op vrijdag is er Bul Geum,
letterlijk vertaald Burning Friday. Op deze dag
sprinten alle Koreanen zo vroeg mogelijk hun
werk uit om zich helemaal klem te drinken,
en als ik klem drinken zeg bedoel ik ook “post
tequila borrel kotsend in collegezaal B, want
hoewel huizen nooit ziek worden word jij dat
wel” klem drinken (hier geschetste situatie is
volledig hypothetisch en niet gebaseerd op de
acties van enig LIFE lid).
Joost in Korea, de academische wereld
Naast de cultuur van het land is de
academische cultuur hier op SNU anders
dan de cultuur in Leiden en Delft. Korea is
aanzienlijk hiërarchischer dan Nederland en
wetenschap wordt een stuk meer top-down
geleid. Studenten zijn ook minder, zoals
wij dat in Nederland noemen, “academisch
gevormd”. Daar tegenover staat dat de pure
kennis van Koreanen en het respect voor de
wetenschappelijke methodes zeer groot is
(vooral reproduceerbaarheid staat hoog in het
vaandel). Professoren hebben dan ook zowel
een voorbeeldfunctie als een prominente plaats
in de Koreaanse maatschappij. Zo werden de
twee huwelijken die ik bijgewoond heb niet
voltrokken door een priester of ambtenaar
maar door de professor van de bruid of
Uiteindelijk is wat mij betreft de hamvraag
of ik met de kennis van nu, nog een keer
naar Korea zou gaan om hier te studeren.
Het antwoord daarop is absoluut ja, zowel
academisch als cultureel is dit een ervaring
waar ik ongelofelijk veel van leer. Echter,
ik ben mij er erg van bewust dat ik geluk
heb gehad met mijn lab wat vrij westers is
doordat mijn professor zijn sabbatical in
Zweden gedaan heeft. Bijvoorbeeld, het lab
direct naast mijn lab heeft iedere zaterdag
ochtend (de ochtend na bul geum) om 8 uur
s’ ochtends een data meeting. LIFE’ers die
erover nadenken om naar een “onbekend”
lab in het verre buitenland te gaan zou ik
dan ook willen aanraden dit te doen aan het
eind van hun studie en van te voren eerlijk
te praten met de professor of PI over de sfeer
in het lab en daarbij aangeven wat jij prettig
vindt. Ik zie jullie hopelijk allemaal aan het
eind van het jaar weer in Nederland!
Anyoung hee gaseyo
Joost Verhoeks
Onderwijs en Carrière

36
Column: Daan Brocken
In de afgelopen Visions was het de eer aan Sam de Jong om de grote column
te schrijven. Telkens heeft hij van dit platform gebruik gemaakt om zijn goede
vriend Daan Brocken belachelijk te maken. Nu was het de beurt aan Daan, om
Sam even te laten weten wat hij hier nu wel van vond.
Beste Sam,
Opinie
“Man, man, man, man, man, man…. This
is not normal”. De trieste excuses van
‘columns’ die jij afgelopen jaar heb weten
te produceren zijn simpelweg om je de ogen
uit de kop te schamen. “So works it not,
bossie!”. Veel dieper dan het gebruikelijke
geneuzel over hoeveel je wel of niet borrelt,
hoe gaaf je bent en jouw ongezouten mening
geven over mijn verburgerde leven ben je in
de afgelopen zes edities niet gekomen. Het
niveau van deze literaire prutsels is nog lager
dan de geletterdheid van Patty Brard. Het
lijkt wel alsof jij evenveel tijd en moeite in dit
inspiratieloze gezwam steekt als dat je in de
sportschool doet.
“Ik maak me ernstig zorgen als ik
terugdenk aan die jonge Sam met al
zijn potenties en wereldplannen”
De thematiek in jouw stukjes is afgegleden tot
“het was laatst weer zo ver”, vervolgd door een
iets diepere uiteenzetting van LIFE-activiteiten
waar een paar pagina’s eerder ook al ruimte
voor gemaakt was. Ik ben gewoon gestopt met
lezen, de rest van jouw stukje scannende in
de hoop nog een vermakelijke verzameling
van woorden tegen te komen. Maar helaas,
het bleek een teleurstellende tijdsbesteding.
