Jaan van Limpt - Heemkunde Werkgroep Reusel

Driek van Jan Nollekesen zijn vrouwAn Verspaandonck,omstreeks 1975. Indie tijd woondedochter Jaan methaar gezin bij hun in.De vriendinnen JaanHeesters en AnnaBuitels uit Bladelposerend omstreeks1960 in de nogonverharde Peel.Met Anna heeft Jaanmeer dan 10 jaar bijsigarenfabrikant d'nDas (Velaques)gewerkt.nog erger. In Reusel waren er boeren die kondenprofiteren van de prijzen die de productenin de vrije verkoop opbrachten. Bij onsdurfden ze dat niet, alles moest geleverdworden zoals de melk, de oogst en hetslachtvee. Het enige wat ons moeder nog weldeed was wat melk zuur laten worden omboter van te karnen. De boterbonnen kondendan worden weggegeven aan de jonge huishoudensvan de familie die daarmee krapzaten. Ook weet ik nog dat ze het op een keeraangedurfd hebben zelf een jong geitje teslachten. Dat vonden ze al een heel aangaan.Tijdens de bevrijdingsweken zaten we allemaalin de schuilkelder. Ook de familieBlankers was weer bij ons ingetrokken.Tijdens ons verblijf hebben de Duitsers onspaard meegenomen. Onze pa had het tussende heggen in de wei gezet omdat hij dachtdat het daar veiliger stond dan in de stal.Helaas hadden de Duitsers het paard vanafde Postelsedijk zien staan omdat aan die kantgeen heg stond. Vanaf de schuilkelder in dePeel zagen we dat de Duitsers met het paardwegliepen. Ook hebben de Duitsers bij onseen vet varken uit de kooi gehaald en het ophet erf van het Muiske (Heesters) geslacht.Ze hadden er de beste stukken uitgesneden ende rest daar laten liggen. Het Muiske kwamzeggen dat onze pa het op kon komen halenomdat de Duitsers weg waren. Hij en Pééroom waren zo bang dat ze dat niet durfdenomdat ze dachten dat de Duitsers misschiennog terug zouden komen. Het Muiske heefthet toen zelf maar klein gemaakt. Toen zezeker wisten dat de Duitsers weg warenhebben ze in overleg met het Muiske hetvarken gedeeld.De Engelsen hadden tijdens de slag om Reuselrond onze boerderij veel geschut opgesteld.Het stond gericht op het dorp. Met dit geschutis ondermeer de spits van de Reuselse kerktoreneraf geschoten.Op een rustig moment was ons moeder watin de boerderij aan het doen toen een van dezonen van Vosse Trien naar haar toe kwammet een verrekijker. Staande achter het raamvan de bovenverdieping zei hij tegen haar,”ge kunt de Engelsen van hieruit door deSleutelstraat zien lopen.” Toen ons moederkwam kijken werd er door de Engelsen vanuitde Sleutelstraat geschoten. De kogel doorboordehet raamkozijn, passeerde ons moederen kwam vervolgens in het deurkozijn vast tezitten. Als oorlogsherinnering heeft de kogelnog vele jaren in het kozijn gezeten.maart 20047

en moest dan ik in de kou buiten wachten.Onze Jan die bij d’n Das (Velasques) werktemocht sigaren leren maken als hij een zusvan hem mee naar de fabriek bracht. Daaromben ik daar toen begonnen. Later bleek dathet allemaal voor niets was omdat hij tochnog geen sigaren mocht maken. Ook heb iknog bij d’n Agio en bij d’n Blok in Bladelgewerkt.Uitgaan was vroeger voor mij beperkt totReusel kermis. Ook naar Hooge Mierdekermis ging ik heen omdat daar de familievan ons moeder woonde. Soms werd er in debuurt wel een gedanst in verband met eenkranskoffie of een erpelfooi. De kranskoffiebij Harrie van Driekskes Peerke (van deBorne) kan ik me nog wel herinneren. Dekrans moest