stageStage VerenigdeStaten:Wyss InstituteAuteur: Marco VerhoogFoto’s: Boston Globe en Marco VerhoogHet is enigszins onwerkelijk als je met je koffertje onderweg bent naarstation Drienerlo en je je realiseert dat het een tijd gaat duren voor je deomgekeerde weg bewandelt. Slaapdronken en nog lichtelijk aangeschotenvan het haastig opgezette, soort van afscheidsavondje bierdrinken, dat pastwee uur daarvoor afgelopen is vraag ik me dan ook af waarom ik überhauptom 5 uur ’s ochtends wakker ben. Ach ja, het zal wel goed komen.Figuur 1: Mike Super en Marco Verhoog met een onderdeel van RaPID. De foto is gemaaktdoor en gepubliceerd in de Boston Globe.Maanden eerder was ik begonnen met hetregelen van een stage. Ik kreeg de mogelijkheiddeze te doen bij het Wyss Institutefor Biologically Inspired Engineering inBoston. De filosofie van het Wyss is, zoalsal uit haar volledige naam op te maken valt,om de ontwerpprincipes die men in denatuur tegenkomt te gebruiken en daarmeematerialen en apparaten te ontwikkelen,die vervolgens voornamelijk in de gezondheidszorgkunnen worden toegepast. Hetaardige van het Wyss is dat ze zelf de eerstestappen naar commercialisering van hunonderzoek zetten, op een moment dat hetvoor bedrijven nog als te risicovol wordtgezien.Om in de Verenidge Staten een stage te mogendoen heb je een visum nodig en het blijktdat het nogal wat tijd en moeite kost om ereentje te krijgen. Ze zijn namelijk erg met jebegaan en willen dan ook graag weten waarje moeder woont, wat voor werk je vaderdoet, of je ooit genocide hebt gepleegd en ofje dat dan ook van plan bent in de VS weerte gaan doen. Kortom, veel formulieren invullenen wachten op de ene om verder tekunnen met de volgende. Mijn blijdschapna het ontvangen van mijn paspoort met devereiste stempeltjes erin was dan ook groot.Meteen heb ik de eerstvolgende betaalbarevlucht naar Boston geboekt, en die haastheeft wellicht wat bijgedragen aan mijn watverwarde toestand anderhalve dag later.36jaargang 30editie 1
stageNaast mijn vlucht had ik ook een hostelvoor een paar dagen geboekt en een afspraakgemaakt om de eerstvolgende maandag tebeginnen bij het Wyss. Vier dagen leek memeer dan genoeg om te acclimatiseren eneen kamer te vinden. Dat bleek ook vrij aardigte gaan en ik vond een kamer in een huisvlakbij het Wyss. De eigenaar had het huisnet gekocht en de rest van de kamers warennog niet verhuurd, maar ze had goede hoopdat die ook binnen afzienbare tijd verhuurdzouden worden. En die hoop was terecht,want toen ik na mijn eerste werkdag beldeom te zeggen dat ik eraan kwam met mijnspullen werd me verteld dat er een groepwas langsgekomen, die graag het huis wildehuren. Inclusief mijn kamer.Dit betekende dat ik drie weken langer inhet hostel zou moeten verblijven. Ach ja,het had in ieder geval een pooltafel. Maarhet echt leuke aan alle hostels is dat je er eenverscheidenheid aan interessante mensentegenkomt. En een enkele gek natuurlijk.Gelukkig zaten de hysterisch krijsendevrouw en de openlijk masturberende manniet bij mij op de slaapzaal.Dat het hostel in Everett lag, een van de velesteden die samen de Greater Boston Areavormen, was wel wat onhandig qua reistijd.Het plaatselijk station was namelijk hetlaatste station van de metrolijn, het eindpuntvan de trein zogezegd, wat me ook welweer een beetje thuis liet voelen. Verder washet een beetje een achenebbisj buurt, maarhad wel wat leuke Mexicaanse, Braziliaanseen Italiaanse restaurantjes. Er was zelfs eenclub, waar, tot