had verwacht dat ik redelijk kapot zou zijntegen deze tijd, maar ik kreeg tijdens de racemeer slaap dan in de weken daarvoor. Bestlekker een beetje door de outback cruisenen op tijd slapen.Vierde racedagDe vierde racedag zou officieel de een nalaatste zijn en aan het begin van de dag leekdit ook nog te kloppen. We hadden redelijkgoed weer en konden lekker met 85km/hover de snelweg cruisen. Het was ook eindelijktijd om Skippy en Sushi eens echt inte halen, waarna we op 4e positie reden. Wewaren al vaker even langs Skippy en Sushigeweest, waarna ze ons net zo goed weer inhaalden.Op een gegeven moment onstondde gewoonte deze inhaalacties bekend temaken via een cryptische beschrijving. Zinnenals “De sushi is gegeten”, “De kangoeroeis gesprongen” en “De bamboe is geknapt”toverden telkens weer een glimlach op onsgezicht. Het weer aan het eind van de dagviel iets tegen, waardoor we op het eind ietssnelheid terug moesten nemen. Gelukkighad dit nog geen effect op onze positie. Deplek waar we terecht kwamen, was wederomin de outback, in een soort doornveld. Allemaalkleine plantjes met stekels, die menigeirritaties hebben veroorzaakt. Ik vind hetnog steeds een wonder dat we daar geenlekke banden aan over hebben gehouden,zowel voor de zonneauto als de rest van hetkonvooi.Vijfde racedagHet was gezien het slechtere weer alduidelijk dat we waarschijnlijk de vijfderacedag nog niet zouden finishen. Het wasvooral zaak de accu niet helemaal leeg terijden en Sushi en Skippy voor te blijven.Helaas is het niet zo makkelijk als het lijkten kwam Sushi ons aan het eind van de dagweer voorbij. Beetje teleurstellend was hetwel om de woorden “De krentewegge isgesmeerd” over de porto te horen. Het eindvan de dag was helemaal beroerd, aangezienwe met tegenwinden van 50 km/h energieuitgaven alsof we 90 reden, maar metslechts 40 km/h vooruit kwamen. Wekwamen precies terecht in Port Augusta,8jaargang 30editie 1
solartomongeveer 300 kilometer van Adelaide. Naeen strategisch overleg kwamen we erop uitdat met de 10 uur die we nog hadden omdeze 300 kilometer af te leggen het nog langniet zeker was dat we dit zouden halen. Erzijn nog allemaal ideeën bedacht om meerzekerheid te krijgen dat we dit wel zoudenhalen, zoals het vervangen van de accupackvoor een volle tegen een tijdstraf van 8 uuren 8 minuten, maar dit was onze eer te na enwe besloten dan ook lekker te gaan slapen inons Hostel (jaja geen tenten, maar een bed!Voor het eerst in zeven weken).Zesde???! racedagIn onze planning heeft deze racedag nooitbestaan, maar helaas was hij er toch. Meteen geweldige snelheid van 20 km/h kropenwe over stuart highway en hoewel jeeen bedroefde sfeer zou verwachten, wasdit de beste racedag tot nu toe. Er was tijdzat om het konvooi even in te halen, je opte stellen naast de weg en het racekonvooimet vlag en al aan te moedigen langs dekant. Echt geweldig. Je moet je voorstellendat je met een groepje mensen vol overtuigingeen fietser staat aan te moedigen die opzijn gemak terug fietst van het boodschappenhalen. Alleen is deze fietser een zonneautoop de snelweg, met daarachter 3kilometer file. Briljant! Niet iedereen washet daar mee eens en menig roadtrain vondhet nodig over het bakkie te schreeuwen datwe toch echt eens “out of the f*cking way”moesten gaan. Het mooiste was misschiennog wel dat, ondanks dat het Japanse team15 kilometer voor ons lag, zij niet genoegenergie in de accu hadden om een heuvelop te komen en dus stilstonden. Het duurdedrie kwartier voordat we er eindelijk waren,maar met een snelheidsverschil van 20 kilometerper uur iemand inhalen voelt geweldig!Het leek tot een uur of 1 niet veel beterte worden, maar toen begon de boel wonderboven wonder op te klaren. De snelhedenliepen steeds hoger op en uiteindelijk redenwe met 65km/h onze finish tegemoet.De Japanners hadden ons helaas eerder opde dag al ingehaald door 25 km/h in plaatsvan 20 km/h te gaan rijden, wat achterafeen goede beslissing bleek. We liepen op heteind van de dag wel weer in op de japannersmaar helaas bleken ze zeven minuten snellerdan ons. Echt bizar dat je compleet onafhankelijkvan elkaar een zonneauto bouwt,niet eens elkaars taal spreekt en het tochweet te presteren over een race van zes dagenbinnen zeven minuten van elkaar te finishen.Tijdens de rit is dit heel frustrerend,maar na de tijdfinish was iedereen dit binnen10 seconden vergeten, wat een feest!De finish!De volgende dag is het dan zover. Er wordtbij de WSC twee keer gefinished, één keervoor de tijdnotatie en een keer voor hetpubliek. De publieksfinish is midden inAdelaide, vlak voor een of andere fontein.Deze fontein is het doel. Dit is namelijk defontein waar je in mag springen als het allemaalvoorbij is. De fontein die alle actiepuntenwegspoelt, alle planning negeert ende fontein die buitengewoon koud is! Hetwas dan ook heerlijk om er in te springenin de volle zon en het feestje wat we in diefontein hebben gehad ga ik ook nooit meervergeten. Misschien dat jullie het een en andernog terug hebben kunnen zien op RTL,maar volgens mij is het niet samen te vatten.WaaaaH!Sooo… Now what?Jaaaaaa. En daar sta je dan, in Adelaide,auto ingepakt, konvooi ingeleverd, motorgehuurd. Sooo. Now what? Ik moet eerlijkzeggen dat ik het nog steeds niet weet, maarik ga in ieder geval moeilijk hard genietenvan mijn vrije tijd, en ik zie jullie in december!jaargang 30editie 19