op de dag dat er getrouwd werdopgehangen worden waarbij er voorkomenmoest worden dat het mansvolk de kransweg kon halen omdat er anders weer eennieuwe gemaakt moest worden.Jaan Heesters eenjonge bloem uit deReuselse Peel waarze altijd goed d'naord heeft gehad,omstreeks 1955.Na de bevrijding is er een vliegende bom opde varkensstal van Horsting gevallen. Noggoed weet ik dat een gloeiend deel van debom in een wei lag. Bij de familie Horstingis veel vernield. Ook onze boerderij wasbeschadigd. Het glas van de ramen was erhelemaal uit en bijna alle pannen waren doorde luchtdruk van het dak gerukt. Ook dehouten verduisteringsvensters van de boerderijwaren opengeklapt. Onze Christ had een stukglas in zijn bil gekregen en bloedde hevig.Het maakte bij ons allemaal een grote indruk,weet Jaan nog goed.TrouwenMijn zus Nel is getrouwd met Jos Got(Kerkhofs) die in de Lensheuvel een caféhad. Daar ging ik regelmatig helpen met hetspoelen van glazen en opruimen en schoonmaken.Het café was ook de thuisbasis vande Reuselse duivenmelkers. Wanneer deJonge jarenNa de oorlog heb ik eerst geholpen in dehuishouding bij ons thuis. Daarna ben ik inHooge Mierde gaan dienen bij de gezinnenvan twee broers van ons moeder. Toen ik 17was ben ik naar de sigarenfabriek vanWillem II gegaan. Daar ben ik begonnen metombladtrekken en later heb ik aan de bosjesmachinegewerkt. Bij Willem II heerste eenstreng regiem. Was je ook maar een minuutte laat dan lieten ze je een uur lang buitenwachten om het af te leren. Vooral bij slechtweer en met sneeuw en ijs was het niet altijdmogelijk om, komende vanuit de Peel, optijd te komen. Dan kwam ik wel eens te laatHet gelukkige bruidspaarJo van Limpten Jaan Heesters op20 mei 1966. Debruidsmeisjes zijnHannie van SammieSnip (Vosters) enAn van Jos Got(Kerkhofs).8 maart 2004

Jo van Limpt enJaan Heesters methun kinderen Jan enHenk omstreeks1975. Jo is op 29augustus 1991,nadat hij nog zijnzilveren bruiloft hadgevierd, overleden.Jo van Limpt enJaan Heesters methun zonen Jan enHenk in het dekenvan der Wee parkaan de Kerkstraat,september 1989.duiven gelost waren was het er op zondagvoormiddagenerg druk. Hier heb ik Jo vand’n Dove Jan van Limpt leren kennen, diezoals bleek, niet alleen aandacht had voorvliegende duifkes. Hij was voor mij de ware.We hadden geen lange verkeringstijd nodigomdat we al een behoorlijke leeftijd hadden,Jo was 30 en ik was al 34 jaar. We zijn naongeveer een jaar op 20 mei 1966 getrouwd.De bruiloft is gevierd in het café van onsNel. Het was een heel gezellig feest metdiverse sketches en optredens van vriendenen familie. We zijn gaan inwonen bij mijnschoonzus An van der Heijden-van Limpt, inde Vlassert. Voordat onze Jo met mijverkering had, had hij tegen zijn zus An weleens gezegd, “wá is jullie huis toch gróót utlekt wel un retraitehuis, es ik ooit trouw komik bij jullie inwonen.” An die niet verwachttedat het ooit zou gebeuren zei toen tegen hem,“Ja, dé meugde gé dan.” Ruim een jaar laterbetrokken we bij haar een bovenwoningbestaande uit drie kamers waar we heeltevreden mee waren. Hier is onze eerste zoonJan geboren. Omdat het na de geboorte watte klein werd zijn we in het vrijgekomen huisvan mijn schoonzus Bertha en haar manSammie Snip (Vosters) in het Schilderspédjegetrokken. Hier is onze tweede zoon Henkgeboren.Terug naar de PeelOmdat de