download PDF - dwars - Universiteit Antwerpen

temperatuur van 10 tot 13°C kunnen hierspinnensoorten overleven die je bovengrondsalleen maar terugvindt in vochtigegebergtestreken. Hoewel het Kiel hier nogeen heel eind vandaan ligt, doorkruist afen toe een rat de lichtbundel van onzelampen. Er wordt soms gezegd dat er hiermeer ratten leven dan er bovengrondsmensen rondlopen, maar deze vlieger gaatniet op voor de ruien. Omdat het geen rioolmeer is, is er nog maar weinig voedselaanwezig voor knaagdieren waardoorhet voor hen hier niet zo interessant toevenis. Onze gids voegt hier nog aan toe:“Tzénner klèntjes. Dju, zèmme gejoengd.”Dieren die hier dan weer wel goed gedijenzijn bijvoorbeeld de zogenaamde véttegevarkskes (Antwerpse woord voor pissebedden)we hier nemen, om vervolgens het tracévan de Minderbroedersrui te volgen, kruisenandere stukken rui onze weg die (nog)niet toegankelijk zijn voor het publiek. Eéndaarvan, die afkomstig is van de Katelijnevesten de Meir en net volgt achter debocht van de Carolus Borromeuskerk, bevatnog een interessant detail. In de wandis een opening aangebracht die uitkomt inde crypte van de voornoemde kerk. TijdensWO I werden langs deze weg voedingswarende stad in gesmokkeld omde noodlijdende bevolking te kunnen bevoorradenbuiten de wil om van de Duitsebezetters. Kwatongen beweerden ook weleens dat langs deze weg de monniken uitdaarboven gelegen jezuïetenklooster zich’s nachts ongemerkt naar de meisjes vanplezier begaven.Ondertussen blijven de verschillende architecturalestijlen en materialen elkaaropvolgen. De bezoeker kan dankzij destraatnaambordjes, die er al zo’n 150 Jaargeleden bevestigd werden, perfect volgenwaar hij zich ergens zes meter onder destad bevindt. Daarnaast valt er ook uit afte leiden hoeveel bruggetjes er vroeger warenin de stad zelf. We laten de Melkmarktachter ons en wandelen door tot aan hetbordje ‘Jezuïetenplein’ (nvda: de vroegerebenaming voor het huidige Hendrik Conscienceplein).De vroegere Jezuïetenruiwerd overwelfd toen werd begonnen aande bouw van de Carolus Borromeuskerk,één van de mooiste staaltjes van barokin onze stad. Als er bovengronds pracht,praal en grandeur uitgestraald kon worden,dan mocht dit ondergronds ook,redeneerden de jezuïeten blijkbaar. Hunstukje rui werd aangelegd in peperdurewitte Balegemse stenen. Na de bocht dieNa enige tijd de Minderbroedersrui te hebbengevolgd komen we bijna bij het eindeuit op een indrukwekkend kruispunt vangangen, de zogenaamde ‘kapel’. De overdekteruimte hier is groots in alle opzichten.Dankzij de aanwezige kolommen ensteunberen waant men zich in de catacombenvan Parijs of Rome. Dat er vroeger almensen waren die onder de indruk kwamenvan deze plek, wordt al snel duidelijkals de gids een paar oude wijnflessen englazen bijlicht. Ergens in het laatste decenniumvan de negentiende eeuw was er eengroep Engelse ingenieurs in de ruien afgedaaldom de structuur en de architectuurervan te bestuderen. De omgeving van‘de kapel’ was hen zo goed bevallen datze besloten om er een feestje te houden,waarbij het eten door de mangaten van destraat via manden aan touwen naar benedenwerd gelaten. Een undergroundpartyavant la lettre, me dunkt.De meeste rondleidingen eindigen hier,maar onze gids vraagt of wij zin hebbenom nog een eindje verder te lopen in derichting van de vroegere Koolvliet. Bijhet rechttrekken van de Scheldekaaien na1881 moesten alle vlieten, kleine inhammenvan water aan de oevers van de staddie ook onderhevig waren aan het tij, verdwijnen.Enkele straatnaamborden doenons daar nog aan herinneren, zoals deSint-Jansvliet, de Waalse en Vlaamse kaai,de Brouwersvliet en dus ook de Koolvliet.Ook hier passeren we onder andere de inhet oog springende overwelving die uitgevoerdwerd in opdracht van de dominicanenvan Sint-Paulus en nog een hele oudeen (nog?) niet-toegankelijke andere rui dieevenwijdig loopt met de kaaien en zo deruiencirkel rondom de stadskern van hethistorische Antwerpen naar de Suikerruitoe omsluit. We kunnen ook nog de boogzien waar vroeger de rui uitmondde inde vliet. Onze gang, echter, loopt doodaan een schuif die het verzamelde watervan de collector onder de kaaien van onsscheidt. Letterlijk en figuurlijk het eindpuntvan onze ondergrondse tocht. Wekeren een stukje op onze schreden terugen beklimmen de trappen die uitkomen inhet Stadsmagazijn aan de Keistraat, hartjeSchipperskwartier. Ik wrijf in m’n ogenom terug te wennen aan het zonlicht. Hetwas die dag ongeveer 3°C warm en delucht zat vergeven van de CO². Ik wist danal dat het eerste wat mensen mij over mijnbezoek aan de ruien zouden vragen, zouzijn of het daar beneden niet verschrikkelijkstonk. Wel, dat viel nog heel goedmee!23dwars