Trees Blauwhoff - Heemkunde Werkgroep Reusel

Het jonge stelMil Kaethoven enAnneke de Hond in hunverkeringstijd, omstreeks1929.Jongeman Mil Kaethoven,omstreeks 1925.ken brood werd met paard en wagen rondgebrachtdoor zijn broer Péérke Soep. Een jaar later,in 1935, namen onze pa en ons moeder café logementde Valk over van opa en oma. Behalvede bakkerij hadden ze daarbij ook nog de kruidenierswinkel.Op 7 augustus 1932 ben ik het woonhuis vancafé de Valk geboren. Eerder al zag daar mijnbroertje Jos het levenslicht. Na mij meldden zichdaar mijn zusjes Luus, Mieke en Lien, gevolgddoor broer Jan en tenslotte nakomertje Sjaan.Ons moeder en onze pa hadden drukke dagen.Behalve de zorg voor hun grote gezin haddenze vaak ook nog 3 of 4 kostgangers in huis ende zorg voor het café, de bakkerij en de winkel.Onze pa had zijn werk in de bakkerij en ons moederhield de rest allemaal draaiende. Ze stondvoor haar kinderen en ook voor de klanten altijdklaar. In hoog tempo wist ze alles goed enprecies te regelen. Voor zichzelf stelde ze geeneisen en bleef altijd bescheiden. Bescheidenheidwas ook een eigenschap van onze pa maar integenstelling tot ons moeder had hij voor allesveel tijd nodig. Of het nou het tappen van eenglas bier was of het zichzelf aankleden voor hetwekelijkse kerkbezoek, het bleef maar duren. Hijwerd door ons moeder overal mee geholpen endoor haar in de watten gelegd.Mooie herinneringen heb ik aan de tijd dat onzepa in de bakkerij stond. ’s Morgens wanneer weopstonden kwam de heerlijke lucht van het versgebakken brood ons al tegemoet. Ook de luchtvan vers gebakken speculaas en ontbijtkoek washeel aangenaam. Tegen nieuwjaarsdag werd ernieuwjaarsontbijtkoek gebakken die opgesierdwerd met poëzieplaatjes en kandijsuiker. Hetwas een specialiteit van onze pa die hij alleen opbestelling maakte. Ook banket zat in zijn assortimentevenals eierkoeken. Zoals die smaaktenkun je ze tegenwoordig niet meer kopen.Ons paard waarmee het brood en ander bakkerijproductennaar de klanten gebracht werdenkende de route door Reusel blindelings.De Schééper 93 | juni 2012 3

Zilveren bruiloft van Milen Anneke Kaethoven-De Hond en tevens detrouwdag van Jan en TreesBlauwhoff-Kaethovenop 13 augustus 1956. Dekinderen van het zilverenbruidspaar staande v.l.n.r.Luus, Mieke, Jan, Sjaan,Jos, Trees (bruid) en Lien.Het barpersoneel vande Valk omstreeks1960. V.l.n.r. Frans vanEekert, Cor Jansen, WiesVerdonschot-Lavrijsen,Jan Blauwhoff en JosKaethoven.OorlogIn mei 1940 kregen we al direct te maken met hetoorlogsgebeuren. We keken door het caféraamnaar buiten en zagen de Duitsers in groten getalemet wagens, motoren en paarden richtingArendonk trekken. Op een gegeven momentriep ons moeder tegen onze pa: “Mil daor luptons perd.” Ons paard waarmee ome Péérke Soephet brood van de bakkerij rondbracht haddende Duitsers bij Gustje van Dooren uit de wei gehaald.We hebben het nooit meer terug gezien.Begin september 1944 ontplofte vooraan in deKerkstraat voor de pastorie een boerenwagendie volgeladen was met granaten. De Hooge-Mierdse boer, een Duitse soldaat en het paardkwamen daarbij direct om het leven. De boerderijvan Aoie Kiske (Lavrijsen) werd weggevaagdwaarbij ook nog een zoontje overleed. Pastoorvan Mierop en de kapelaan raakte daarbij gewond.Bij ons vlogen alle ruiten uit het huis encafé. Onze witte was die op de draad hing zat volmet bloedvlekjes, vermoedelijk van het paard.Toen de hevige gevechten en bombardementenin Reusel begonnen is ons gezin gaan schuilenonder het podium van de toneelzaal van omeJan Kaethoven. Behalve ons gezin en dat vanome Jan hadden daar ook nog Gotte Emme(Kerkhofs) de schoonvader van ome Jan, opaKaethoven, tante Miet Kaethoven met zoon Eliasen een kostganger dekking gevonden. Op eengegeven moment leek het wel of de wereld verging.We zagen de felle vuurfitsen van het schietendoor de spleten van het podium komen. Ophet podium hoorden we een hevig gestommel.Het leek wel of er man tegen man gevechtenbezig waren. Toen het wat rustiger was werdenwe door een soldaat met klem gesommeerd tevertrekken. Hij gaf aan dat we snel moesten zijnomdat er weldra weer hevige gevechten zoudenuitbreken en dat we het dan onder het podiumniet zouden overleven. Nog goed herinner ikhet bloed op de vloer en muren van gewondeof misschien wel gedode soldaten toen we weggingen.Halsoverkop vertrokken we naar de Lagemierdsedijk waar bij de boerderij van Mieke vanDe Schééper 93 | juni 2012 5

