Medium / Jaargang 27 / #03 / Juni 2014

column
bregje van
groningen
LENTE
Soms hebben studenten niet door dat ik docent ben. Denk ik.
Of ze zien me over het hoofd. Of het interesseert ze gewoon
niet dat ik zie en hoor wat ze doen en wat ze zeggen.
Het is lente. Het zonnetje schijnt en in de pauze sta ik ook
een keer buiten. Gewoon in het zicht. Ook docenten mogen
dat wel eens. Ik heb net een werkgroep gegeven en hoor de
student die naast mij staat zeggen: “Nou, die chick is best
oké, maar dat vak is echt heel stom.” Verschrikte gezichten
van andere studenten eromheen. Ok, dus ik ben in ieder
geval voor sommigen in het zicht (of heb ik in ieder geval de
status van docent). Er gaan ontzettend veel gedachten door
me heen. De eerste is: ‘chick???’ De tweede is: ‘stom vak?’
(en denk daarna meteen: ach ja, als iets in eerste instantie
moeilijk is, kan het ook wel zijn dat het stom overkomt). De
derde is: ‘chick???’ De vierde is: ‘shit zeg, sta ik daar zo mijn
best te doen, vinden ze het alsnog een stom vak.’ De laatste
gedachte is: ‘cool, ik ben in ieder geval wel oké.’ Overigens
duurt het ‘denken’ van deze gedachten een seconde of twee,
want voor ik het weet draait de student zich om, kijkt me
aan, wordt rood, probeert een arm om me heen te slaan om
het goed te maken (HALLO! IK BEN DE DOCENT!), en ik zeg
alleen: “Ach, het is lente.”
Het is lente. Ik sta voor de verandering eens achterin een
collegezaal. Ik overdenk mijn lenterige weekend en staar
wat voor me uit en zie in mijn gestaar wat er allemaal
op de computers van de studenten die voor me zitten
gebeurt. Meer dan de helft Facebook. Jurkjesuitverkoop
bij de H&M. Voordelige reisjes naar zonnige(re) oorden in
de meivakantie (vakantie? In mei? Bestaat dat?). Ik denk
nog ‘tjonge, dat doen ze dus ook als ík daar vooraan sta
op het podium en ze van alles probeer te vertellen over
interessante communicatiewetenschappelijke theorieën en
wetenschapsfilosofische kwesties.’ Ik raak bijna gefrustreerd,
denk aan hoe ijverig ik als student naar de docenten luisterde
en álles opschreef wat hij of zij zei, dat ik aan zijn of haar
lippen hing om nieuwe informatie tot me te nemen (oke, dit
is niet waar, maar in mijn rol als docent moet ik dat natuurlijk
wel prediken). Maar ach, het is lente. En er zijn jurkjes in de
uitverkoop bij de H&M.
Studenten merken niet op dat ik achter ze sta. Denk ik. Of
ze zien me over het hoofd. Of het interesseert ze gewoon
niet dat ik achter ze sta en over hun schouders meekijk naar
wat ze doen. Mijn oog valt op een rij met vier jongens die
met hun telefoon in de weer zijn. Kan. Misschien moeten
ze tijdens het college wel belangrijke notities maken op hun
telefoon, omdat ze geen pen en papier bij zich hebben (want
pen en papier is zoooo 2012). Maar wat doen die foto’s van
die meisjes dan op hun telefoon? ‘Afstand tot meisje op de
foto: 15 meter.’ Vier hoofden gaan omhoog om het meisje
in kwestie te spotten in de collegezaal. Blikken worden
uitgewisseld. En zonder pardon wordt het meisje met één
vingerbeweging weggeswiped. Volgende foto. ‘Afstand tot
meisje op de foto: 16 meter’ (vast haar vriendin). Vier hoofden
gaan weer omhoog. Er wordt gegiecheld. Vast niet om het
college, dat gaat over regressievergelijkingen, daar giechel
je niet om. Opeens word ik opgemerkt. Alle telefoons met
Tinder verdwijnen in tassen. Facebookpagina’s worden
Blackboardpagina’s. Er blijven nog wel uitverkoopjurkjes
zichtbaar. Is ook belangrijk. Het is lente.
08 / MEDIUM JUNI 2014
Bregje van Groningen is CW docent en houdt zich vooral bezig
met statistiek en onderzoeksmethoden.
medium #3 versie 2.indd 8
5/14/2014 4:01:31 PM