SJK Magazine 2018

VAN LEVEN IN
REMISSIE, NAAR
LEVEN MET
EEN MISSIE
“Het gaat redelijk goed
met me”, ik haal diep adem, inmiddels
heb ik het ‘hoe-gaat-het-nou-met-je riedeltje’
aardig onder de knie, “maar helaas kan ik lang
niet alles doen wat ik zou willen. Ik moet veel
rusten en dingen in kleine stukjes doen, terwijl
iedereen om mij heen erop los studeert, werkt
en reist. Dat maakt me soms boos en verdrietig.”
Mijn buurmeisje kijkt me aan en zegt dan rustig:
“Ja, maar als je kijkt naar wat je in het begin
kon; dat was echt helemaal niks. Moet je eens
kijken hoever je gekomen bent!”
Ze raakt met haar opmerking een gevoel punt:
kijken naar wat je wél kunt. In plaats van blijven
leven in de illusie dat ‘alles weer zo wordt als
vroeger’. Dat is precies waar ik nu mee worstel.
Ik wil zo graag volop meedoen. De wereld
ontdekken. Al mijn dromen achterna. Grenzeloos
leven. Niet elke dag hoeven kiezen. Even niet
iedere activiteit op de energieweegschaal
moeten leggen. De ‘zijlijn’ achter me laten en
het ‘veld’ weer opstormen. Kunnen ontsnappen
aan de terugkerende pijn en weer vol energie
opstaan ’s morgens. De dagen als vanouds vol
kunnen plannen.
En niet meer het gevoel hebben me te moeten
verdedigen, wanneer mensen vragen ‘wat ik
doe?’. Ik wil weer ‘gewoon normaal’ zijn.
Kankerjaar
Het is inmiddels bijna zes jaar geleden dat er
‘foute cellen’ werden gevonden in de eens
zo onschuldige knobbel in mijn hals. Ik was
toen achttien en net gestart met een pittig
revalidatietraject nadat ik een jaar eerder
een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH)
opliep bij een ongeluk. ‘2012 wordt jouw jaar!’,
schreef iedereen op mijn Facebook wall, toen
we allemaal naïef dachten de bladzijde om te
kunnen slaan. Die beschadigde hersenen en het
verbrijzelde gezicht zouden wel weer herstellen,
en vanaf nu zouden er alleen maar mooie dingen
gaan gebeuren. Fout. 2012 werd een kankerjaar.
Mijn kankerjaar.
Weg terug
Lang heb ik gedacht dat de weg terug na
kanker een pittige opgave zou worden. Totdat
ik erachter kwam dat er niet zoiets bestaat als
‘de weg terug’. Althans niet voor mij. Mijn leven
zou nooit meer hetzelfde worden. Mijn oude
leven, ambities en dromen moest ik loslaten. Ik
moest opnieuw beginnen. Ergens gaf dat besef
rust. Ook al was mijn pad misschien soms steil
en zwaar, ik leerde plotseling om intenser te
genieten van de mooie dingen onderweg, in
plaats van me enkel blind te staren op mijn doel.
Alle clichés werden waarheid.
Blanco vel met een lege pen
Waar iedereen dacht dat het in 2013 alleen
maar beter zou gaan met mij (‘Ja, 2013 wordt
écht jouw jaar!’), zakte ik toen juist verder naar
beneden. Ik viel in het ‘zwarte gat na de kanker’.
Mijn vangnet van lieve mensen liet me langzaam
los, om zich om te draaien en door te gaan met
het leven. Waar ik dacht bij de diagnose kanker
in een diep gat te vallen, bleek mijn val te zijn
gebroken. Pas toen het vangnet langzaam werd
doorgeknipt, viel ik pas echt naar beneden. Ook
al probeerde ik de draad weer op te pakken. Vol
goede moed verder te gaan op een blanco vel.
Maar ik was op. Mijn pen was leeg.
Identiteit
Het niet kunnen oppakken van studie of werk
door de blijvende lichamelijk schade, heeft
>>
36 JK MAGAZINE