Vormingplus MZW jan-feb-mrt 2019

STILTE
“Het was voelen, beleven en verbinding leggen”.
Nathalie omschrijft het traject als “de spiegels
die je krijgt door wat de ander voelt.” De deelnemers
traden uit hun comfortzone. Mieke getuigt:
"Dat had ik op voorhand niet verwacht. Rie
steunde ons in onze persoonlijke processen en
Lucas zorgde ervoor dat het geheel af raakte.”
Het thuisfront begreep niet altijd waarom
de deelnemers zo moe waren. Het was toch
maar toneel spelen? Beatrijs probeerde haar
huisgenoten uit te leggen waarom het zo lastig
was. “Omdat het net de bedoeling was dat we
leerden niet langer toneel te spelen.” Het is
iets dat regisseur Lucas herkent. Het was een
belangrijke les die hij leerde toen hij met theater
begon, vele jaren geleden.
STIL MOETEN ZIJN
Volgens Nancy hebben veel mensen drukte
nodig om niet bij zichzelf stil te moeten staan.
Rie vult aan dat net dát gebeurde tijdens de
workshops: stilstaan. “Niet meer druk-druk
doen maar echt luisteren naar onszelf en hoe
we antwoorden op het leven.”
Die rust is ook voor Lucas belangrijk, als tegengewicht
voor “de drukte die voortkomt uit alles
in het leven en de drukte die alles onderdrukt.”
In zijn opleiding ging het deze weg op, toen
hij geen blijf wist met zijn emoties. Hij moest
het zelf maar zien uit te klaren. Hier, zoveel
jaren later, werden deze emoties opgevangen
door Rie. “Lucas toonde de trappen om naar
beneden te gaan en Rie stak het licht aan”, zo
vertelt een deelnemer. Marleen kent de stilte
van het verplicht stil moeten zijn omdat je ziek
bent en alles moet opgeven. Maar hier ging het
dieper dan moeten stilvallen. “Voor het eerst in
mijn leven word ik straffe madam genoemd!”
Met enige spanning keken de deelnemers
uit naar de Dag van de Stilte. Toeschouwers
werden geraakt en waren ontroerd. En ze vielen
misschien zelf even stil, zoals Nancy hoopte dat
de voorstelling zou teweegbrengen. Ze koestert
een andere stille hoop: dat de voorstelling nog
eens zou worden opgevoerd, in een andere
context.
EENHEID IN DIVERSITEIT
Het stuk bracht ook wat in beweging bij de
deelnemers. Beatrijs zal wat tijd nodig hebben
om alles te laten bezinken en te laten groeien.
“Als je zoiets intens hebt meegemaakt, doet dat
iets met je. Tenzij de snelheid van het leven me
weer in zijn greep krijgt en doet voort hollen...
Maar hopelijk heb ik voldoende mensen
rondom me die me daar op tijd alert op zullen
maken”. “We zijn acht totaal verschillende
vrouwen”, stelt Solange vast. “Maar er zijn
wel heel veel connecties ontstaan tussen
mensen die er anders nooit waren geweest.
We werden een soort eenheid in diversiteit!”
En er ontstonden vriendschappen voor het
leven. “Het was een prachtige ervaring om te
koesteren, te bewaken en blijvend mee aan de
slag te gaan.” ■
Interview: Nathalie Van Leuven
VORMINGPLUS | 15