Ede Magazine 1e jaargang nummer 1

Musampa komt naar Ede als hij acht jaar oud
is. Zijn ouders krijgen amnestie in Nederland
omdat het in zijn geboorteland Zaïre (nu
Democratische Republiek Congo) niet meer
veilig is als zijn vader, minister van Verkeer en
Waterstaat, zijn eigen politieke partij opricht. De
toenmalige president accepteert geen oppositie.
Op zijn zevende arriveert hij in Apeldoorn en al
snel vertrekt Musampa naar Ede.Hij gaat er met
zijn twee oudere zussen, een oudere broer en
jongere broertje wonen aan de Voerakker, een
straat in de Edese wijk Veldhuizen. Musampa
was niet haantje de voorste in het gezin. “Ik was
een rustig kind. Ik ben de een-na-laatste kind
binnen het gezin. Er was hiërarchie; je moest
naar de oudste luisteren. Ik stond onderaan de
ladder. Dan word je meestal rustig gehouden.”
Pingelen
De ex-Ajacied moet eerst even wennen. Hij
spreekt de taal nog niet en woont in een
vreemd land. Maar Musampa leert de taal
snel en gaat in Ede doen wat hij ook in zijn
vaderland doet: op straat voetballen. “Voor ons
huis hadden we een zandbak en daarachter
lag een pleintje. Daar was ik meestal te vinden.
Mijn oudere broer voetbalde ook. Je probeerde
dan mee te doen. Mocht dat niet, dan voetbalde
ik met de kleinere kinderen.” Pas op zijn elfde
meldt hij zich aan bij voetbalclub Blauw Geel
’55.“De jongens waarmee ik voetbalde zaten
allemaal al op voetbal. Ik voelde me daardoor
soms een beetje buitengesloten.” Op de club
aan de Peppelensteeg doet hij precies hetzelfde
wat hij ook op straat doet: pingelen. “Ik speelde
weinig af. Als ik de bal ontving, ging ik pingelen
en dribbelen en probeerde ik iedereen voorbij
te spelen. Ik was geen teamvoetballer, zo had
ik het niet geleerd in Afrika. Ik bleef maar
doorlopen totdat ik de bal weer kwijtraakte. Het
was niet leuk voor de andere spelers. Er ging
wel even tijd overheen voordat ik begreep hoe
je in een team hoorde te spelen.”
Gescout
Blauw Geel ‘55 raakt Musampa twee jaar later
al kwijt aan het grote Ajax. Zijn ploeg speelt
een oefenwedstrijd tegen de leeftijdgenootjes
van Ajax en de Edenaar valt op in de wedstrijd
en wordt gescout. Het is aanpoten voor de
13-jarige Kiki. Hij volgt les op de Pallas Athene
en moet na school direct naar Amsterdam voor
trainingen. “Je had in die tijd nog geen busjes
die je ophaalden. Ik ging met het openbaar
vervoer. Met de trein naar het station en
vanuit daar met de bus naar De Meer (stadion
vòòr Amsterdam Arena). Eerst ging ik naar
school en na school reisde ik meteen door
naar Amsterdam. Ik trainde, at er en kreeg er
huiswerkbegeleiding. Ik kwam om tien uur weer
thuis. Het was niet makkelijk, maar zo was de
situatie waar je mee te maken had. Ik moest
mezelf er doorheen bijten.”
De huidige trainer van Almere onder 19
doorloopt rap de jeugdelftallen en mag op
zijn zeventiende voor het eerst meetrainen
met het eerste elftal. Hij weet nog goed hoe
het was toen hij voor het eerst met zijn grote
sporttas de kleedkamer betreedt. “Ik mocht met
mijn helden meetrainen. Ik was zenuwachtig.
De kleedkamer was niet supergroot. Al die
jongens hadden hun eigen plekje. Daar stond
ik, een jongeling met zijn grote tas. Probeer
dan maar eens een plekje te vinden.” Maar
Frank Rijkaard, bezig aan zijn laatste jaren van
zijn succesvolle voetbalcarrière werpt zich op
als beschermeling. “Hij was zo’n heer. Hij zei
‘welkom jongen, ga lekker meetrainen. Ik zoek
een plekje voor je’. Dat was zo’n heerlijk moment
en gaf zoveel bevrijding. De spanning gleed van
mij af.”