Jezelf en de lezer verheffen boven de
alledaagsheid van geklaag over ditjes en
datjes en gênante opschepperij over prestaties
waar eigenlijk geen faam uit valt te verlenen,
doe je simpelweg niet. Wat zegt dit over jouw
visie op deze wereld, die ogenschijnlijk een
miniatuur van jouw eigen beperktheid is en
allesbehalve geestverruimend is? Ik maak me
ernstig zorgen als ik terugdenk aan die jonge
Sam met al zijn potenties en wereldplannen.
Ongeschonden stond je in de wereld en vond
je alles mooi, nu is die categorie waar jij plezier
aan ontleent gekrompen tot een formaat
dat in één column onder te brengen is. Wat
zeggen jouw columns over onze capabele en
roemrijke voorgangers Bram en Rudy? Ik zie
deze mannen hun hoofden schudden als ze
weer in nieuwe columns van Sam bladeren,
ik hoor ze denken “Waar gaat het heen met
de wereld?” en ik beeld me in hoe ze snel
terugbladeren naar de passievolle stukjes van
Lorijn.
En wat zegt dit over mijn columns? Ooit
frivool, van de hak op de tak, onderwerpen
behandelen van de preservatie van misbare
lichaamsdelen tot de filosofische fragiliteit

37
van het leven waar een ieder organisme
slechts een subtiele balans van chemische
evenwichten is, dat ieder moment kan worden
omgestoten en het hele feestje eindigt in een
resthoopje van vrije Gibbs energie. Iedereen
moet zich eigenlijk van dit feit bewust maken,
zodat men dankbaarder in het leven staat en
begrijpt dat alles in zijn/haar leven relatief
is. De enige bitch is tijd, die hierop een
uitzondering vormt. Sinds het ontstaan van
het universum geeft deze genadeloze entiteit
zonder te discrimineren een limiet aan wat
mogelijk is. Moeder tijd maakt dat alles
relatief is.
“Het lijkt wel alsof jij evenveel tijd en
moeite in dit inspiratieloze gezwam
steekt als dat je in de sportschool
doet”
Het ontstaan van het leven gebeurde allemaal
onder het toeziend oog van dit fenomeen,
dat een begin en einde aan al het leven
stelde. Dit is de reden waarom organismen
zich voortplanten: om een loopje te nemen
met deze beperkende macht. Voel je waar
ik heen ga Sam? Als je alles weg stript wat
ons dankzij evolutie heeft afgeleid van het
enige echt belangrijke doel in onze snufje
beschikbare tijd, dan zie je dat nalatenschap
alles is waar we voor leven. Civilisatie,
kapitalisme, democratie, normen en waarden,
materialisme, hygiëne en zelfs het gevoel van
een gevulde maag, moet allemaal wijken voor
het egoïstische instinct dat nalatenschap
heet. Om die reden zie ik de wereld van de
moderne mens als een stel afspraken om
maar voor elkaar de schijn op te houden dat
het niet alleen maar om seks en voortplanting
gaat, wat een even zo grappige als wanhopige
poging is om ons bestaan in deze dimensie,
geschapen door ruimte en tijd, op te vullen met
betekenis. Natuurlijk hebben ontwikkeling
van de levensbeginselen ‘voortplanting en
voeding’ mij het prachtige instrument ‘taal’
gegeven waarmee ik kan beschrijven hoe
alles dat afwijkt van deze levensbeginselen,
waaronder taal ook geschaard kan worden,
is te interpreteren als futiel. Verwonderlijk
is deze interne paradox, maar tot zulke
zinsconstructies is Sammie in zijn columns
helaas nooit gekomen.