mijn grote verbazing, hetgebruikelijke Sodom en Gomorra dat zichin een club afspeelt vlak voor sluitingstijduitmonde in wat enkel te omschrijven valtals een ouderwetse, groep zeveniaanse schuifelpartij.Dat er zo af en toe iemand neergeschotenwerd in die buurt wist ik toen nog niet, maartoch was ik blij dat ik uiteindelijk elders eenkamer heb gevonden, hoe vermakelijk hetook was in het hostel. Ik kon een kamer onderhurenin Cambridge, in een leuke buurtmet veel restaurants en barretjes, strak naasteen metrostation met minder dan 20 minutenreistijd naar mijn stageplek.Ondertussen was ik hard aan het werk bijhet Wyss. Ik zat bij de groep, die werkteaan nieuwe behandelmethodes voor sepsis,beter bekend als bloedvergiftiging, dat jehebt wanneer er bacteriën of schimmels inje bloed zitten. Bij het Wyss hebben ze eenproteïne ontwikkeld, die aan de celwandenvan die bacteriën en schimmels blijft zitten,maar niet aan de wanden van menselijke cellen.Die proteïne plakken ze vervolgens opkleine magnetiseerbare balletjes en voegendie toe aan het bloed. Nu kan je met eenmagneet de ziekteverwekkers manipuleren.De ziekteverwekkers kunnen bijvoorbeeldgeïsoleerd worden van de rest van het bloed,waarna ze geïdentificeerd kunnen worden.Die indentificatie kost op deze manier ongeveereen uur. Ter vergelijking, de traditionelemanier van identificeren duurt 2tot 7 dagen. Door de snellere diagnose kaneerder begonnen worden met het toedienenvan de juiste medicijnen, wat de overlevingskansenvan de patiënt drastisch verbetert.Naast een snelle diagnose is het ookwenselijk het diagnosticeren te automatiserenen daarom is de Rapid Pathogen IdentificationDevice (RaPID) ontworpen. Mijnopdracht was om deze machine te programmeren,te testen en aan te passen zodat hetin staat is volledig autonoom en binnen hetuur een ziekteverwekker te identificeren.Dit betekent dat ik in het begin veel aan hetprogrameren was en later mocht rekenenaan fluidica en magnetisme en eindigde metbeeldbewerkingsalgoritmes. In de tussentijdheb ik veel bij kunnen leren over biologie.De opdracht is geslaagd, dat wil zeggen datRaPID nu in staat is om één soort schimmel,die van te voren aan het bloed is toegevoegdte herkennen. Het is de bedoelingdat in de toekomst ongeveer 20 schimmelsen 20 bacteriën, die samen de meestevoorkomende veroorzakers van bloedvergiftigingzijn, worden herkend.RaPID is een erg leuk en veelbelovend project.Ze zijn er bij het Wyss met recht zeertrots op. Dat betekent dat er ook veel aandachtvoor het apparaat is. Zo besteeddeFiguur 3: Weekendje New YorkFiguur 2: Oud en nieuws, Boston is eenhistorische stad voor de Amerikamen. Nietalleen is het een van haar oudste steden,maar hier begon ook de strijd voor onafhankelijkheidtegen de Brittende Boston Globe er uitgebreid aandachtaan. Het sepsis project heeft recentelijk veelgeld gekregen van DARPA om de proteïneverder te ontwikkelen (Harvard Science:Harvard Gazette, 2011). En het belangrijkste,RaPID won een prijs op een plaatselijkeondernemersconferentie, waarvan we metzijn allen naar een honkbalwedstrijd van deRed Sox zijn geweest.Ik heb mijn stage ontzettend leuk gevondenen een geweldige tijd gehad in Boston. Zelfsin Everett. En tijdens tripjes naar New Yorken Washighton DC. En tijdens het weekjeuitwaaien in Miami.Ik heb straks een gesprek met mijn stagebegeleiderover mijn werk. Misschien wordthet wel niet voldoende geacht.Misschien mag ik dan nog een keer.jaargang 30editie 137
Change language