solartomSolarTomAuteur: Tom VockeFoto’s: Gijs versteegGeen race of wedstrijd zonder kwalificatie, dit geldt ook voor de WorldSolar Challenge. De startposities moeten op een of andere manier bepaaldworden en in dit geval gebeurt dit op een circuit. Op zich een leukidee om met een auto die ontworpen is om 3000 kilometer rechtdoorte rijden met 110 over het circuit te scheuren, maar toch ben je wel eenbeetje bang dat er wat mis gaat.Om de risico’s een beetje te beperken, hebbenwij een dag uitgetrokken om de baante verkennen en ideale snelheden voor allebochten te bepalen. Hier hebben we onsook aan gehouden, maar toch begint deadrenaline wel te pompen als je alle anderezonneauto’s over het circuit ziet schrampenen je weet dat je zo zelf aan de beurt bent.Onze collega’s uit Delft hadden helemaalaan het begin van de dag al een zeer strakketijd neer gezet, die eigenlijk de hele dag isblijven staan, tot wij aan de beurt waren uiteraard!Vanaf de kant was het briljant, alleandere teams waren getimed dus we wistenprecies in welke bochten we voor en achterlagen, en als die auto dan uiteindelijk overde finish komt, enkele tienden onder detoptijd van de dag, dan kan je alleen nogmaar rondjes springen! Echt geweldig. Demeesten kregen pas later te horen dat hetvoor de coureur wel even schrikken wasgeweest. Tijdens de warmloopronde wasin de blinde bocht een stuurfout gemaakt,waardoor de zonneauto op twee wielenheeft gereden en zelfs met de neus de grondheeft aangetikt. Dit was niet te zien en niemandwist het dan ook, totdat wij allemaalde foto’s te zien kregen. Dat was wel evenschrikken, maar gelukkig was de schadegering en waren we een uurtje later al klaarvoor de eerste racedag.Eerste racedagVeiligheid staat bij de WSC hoog in hetvaandel, maar zondagochtend was het heleteam het met elkaar eens dat als de WSCwat aan de veiligheid wil doen, ze de eersteracedag later moeten beginnen. Om 4 uur ‘sochtends moesten we ons bed uit, aangezienalles klaar gezet moest worden voor destart en er nog van alles opgeruimd moestworden. Dan heb je eindelijk alles geregeld,blijkt dat je nog twee uur hebt voor de start.Twee uur later komt er over de porto’s “Wezijn vertrokken!” wohoo! Dan komt dezonneauto langs, sluit je aan in het konvooien denk je dat je 9 uur in de auto gaat doorbrengen.Niks was minder waar, binnen eenpaar kilometer stonden we stil. Heel surrealistisch.Je hebt bijna 4000km met die autogereden en binnen eerste kilometers staathij stil, WTF?!?! Zoals getraind blijf je inde auto zitten totdat je wordt opgeroepen;“EL naar 21Connect!”. Kut, toch geenEL-probleem?! “Mechanica, paneel van21Connect!”. Jup, een EL-probleem, anderszou het paneel er niet af gaan. De autodeed helemaal niks meer en na enig onderzoekbleek dat de zekering van de accupackgesprongen was. Iets wat we nooit haddenverwacht aangezien er nooit meer dan 30Auit de accupack wordt getrokken en de zekeringvoor 100A gespect was. Zou het eenregeneratief rempiek zijn geweest? Zekeringvervangen en deze ging ook meteen door.Huh? Het enige wat aan de bus hangt, zijneen aantal MPPT’s en motorcontroller, hoekan dit? Na een snelle inspectie bleek demotorcontroller permanent kortsluiting teveroorzaken en na deze vervangen te hebbenkonden we weer verder. 20 minuten eniets meer dan 20 teams verder, helaas. In deEL auto was de stemming een beetje doodsen het enige wat we konden doen was uitvogelenwat er was gebeurd. ‘s Avonds na enigoverleg met de data-acquisist en overleg metde fabrikant van de motorcontroller hebbenwe het probleem uiteindelijk wel gevonden.Ik ga het hier niet helemaal uitleggen, maarlaat ik het zo zeggen, het was geen EL-probleem!Als je wilt weten wat er wel preciesis gebeurd, dan moet je me maar een keeraanspreken als ik weer in Nederland ben.Nu zat er niks anders op dan je achterstandweer goedmaken en dat ging redelijk. Aanhet eind van de dag stonden we zesde, helaaswel met iets minder energie in het accupackdan oorspronkelijk de bedoeling was.Tweede racedagWe sliepen de eerste avond niet in de outbackzoals gepland, maar we eindigden6jaargang 30editie 1
precies bij een control stop, met een restaurantje.Dat is maar goed ook, want onzetruck had een lekke band, waardoor onseten en de tenten die avond niet bij ons zijnaangekomen. Na een nachtje in de auto slapen,moest om 5:30 het paneel klaargezetworden op onze automatisch zonvolgendepaneelstandaard. Uiteraard waren we niethet enige team met dit idee en zo stondenwe met 4 teams naast elkaar met zonsopgangde panelen zo goed mogelijk te richten.Dit was echt een heel mooi gezicht. Wemoesten deze dag iets minden hard rijden,omdat het weer minder was dan gedachten we ook weer wat acculading moestenopbouwen na alle inhaalacties. Dit gingop zich redelijk goed, totdat we rond 1 uurwerden gestopt in Tennant Creek omdat desnelweg was gesloten vanwege bosbranden.Dit konden we helaas niet eerder weten enwas daardoor best jammer. Ons accupackzou hierdoor hoe dan ook helemaal volkomen te zitten en we hadden dus best watharder kunnen rijden om hier eerder aan tekomen. Maar goed, gelukkig was de trucker wel en konden we de tenten opzetten ende reserve reserve motorcontroller in ordebrengen voor de rest van de race.Derde racedagDe volgende ochtend mochten we inaangekomen volgorde, rekening houdendmet aankomsttijden, weer vertrekken om9:09. Best wel vreemd gezicht, aangeziende berm nog aan het nasmeulen was vande dag ervoor. Gelukkig had dit niet heelveel effect op de inkomsten. Dit is was deeerste normale racedag, zoals we ons diehadden voorgesteld. Redelijke inkomsten,lange uren en geen rare omstandigheden.We zijn over de dag steeds iets ingelopenop twee team voor ons, Ashiya ( Japan) enAurora (Australië). Bij ons ook wel bekendals Sushi en Skippy. Na een lange dag rijdenwerd het uiteindelijk een close finish en zijnwe met z’n drieën vlak bij elkaar na AliceSprings geëindigd. Dit was de eerste keerdat we daadwerkelijk in de berm gestoptzijn en we moesten nu ook voor het eerstde tenten opzetten, zelf eten maken en deauto beschermen tegen de omgeving. Ikjaargang 30editie 17