gezondheidstoestand van onsmoeder niet goed meer was hebben mijnouders gevraagd of we met ons gezin bij henin de Peel wilden komen wonen. In overlegmet Jo heb ik dat gedaan. Hier zijn ook onzetwee zonen opgegroeid. Het is heel goedgegaan waarbij we hen altijd voor hebbenvoorgehouden dat ze ook naar opa en omamoesten luisteren. Behalve mijn ouderskregen we er in ons gezin ook de familie enkennissen bij die regelmatig de oudjes opkwamen zoeken. Onze Jo heeft altijd achterhet besluit gestaan om naar de Peel te gaanwaarvoor ik hem nog altijd heel dankbaarben.Jo heeft zolang als ik hem ken bij Philipsgewerkt. Zijn grote liefhebberij waren zijnduiven. Hij was altijd heel tevreden met wathij had en stelde nooit hoge eisen. Bijna elkedag ging hij zijn moeder in de Straot (Mierdseweg)opzoeken. Nadat zijn moeder overledenwas en zijn zus Sjan in het ouderlijk huisachterbleef ging hij ook haar nog bijna elkedag opzoeken. Hij was een echte familiemensdie veel te vroeg overleden is. Toen ik vanuithet ziekenhuis te horen kreeg dat Jo de kankerniet kon overleven heb ik nog gevraagd hetniet aan hem te vertellen voordat ik bij hemwas. Nog steeds ben ik kwaad op de doktermaart 20049

Trots poseert Jaanvan Limpt Heestersmet haar kleinkinderenAnniek ende tweeling Janne enJoeri. Het zijn dekinderen van zoonHenk en vormen detrots van de familie.die het hem al verteld had voor ik er was.Het was vreselijk en we zaten in zak en as.We hebben samen de zilveren bruiloft noggehaald. Drie maanden later op 29 augustus1991 is Jo overleden.In mei ga ik in een zorgwoning in het dorpwonen. Mijn kinderen maken het goed. Janneemt het huis in de Peel over. Henk isgetrouwd en heeft drie kinderen waar ik heeltrots op ben. Bijna elke vrijdag komen dekleinkinderen op bezoek waar ik altijd weernaar uitkijk. Jammer dat onze Jo ze niet meerkan zien opgroeien, vertelt Jaan bedrukt.SlotJaan is iemand die behoedzaam vertelt envoorzichtig haar woorden kiest. Ze is ookiemand uit de Reuselse Peel waar burenhulpen eenvoud groot goed was. Met respect enaf en toe met onderdrukte emotie vertelt zeover haar Jo die veel voor haar betekendheeft en veel te vroeg overleden is. Zeverveelt zich niet, wanneer ze niets te doenheeft gaat ze dikwijls handwerken. Jaan lietme een aantal prachtige, mooi afgewerktekaarten zien die ze helemaal met de handgemaakt had. Elke donderdag gaat ze repeterenmet het kerkkoor. Wanneer er optredensvan het koor zijn is ze altijd van de partij. Opwoensdagen doet ze, in d’n Aachterum,vrijwilligerswerk voor mensen die zorg nodighebben. Ze worden daar door haar samenmet andere vrijwilligers opgevangen enbezig gehouden met bijvoorbeeld spelletjes,handwerken maar ook gewoon met eenkumke koffie. Toen haar ouders een beroepop haar deden omdat ze hulp nodig hadden isJaan ingesprongen. Samen met Jo heeft ze erde zorg voor haar ouders en de extra druktebijgenomen.Het grootste deel van haar leven heeft zegewoond in die Reuselse Peel, die door demeeste mensen die daar gewoond hebben,ervaren is als een omgeving waar eenvoud,geborgenheid en behulpzaamheid erg belangrijkwaren. Geborgenheid geven, zorgzaamzijn en eenvoud zijn eigenschappen die zekerook op haar van toepassing zijn. Daaromstellen we met recht vast dat Jaan van Driekvan Jan Nollekes uit de Peel een echteReuselse genoemd kan worden.10 maart 2004