Medium / Jaargang 29 / #01 / December 2015

HET KAN
ERGER
column
daan
börger
Ga je wel eens bewust op zoek naar YouTube-advertenties over
schoonheidsproducten? Of klik je soms expres op de verkeerde
downloadknop om te kijken waar het je brengt? Herken je de tekst
“Beter dan Tinder” en zo ja, heb je de proef op de som genomen?
Ben je overtuigd door het no-brainer argument “duizenden gingen
u voor”? En heb je trouwens je gratis iPhone 7 al geclaimd?
Waarschijnlijk is het antwoord op de voorgaande vragen “nee”.
Persuasieve prikkels op het internet lijken namelijk altijd ongevraagd
je hersenkwab binnen te fladderen. Waarom zou je er in de naam
der marketing zelf om vragen?
In deze zee van ongevraagde pogingen tot overtuiging op
de interwebs bestaan gradaties wat betreft naarheid. Deze
zijn uiteraard per persoon verschillend, maar voor mij zijn
banners het minst irritant. Banners zijn namelijk recht door zee.
Niemand liegt over het feit dat er sprake is van het uitvoeren van
overredingskracht. Clickbait is irritanter “Sarah begon met het
slikken van visolie en je gelooft nooit wat er toen gebeurde!” Het
gênante aan dit soort titels is dat je weet waar ze op uit zijn. Toch
zit je daar dan, net als Sarah, een week later, met je omega 3-visolie
supplement lekker gezond te zijn.
Toch zit je daar met
je omega 3-visolie
supplement,
lekker gezond te zijn
”
De ergste categorie qua Elaboration Likelihood-zielspenetratie kan
slechts bestaan op het moment dat je bent vastgeketend, als een
trechtergans beladen met de missie om een vette lever te kweken,
maar dan iets minder morbide en geboren uit je eigen zuinigheid.
Spotify-Premium reclames, ik haat jullie met m’n gehele ziel. De
zin “Als je geen advertenties meer wil horen, dan hoef je alleen
maar naar Spotify Premium te upgraden”, confronteert me met
mijn gierigheid en lethargie. Of, om het idealistischer te formuleren,
met mijn geloof in het principe dat alles op het vrije internet gratis
zou moeten zijn. Als je toegeeft aan het systeem, dan ben je een
schaap.
Nu is het vervelende dat tien euro niet genoeg is voor een digitale
coupe d’etat en dat dit gezeik over advertenties nogal zeikerig
is. Daarom heb ik besloten om net als vele anderen mijn agressie
voornamelijk voor mezelf te houden en slechts te richten op één
doelwit: het voice-over meisje. Het is allemaal haar schuld. Met haar
geruststellende, licht dringende en perifere cues-aanbrengende
stem die me achtervolgt in mijn naarste dromen. You suck, Spotify
Premium voice-over meisje!
“Leuk, Daan. Maar wat heb ik hieraan?”, denk je wellicht. Het
belangrijke leermoment hier is dat het concept ‘agressie uit
eigen gierigheid’ wordt verbonden aan de voice-over stem van
een meisje. Op elk moment dat zij haar mond opendoet in haar
leven, zullen niet betalende Spotifygebruikers hier onbewust mee
worden geprimed. Dus als je denkt dat je leven echt zuur is, door
bijvoorbeeld statistiekpaniek of tentamentyfus, dan kun je je bij deze
realiseren dat het erger kan. Erger dan leven met het feit dat je in de
IWO snijzalen dacht dat de Varimax rotatie een kermisattractie was.
Aan het eind van de dag heb je misschien een onvoldoende voor
statistiek, maar je hebt in ieder geval wel de mogelijkheid om relaties
met andere mensen op te bouwen. Dat is waarschijnlijk iets wat het
Spotify voice-over meisje dan weer niet kan zeggen.
Daan Börger studeerde ooit Communicatiewetenschap, maar zette
z’n studeerleven een tijdje op pauze om fulltime bij BNN te werken.
Nu houdt hij zich voornamelijk bezig met kaasmanipulatie en is hij
eindelijk maar dan toch bezig zijn scriptie binnen te koppen.
36 / MEDIUM DECEMBER 2015