Café de Valk van Jan enTrees Blauwhoff in tweedehelft van de zestiger jaren.Trouwdag van Jan en TreesBlauwhoff-Kaethovenop 13 augustus 1956. Debruidsmeisje zijn Sjan vanden Hout (links) en Riekvan Gompel, 2 nichtjesvan de bruidegom.het ouderlijk huis van Jan, aan de Hoeve. Ooktoen nog was ik elke dag in het café te vindenom er te helpen maar vooral ook omdat ik daargraag kwam. Zelfs toen onze eerste 3 kinderenAns, Jan en Mil geboren waren. Zeven jaar hebbenwe aan de Hoeven gewoond, totdat we in1963 ‘de Valk’ overnamen en met onze pa en onsmoeder van huis wisselden. In ‘de Valk’ is onzeRoger geboren, toen was ons gezin met 4 kinderencompleet.We woonden nog maar 1 jaar in ‘de Valk’ toenons 4-jarig zoontje Jan voor ’t café op straatwerd aangereden door een auto. Ik zakte doorde grond van verdriet toen ik hem daar zwaargewondaan de kant van de weg zag liggen. Hijhad zware verwondingen waaronder een schedelbasisfractuur.Gelukkig herstelde hij bijnahelemaal, na 3 maanden behandeling in het ziekenhuisvan Tilburg en nog eens drie maandenrevalidatie.Jan en ik deden de winkel van de hand en bouwdenhet café verder uit met een zaal voor bruiloftenen vooral in de weekenden dansavondenvoor de jeugd van Reusel en verre omgeving.Bekende orkesten waaronder “The All Stars”trokken volle zalen. Ook de danslessen vandansschool Ad van Loon waren een succes. In detweede helft van de zestiger jaren was ‘de Valk’uitgegroeid tot een gerenommeerde dancing.Het was toentertijd zo druk dat al vanaf 16.00uur de zaal volstroomde met voornamelijk meisjesdie plaats kwamen bewaren.Tijdens Reuselkermis was het in die jaren ‘allehens aan dek’, ook tijdens de doordeweekse dagen.Aanvankelijk konden we alles nog runnenmet eigen broers en zussen met ‘aanhang’. Latermoesten we ook ‘vreemden’ inhuren. De zaal encafé hebben we een paar keer vergroot en vernieuwdom met de tijd mee te gaan. In de loopvan de zeventiger jaren kwam aan die bloeitijdjammer genoeg vrij plotseling een einde. De redenwas dat er een aantal keren vechtpartijenuitbraken. Het waren vooral jongeren uit Tilburgen omgeving die in Reusel sensatie kwamenzoeken.We zijn daarna begonnen met de discotheek. Dediskjockeys van het eerste uur waren de gebroedersSchaop (Dirkx) uit de Lindestraat. Ook PéérVosters uit de Beukenlaan en Jan Wouters uitBergeyk kan ik me van die tijd nog herinneren.De discotheek werd gaandeweg ook weer succesvolmaar heeft nooit meer het dansgebeurenmet de orkesten van weleer kunnen overtreffen.In 1994 is de zaak overgenomen door mijn zoonMil die er een echt horecacentrum met bar, partycentrumen discotheek van heeft gemaakt. Hetwas in de tijd dat mijn man Jan en ik niet meer bijelkaar woonden. Dat we uit elkaar zijn gegroeiden gegaan is voor hem, voor mijn kinderen envoor mij een zware beproeving geweest waar ikhet niet graag over heb.In 1990 werd bij Jan kanker vastgesteld. Hij zager toen heel slecht en onverzorgd uit en ik hebhem toen gevraagd weer bij mij te komen wonenzodat ik voor hem kon zorgen. Hij heeft datgedaan en we hebben nog zo’n 7 jaar onder eendak gewoond. Ik heb voor hem gezorgd tot hijin 2000 in het ziekenhuis van Turnhout overleed.De Schééper 93 | juni 2012 7

De zusjes Sjaan, Mieke,Trees, Luus en LienKaethoven enkele jarengeleden tijdens een dagjeuit in Volendam.Kleinkinderen van Janen Trees Blauwhoff-Kaethoven, omstreeks2007. Achter v.l.n.r. Jenny,Geert, John en Lidy. VoorCharlien en Janiek.deren ben ik heel trots. Als ze op bezoek komenvoel ik me de koning te rijk. Wel zou ik materiëledingen die ik heb willen inleveren, als daardoorGeert van ons Ans zou kunnen genezen van zijnhandicap.SlotTrees Blauwhoff-Kaethoven heeft haar heleleven gewerkt in het hart van de Reuselse gemeenschap.Behalve voorspoedige tijden heeftze ook een aantal tegenslagen moeten verwerkenzoals het ongeluk van haar 4-jarig zoontjeJan, de brand in de Valk die haar bijna noodlottigwerd en het stuklopen van haar huwelijk methaar man Jan.Van kinds af aan heeft ze in de horeca keihardgewerkt en gezorgd waarbij ze het liefst op deachtergrond bleef. Het motto ‘horen, zien enzwijgen’ gaat zeker voor haar op.Haar ouders zijn voor haar heel belangrijk geweesten daar komt ze graag voor uit. Ze spreektmet respect en bewondering over hen en verteltdat ze hebben gezorgd voor een ‘warm nest’waarin hun kinderen zich thuis voelden.Trees verdient respect dat ze haar man Jan delaatste jaren van zijn leven tijdens zijn slopendeziekte verzorgde ondanks dat ze jarenlang gescheidenvan elkaar geleefd hebben. De foto vanJan staat op een centrale plaats op de dressoirin haar huiskamer. Het allerbelangrijkste voorhaar zijn toch haar kinderen en zeker ook haarkleinkinderen waar ze heel trots op is. Daaromstellen we met recht vast dat Trees Blauwhoff-Kaethoven, dochter van Mil Kaethoven enAnneke de Hond een echte Reuselse genoemdmag worden.De Schééper 93 | juni 2012 9