Lichtmasten
Zijn eerste speelminuten voor Ajax maakt hij
op 12 februari 1995 in de klassieker tegen
Feyenoord. De Amsterdammers staan al 4-1
voor, de wedstrijd is al gespeeld. Het zijn de
perfecte omstandigheden om jonge spelers te
laten debuteren. Het is een droom die uitkomt
voor de tiener. “Je bent alleen maar aan het
genieten. Ik had in de jeugd Spitz Kohn als
trainer. Hij zei iets wat ik altijd bij me heb
gehouden: ‘jongens, het gaat maar om één
ding; tussen die vier lichtmasten te spelen’. Dat
was altijd mijn focus: tussen die lichtmasten,
daar moet ik spelen. Dat ik dat haalde, ja dat
was een geweldig moment.” Dat seizoen wint
Ajax de Champions League door in Wenen AC
Milan met 1-0 te verslaan. Musampa speelt
geen minuten in de belangrijkste Europese
competitie, maar voelt zich toch winnaar van
de ‘Cup met de grote oren’. “Ook al speel je niet
mee, je traint wel mee. Je hebt nog steeds wel
een belangrijke rol; je biedt weerstand aan
voetballers die wel spelen. Als je dat niet doet,
ontwikkelen zij zich ook niet goed. Ze hebben
jou nodig om beter te presteren.”
Naam gevestigd
Een seizoen later is de rol van de
Amsterdammer groter. Hij speelt de verloren
finale tegen Juventus en maakt eerder op
22 november 1995 zijn basisdebuut in een
officiële wedstrijd. En niet zomaar eentje. Voor
vijfenzestigduizend toeschouwers krijgt Real
Madrid in het eigen Bernabéu alle hoeken
van het veld te zien. De Spanjaarden komen
er met de 0-2 nederlaag nog genadig van
af. “Het was al bijzonder dat ik mijn debuut
maakte als basisspeler en dan ook nog in het
Bernabéu. Mijn directe tegenstander was Luis
Enrique (huidige trainer van Barcelona), een
van hun beste spelers. Er kwam een hoop op
me af. Ik heb me toen staande gehouden op
het allerhoogste niveau en had mijn naam
definitief gevestigd. Ik telde nu echt mee.”
Musampa vertrekt al jong bij Ajax. Als Louis van
Gaal aan het eind van het seizoen 1996/1997
verkast naar Barcelona en de Deense trainer
Morten Olsen komt, vertrekt de middenvelder
naar het Franse Girondins Bordeux. Olsen haalt
elf nieuwe spelers en Musampa kiest eieren
voor zijn geld. Hij verwacht niet dat hij bij Ajax
nog veel aan spelen tegenkomt. Hij speelt in
Bordeaux drieëndertig wedstrijden in twee
seizoenen en wordt Frans landskampioen.
Daarna speelt hij zes seizoenen in de Spaanse
Primera División, vier voor Málaga en twee voor
Atlético Madrid.
Bewustzijn
In Spanje wordt hij volwassen. “Ik kwam daar
in een andere cultuur en de taal was anders. Ik
moest me aanpassen. Dat had tijd nodig. Ik wist
het te accepteren en ben keihard door blijven
werken. Je moet er mee bezig zijn en een plan
hebben. Als het moment zou komen dat ik een
kans kreeg om te gaan spelen, zou ik klaar zijn.”
Musampa beleeft ook nog een goede tijd bij
Manchester City in de Premier League. Daarna
kent hij een weinig succesvolle periode in
Turkije en bij AZ en beleeft hij een kortstondig
avontuur in Zuid-Korea. Bij Willem II sluit hij zijn
profcarrière af. Hij kijkt er met trots op terug. “Ik
ben heel tevreden. Ik heb veel mogen ervaren
en veel kunnen leren. Ik heb er veel relaties en
vriendschappen aan overgehouden. Dat zijn de
dingen waar je het voor doet.”
Musampa leert nu de jonge voetballers van
Almere hoe het is om profvoetballer te zijn.
Hij neemt daarin zijn eigen ervaringen mee.
Hij merkt bij de tieners dat het bewustzijn
ontbreekt. “Ze hebben geen idee wat het
inhoudt om prof te zijn. Ze weten niet wat ze
aan het doen zijn en wat ze nu precies willen.
Ik probeer bij hen de juiste mindset te kweken
zodat de jongens gaan nadenken wat ze aan
het doen zijn.” De ex-profvoetballer wil dat ook
de Edese jongetjes én meisjes meegeven die
dromen van een profbestaan. “Besef dat talent
secundair is. Het gaat om de bereidheid om
jezelf te ontwikkelen.”
Ede Magazine
pagina 23