Hoewel ik het jou enorm gun, Sam, om
voorzitter te worden van een studievereniging
zo mooi als LIFE, wil ik weer de klootzak
tijd erbij halen die mij de relativering geeft
dat in de historie volkeren veroverd en
vermoord zijn, dierensoorten uitgestorven
zijn, kosmische supernova’s hebben
plaatsgevonden of bovennatuurlijke liefdes
zijn ontstaan, toch alles in de vergetelheid
zal geraken. Dus volgende keer als je weer
probeert mij af te zeiken, Sam, realiseer dan
dat alle keuzes die wij allemaal maken louter
het doel dienen om onze nalatigheid zo groot
mogelijk te maken, en deze zo lang mogelijk
te laten voortbestaan. Ik respecteer daarom
jouw keuzes, aangezien iedereen in deze
wereld zijn/haar eigen ideeën heeft hoe hij/zij
dit probeert te bewerkstelligen. Ik hoop dat dit
ook wederzijds is…
Daan Brocken
Opinie

Lichaam
Gisteren werd in het LUMC na een vijftien uur durende operatie een achtien
jarige Leidse student omgebouwd naar een Delfste student. Hij werd geboren
als Leidse student, maar naarmate hij ouder werd kreeg hij het gevoel niet in
het juiste lichaam te zitten. Ondanks dat hij wenst anoniem te blijven, vertelt
hij toch zijn verhaal aan de Vision of LIFE.
39
“Toen ik klein was, had ik het allemaal nog
niet door” vertelt hij. “Maar toen ik ouder
werd voelde ik me toch heel erg anders, al kon
ik mijn vinger er niet op leggen.
Dat ik anders was merkte ik heel erg goed,
ik was namelijk de enige uit mijn Leidse
studentenhuis die Excel snapte. Daarnaast
had ik de behoefte om na middennacht naar
de UB te gaan tijdens tentamentijd, maar dan
is de UB in Leiden al lang niet meer open!”
“Ik ben iemand die echt houdt van een
uitdaging, dus ik koos een hele interessante
alfa-studie waarmee ik zeker wist dat het
vinden van een baan een uitdaging zou
worden, maar acht contacturen per week
leidden bij mij echt niet tot voldoening. Ik zou
het helemaal niet erg vinden als ik 30 tot 40
contacturen per week had. Hierin voelde ik
me nogal onbegrepen.”
Alles veranderde toen een aantal vrienden
hem mee namen naar Delft voor een feestje.
“Ik hoorde mensen praten over calculus en
programmeren en ik snapte eindelijk wat er
mis met me was, ik was een Delftse student in
het lichaam van een Leidse student!
Ik vond het raar dat ik als enige uit mijn huis
in Leiden mijn eigen fiets kon repareren, maar
op de TU Delft bestaat daarvoor gewoon een
opleiding!”
Toen hij hoorde dat er chirurgisch een
oplossing voor zijn probleem was, hoefde hij
daar er niet lang over na te denken. “Natuurlijk
denk je wel na over de risico’s, maar de
huidige situatie was onaanvaardbaar”.
Opinie
Na de lange operatie zochten enkele van zijn
vrienden hem op. “Toen mijn Leidse vrienden
langskwamen was ik net over Matlab aan het
praten met een zaalgenoot van mij die Civiele
Techniek studeert” vertelt hij blij.
“Iedereen heeft het recht om zich fijn te voelen
in zijn of haar eigen lichaam en ik voel me fijn
in het lichaam van een Delftse student. Ik kan
niet wachten om no-life hele weekenden lang
differentiaalvergelijkingen op te gaan lossen”.
Mark Hoorens

40
Opinie
Column Bram Henneman
Van oude lullen, de dingen die voorbij gaan.
Toen ik op een vroege septembermorgen in
2008 in zaal C2 van het Gorlaeus aankwam,
leek het wel alsof het bijna middag was. Ik was
die dag om half zes opgestaan en zat iets later
in de trein naar het koude noorden, zodat ik
in ieder geval niet te laat zou komen: van de
eerste dag wil je natuurlijk niks missen. In
de trein luisterde ik met halfopen ogen naar
pratende forenzen die spraken alsof ze een
keelaandoening hadden. Zo’n harde G, da
zèn wij in Broabant natuurlik nie gewend.
Aangekomen in de collegezaal, ging ik op zoek
naar iemand die net zoals ik eruit zag als een
bang konijn. Arthur Dobbe had zo’n beetje
dezelfde ervaring gehad als ik die ochtend,
dus teamden wij up zodat we in ieder geval
niet in ons eentje zielig waren.
