billy elliot - Lessen in het donker

- Terwijl op de voorgrond hethoofdpersonage zichzelf introduceert(“It’s me, Billy. Remember?”)bemerkt de aandachtige kijker verop de achtergrond donkere trucksdie horden oproerpolitie uitbraken.Die beweging in een hoekje van hetscherm zou totaal niet opvallen,ware het niet dat de camera heeleven blijft hangen op dat beeld, ookal zijn alle personages er al uit verdwenen.De staking laat zich voelen in elksegment van de samenleving. Nietalleen brengt ze vele gezinnen,waaronder de Elliots, in grote financiëlemoeilijkheden, er zijn ookmeer onverwachte gevolgen, bijvoorbeeldwat het sociale en cultureleleven van de arbeidsgemeenschapbetreft. Zo gaan de balletlessenvan Mrs. Wilkinson voortaandoor in de bokshal omdat de locatiedoor de stakers wordt ingepalmd.Doorheen de film wordt de stakingalsmaar grimmiger. In het beginwordt de politiemacht ludiek inbeeld gebracht, maar doorheen defilm wordt de dreiging steeds groteren angstaanjagender. Dat contrastwordt duidelijk als je de volgendetwee scènes vergelijkt:- Debbie, de dochter van Mrs.Wilkinson, laat druk pratend metBilly een stok tegen een huismuurslepen. Naadloos gaat die muurvan bakstenen over in een muurvan politieschilden die een straatafgezet houden. De twee kinderenkijken niet eens op om te zien water gaande is. Een knipoog van deregisseur om het absurde en hetonwezenlijke van de politiebezettingte benadrukken.- Heel wat later zien we Billy op wegnaar zijn privéballetles een groepjeagenten voorbijgaan dat zich opeen graspleintje aan het vermakenis. Hoewel de sfeer erg los schijnt,steken hun zwarte uniformen onheilspellendaf tegen de lichte achtergrondvan het stadje. Er hangt rebellieen confrontatie in de lucht… .Het balletAangezien de film een ode brengtaan de dans krijgt de muziek ergveel aandacht in de film. Een grotekwaliteit daarbij blijkt uit de dramatischeintegratie van de muziek.Van het begin stuwt de muziek hetdrama voorwaarts. De piano speeltdaarbij de hoofdrol.De film brengt twee piano’s in beeld:Die in de huiskamer van de Elliotsdieherinnert aan de moeder- en diein de balletklas van Mrs. Wilkinson.De film beschrijft een mooie dramatischelijn alleen al via het beeldspoorvan de piano. Daarnaast krijgtook de rockmuziek nog ruime aandacht.Het betreft enkele songs vanBritse bands als T-Tex, The Clash enThe Jam. Daarnaast is er de dansmuziekTop Hat White Tie and Tailsvan Fred Astaire uit de film TOPHAT (1935) en de symfonische balletmuziekvan Tchaikovsky’s HETZWANENMEER.Het wordt vanaf het begin duidelijkhoe belangrijk het muziekelementis in het leven van Billy. Het eerstewat we van Billy te zien krijgen zijnzijn handen terwijl hij een elpee oplegt.Alleen al door de manier waaropzijn vingers nerveus en verlangendover de platenspeler trippelenis het overduidelijk dat muziekdeze jongen raakt tot in het diepstevan zijn ziel. Het dansen zit hem inhet bloed, niet alleen in figuurlijke,maar ook zoals later blijkt ook inletterlijke zin. Billy heeft zijn aanlegvoor dans en muziek meegekregenvan zijn muzikaal begaafde moederen van zijn grootmoeder.KleurDe regisseur geeft aan de film eenbijna onopvallend, maar zeer verzorgdkleurgebruik. Het staat indienst van de dramatische opbouwvan het verhaal. Het meest uitgewerktekleurengebruik is dat vanhet blauw. Het behoort tot de wereldvan het ballet. Vanuit zichzelfheeft het klassieke ballet de wittekleur als hoofdkleur, denk maar aande tutu’s van de meisjes. De filmechter kleurt het ballet met blauwen werkt zo op een subtiele manierde relatie uit tussen Billy, zijn moederen Mrs. Wilkinson.P 16 P 17