download PDF - dwars - Universiteit Antwerpen

20dwarsVoor u beluisterdSepultura - Dante XXIBegin jaren negentig bereikten deze thrashiconenhun grootste succes toen ze traditioneleBraziliaanse volksmuziek in hunsongs gebruikten. Jammer genoeg stapteboegbeeld Max Cavalera toen op om metSoulfly de wereld te gaan veroveren, maarhet resterende trio deed alsof er niets aande hand was en nam Derrick Green aanals nieuwe zanger. Bijna tien jaar en driealbums later levert Sepultura een conceptplaataf die gebaseerd is op Dante Alighieri’sDivina Commedia: het kan alleszinsminder ambitieus. Toch slagen de metalenheren er nog redelijk goed in om te overtuigen:Derrick Green heeft een strot (wantdat is het wel) die hem niet misstaat en AndreasKisser’s gitaarstijl blijft herkenbaar.Het Inferno-gedeelte begint met een didgeridoo-intro,maar voor de rest is het metalpur sang: prominente hardcore-invloedenen snelle gitaarsolo’s maken van singelConvicted in Life een stormram van formaaten het sitar- en percussiegebruik in City ofDis doet zelfs aan hun ouder werk denken.In het Purgatoria-stuk komt een orkest degroep versterken, wat voor de beste passageszorgt: Ostia bevat dreigende blazers,Repeating the Horror stoeit met progressieveritmes én een onderbouwde drumpassage,en het instrumentale Still Flame vertegenwoordigtParadisio met een koor enpizzicato strijkers. De energie van weleerblijft echter uit; zelfs een uitgebreid instrumentariummaakt van een middenveldergeen aanvaller.Matthias MeersmansExotische thrash, klassieke pop en androgyne rock.David Gilmour - On an IslandDavid Gilmour behoeft geen introductie(indien toch: wees beschaamd!), dusis het niet minder dan goed nieuws datde man 22 jaar na zijn laatste solo-albumAbout Face en twaalf jaar na Pink Floyd’slaatste studiowerk The Division Bell opzijn zestigste verjaardag een nieuwe parelaflevert. Vanaf het ogenblik dat het zoherkenbare Fender Strat-geluid in de sferischeintro Castellorizon hoorbaar wordt,weet een mens direct dat de man met degouden vingers en de fluwelen stem in debuurt is. Ongeveer alle nummers op On anIsland combineren bluesy pop met psychedelische,uitgesponnen solosecties en denodige geluidseffecten. In het akoestischeThe Blue passeert een melodie die bijnauit een Beatles-nummer weggelopen lijkten de mysterieuze achtergrondzang inde loungy rocker Take a Breath doen denkenaan de gospelinvloeden van het lateQueen. Hoogtepunten zijn de trage shuffleThis Heaven, waarin orgelkleuren en funkygitaartjes de show stelen, en het jazzySmile, een organisch geheel met brushesover zuchtende strijkers. Gilmour neemtzelfs de sax voor zijn rekening op de dromerigeinstrumental Red Sky at Night enook Floyd-toetsenist Rick Wright fleurthet geheel op met zijn klankenoceaan. Deknipoogjes naar Pink Floyd zijn eveneenspresent, maar Gilmour doet heel wat meerdan zichzelf herhalen: bescheiden en sierlijkwaardig ouder worden verdient in elkgeval respect. Aanschaffen.Placebo - MedsMidden jaren negentig slaagde een extravaganttrio erin om een nieuwe muzikaleformule op gang te trekken. De combinatievan alternatieve rock en industrial diePlacebo in een poppy mengeling goot,bezorgde hen vanaf 1997 wereldwijd succes.Hun laatste twee albums Black MarketMusic en Sleeping with Ghosts waren controversiëlemaar schitterende rockplaten;nieuweling Meds had dus de moeilijkeopdracht een waardige opvolger te zijn.Welnu, de vlam brandt nog steeds eventrots. De noisy titeltrack opent het albumzeer aanstekelijk en deze lijn wordt verderdoorgetrokken met het synthgetinteInfra-red. De knapste goals die worden gescoordzijn een dissonant maar verdachtFoto: www.kamaratweb.skgroovy Post Blue, het bloedmooie Blind, eenhallucinant Follow the Cops Back Home (“...and rob their houses”: lekker, toch?) en hetkriebelende One of a Kind. Het album is welvoor geen zier verrassend: enkel het experimenteleSpace Monkey (industrial-percussie,feedback-gitaren én een strijkersintermezzo,alstublieft) en de angstaanjagendeballad In the Cold Light of Morning klinkennieuw; het duet met REM’s Michael StipeBroken Promise is echter een relatieve flater.De ritmesectie staat echter als een huis,Brian Molko zong nooit beter, de productieis ijzersterk en single Song to Say Goodbyeblijkt nu al één van hun beste nummers.Placebo blaast wederom een frisse briesdoor de moderne rockwereld.