Maar de LST-vakken zijn net als Leidse
sletten: op een gegeven moment heb je
ze allemaal gehad. En dan ben je dus
afgestudeerd. Het overkwam mij begin dit
jaar en ik moet zeggen dat het helemaal niet
tegenvalt. Ik heb meteen een baan gevonden
(bij mijn masterstageadres) en ben ook al vrij
snel gestart met het huisje-boompje-beestje
traject. Want als zelfs ik aan een vriendin ga
beginnen en een appartementje voor mezelf ga
zoeken, dan is er toch wel iets aan de hand.
“Met nog zoveel alcohol in mijn lijf,
dat je met één keer uitademen zes
labtafels kon desinfecteren”
Burgerlijkheid maakt je geen ander persoon;
de volgorde is precies omgekeerd. Er komt
een moment dat je geen pasta pesto meer
wilt eten die 45 minuten heeft gekookt, of tot
half zes in de morgen op een psychologiefeest
in de Four Reasons wil staan terwijl je de
volgende dag een TLS toets hebt. Dat moment
komt zelfs sneller dan je denkt. Zelfs de meest
notoire propedeuse-ontwijkers zullen er ooit
aan moeten geloven…
“Ze praatten alsof ze een
keelaandoening hadden, met zo’n
harde G, da zèn wij in Broabant
natuurlik nie gewend”
Bram Henneman
Maar toen kwam de studententijd en alles werd
anders. Voor ik het wist, stond ik afwezig voor
me uit te staren in de practicumzaal, zonder
geslapen te hebben en met nog zoveel alcohol
in mijn lijf, dat je met één keer uitademen
zes labtafels kon desinfecteren. Dat was dan
stuko. Mijn accent veranderde razendsnel
naar Algemeen Beschaafd Studentenleidsch.
De rest van mijn studententijd is nauwgezet
gedocumenteerd in eerdere edities van de
Vision en op de fotoschijf van LIFE en kan
desgevraagd worden opgevraagd bij de
dienstdoende penfeut van het bestuur.

Wist je datjes
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Wist je dat tijdens het openingsfeest Synthesized er twee
foodtrucks buiten stonden waarvan alle aanwezigen heel erg hebben
genoten?
Wist je dat bij de lustrumlezing Evolved het commissielid dat langs het
station ging om Jacques Neefjes op te halen, hij/zij bij het kleine stukje
dat door Delft overbrugd moest worden, de weg kwijt is geraakt?
Gelukkig kon alles toch op tijd beginnen!
Wist je dat er tijdens Synthesized ook een bellenblaasmachine
aanwezig was? Niet gezien? Kijk dan de foto’s er maar op terug!
Wist je dat de dag voordat LIFE op de lustrumwintersport ging, er nog
geen sneeuw lag in het Franse dorp? Toen we aankwamen wel, dat is
nou onderdeel van het staaltje geluk wat je soms krijgt als organisatie.
Wist je dat er tijdens de wintersport ook een bar was waar de hele
groep elke avond naar toe ging, maar dat tijdens oudejaarsavond
sommigen de heenweg de tweede keer (na 00.00 uur) niet meer
hebben weten te vinden?
Wist je dat, als we het toch over de weg kwijt raken hebben, na het
gala onze lieve J.l.nd.a t.r H.rst de weg naar de bus kwijt is geraakt en
uren lang door Rotterdam heeft gedwaald op zoek naar het station?
Wist je dat tijdens de cantus er slechts één glas is gesneuveld?
Wist je dat bij het gala Mathieu Noteborn ook aanwezig was?
Wist je dat er bij het eindfeest ook een silent disco aanwezig zal zijn?
Wist je dat de LuCo, op het moment van schrijven, al bijna 70
vergaderingen erop heeft zitten om het lustrum voor jullie neer te
zetten? Dat is nou dedication!
Wist je dat er tijdens de wintersport op de laatste avond door een
aantal mensen uit alle appartementen de deuren zijn gehaald? Bij één
van de zwerftochtjes door de kamers zijn ze zelfs iemand tegen het lijf
gelopen, die had echter niets door, ondanks het feit dat ze met een
deur in de handen stonden.
Wist je dat tijdens het gala er heel erg veel biologische appelsap
aanwezig was? LIFE wordt hip.