Jaargang 2012, Week 46 - Online bekijken

advocaat
Kinderalimentatie: het kan simpeler
Wanneer ouders gaan scheiden, moeten er afspraken
gemaakt worden over de kinderen. Er moet daarbij niet
alleen gekeken worden naar de verdeling van de zorgen
opvoedingstaken, maar ook naar de verdeling van
de kosten van de kinderen. Het wettelijke systeem
voor de berekening van kinderalimentatie is op dit
moment zo ingewikkeld dat alleen gespecialiseerde
advocaten in staat zijn om een correcte berekening
van de kinderalimentatie te maken. PvdA en VVD zijn
van mening dat het systeem eenvoudiger moet worden.
In deze column worden de huidige en de voorgestelde
rekenmethode aan u uitgelegd.
De hoogte van kinderalimentatie wordt volgens de huidige
wet- en regelgeving vastgesteld op basis van de wet
en de zogenaamde Tremanormen, regels die zijn vastgesteld
door de rechters in Nederland. De kinderalimentatie
wordt gemaximeerd door de behoefte van de kinderen
enerzijds en de draagkracht van beide ouders anderzijds.
De behoefte van de kinderen is hetgeen de kinderen nodig
hebben. Voor de bepaling van deze behoefte wordt gekeken
naar het netto gezinsinkomen ten tijde van het huwelijk
(of: de samenleving) en de leeftijd van de kinderen.
Aan de hand van deze twee factoren en tabellen opgesteld
door het NIBUD, kan de behoefte van de kinderen
worden bepaald. Het betreft de totale behoefte van de
kinderen per maand zodat op beide ouders de verplichting
rust om in deze behoefte bij te dragen. Aangenomen
wordt dat de ouder bij wie de kinderen doorgaans verblijven,
reeds een deel van deze behoefte in natura voldoet.
U kunt hierbij denken aan bijvoorbeeld kost en inwoning,
de kosten van verzorging en de aanschaf van kleding.
Anderzijds wordt de kinderalimentatie gemaximeerd door
de draagkracht van beide ouders. De draagkracht is hetgeen
de ouders kunnen missen. Ook voor de vaststelling
van de draagkracht gelden bovengenoemde Tremanormen.
Aan de hand van deze regels wordt het inkomen berekend,
en, belangrijker, de verschillende lasten. Verder wordt er
uitgegaan van de bijstandsnorm, zijnde het minimum
bedrag waarvan iemand in Nederland rond moet kunnen
komen.
Het klinkt overzichtelijk, maar alimentatieberekeningen
zijn ingewikkeld. Zo wordt er bijvoorbeeld rekening ge-
28 De Uitstraling
Door mr. D.C.M. Martens
OJW Advocaten
houden met de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken;
bij een co-ouderschap wordt er een kleiner percentage
van het inkomen gebruikt voor de kinderalimentatie
dan in gevallen van een klassieke rolverdeling (de kinderen
wonen bij moeder en zijn eens per twee weken een
weekend bij vader). Er kan door deze rekenmethode over
heel veel verschillende punten gediscussieerd worden en
alimentatieplichtigen begrijpen vaak niet goed waarom ze
een bepaald bedrag aan kinderalimentatie moeten betalen.
Ze houden vaak bijna niets over om van te leven,
omdat van hun ‘draagkrachtruimte’ (in de klassieke situatie)
zeventig procent aan de kinderen besteed moet worden.
Hierdoor is de betalingsbereidheid erg laag.
Daarom wordt er al geruime tijd gesproken over een vereenvoudiging
van het stelstel. Op 29 september 2011
hebben PvdA en VVD een nota tot vereenvoudiging (van
de berekening van) kinderalimentatie bij staatssecretaris
Teeven ingediend. Het doel van dit wetsvoorstel is om de
problemen rondom de betaling van kinderalimentatie te
verhelpen door de berekening eenvoudiger te maken. Met
andere woorden: als iemand begrijpt hoe de alimentatie
is berekend, betaalt hij wel. PvdA en VVD hebben een
rekenmethode met forfaitaire bedragen gemaakt. Op deze
manier kan tachtig procent van de mensen de berekening
zelf maken, volgens PvdA en VVD.
De eerste stap in de rekenmethode van PvdA en VVD is
(net als bij de huidige methode) het bepalen van de
behoefte van de kinderen aan de hand van het netto
gezinsinkomen voor de echtscheiding (of verbreking van
de samenleving). De tweede stap is het vaststellen van de
draagkracht van de ouders op basis van het netto inkomen
na scheiding. Hierbij wordt rekening gehouden met
standaardbedragen voor vaste lasten (en dus niet de werkelijke
lasten, zoals bij de huidige methode het geval is).
De derde stap is het berekenen van de draagkracht van de
ouders, waarbij een wettelijke minimumbijdrage van vijftig
euro per maand per kind geldt (hiervan is in de huidige
methode geen sprake). De vierde stap is het bepalen
van de verhouding. Aan de hand van het aantal nachten
waarin het kind bij een ouder slaapt, wordt bepaald welke
ouder welke (forfaitaire) lasten voor het kind betaalt. De
vijfde stap is het vaststellen van de kinderalimentatie.
Het is de vraag of het systeem hiermee eenvoudiger
wordt. Het is natuurlijk voor een rechter makkelijk als hij
alleen rekening hoeft te houden met een traditionele
zorgverdeling en uit kan gaan van een minimumbedrag,
maar of het probleem daarmee is opgelost? Dat zal moeten
blijken.