ROPE JOURNAL #5 KIEL ANTWERP
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>ROPE</strong>_DAGBOEK <strong>#5</strong>_Kiel Antwerpen (België)_2019<br />
<strong>ROPE</strong>_DIARY<strong>#5</strong>_Kiel Antwerp (Belgium)_2019
Dag 1: dwars door een gebouw<br />
Day 1: right through a building<br />
Hallo,<br />
Imran (7 jaar) stond mij als eerste alleen op te wachten.<br />
Ief vroeg of hij nog vrienden had. Hij zou nog 2,5<br />
vriend gaan halen en bracht uiteindelijk zijn buurjongen<br />
Adan mee. Via de lift brachten ze me naar boven,<br />
tot op de 8ste en 9de verdieping. Mijn kop en staart<br />
hingen ze uit de ramen van Mustafa’s appartement en<br />
Siham’s appartement. Mijn middendeel hingen ze aan<br />
de voorkant over de terrassen. Ik hing zeker 30 meter<br />
hoog, dwars doorheen het gebouw. Onder en boven<br />
mij wapperde was en lakens uit de ramen. Ik weet niet<br />
waarom ik hier hing. Ik voelde mij klein.<br />
Mustafa bracht ons thé die hij van heel hoog in de<br />
tassen goot. Misschien was dit een soort spel en<br />
wilde hij zijn vaardigheden tonen. Zijn vrouw bereidde<br />
het eten en droeg een sjaal over haar hoofd. Het<br />
was hier nochtans niet koud. Mustafa zei dat het hier<br />
vroeger beter was. Dat jongeren nu dingen kapot<br />
maken en drugs gebruiken. Dat zijn buurvrouw hier<br />
woont sinds 1955 en dat er iemand ook geboren en<br />
gestorven is in dit gebouw. Vroeger was dit gebouw<br />
en de architect beroemd in heel Europa. Ief zei dat de<br />
huisvestingscommissie van de Verenigde Naties hier<br />
zelfs op bezoek is geweest. Een droom op aarde met<br />
ingebouwde keukens, gaanderijen op alle verdiepingen<br />
en vreemde ‘olifantenpoten’ waar het hele gebouw op<br />
steunt.<br />
Hello,<br />
Imran (7 years old) was the first person awaiting me.<br />
Ief asked if he had friends. He was going to get another<br />
2.5 friends and eventually returned with his neighbor<br />
Adan. They took me in the elevator to the 8th and 9th<br />
floor. They hung my head and tail from the windows<br />
of Mustafa’s apartment and Siham’s apartment. They<br />
hung my middle section over the gallery at the back of<br />
the building. I surely hung 30 meters high, right through<br />
the building. Laundry and sheets fluttered out of the<br />
windows below me and above me. I don’t know why I<br />
hung here. It was cold, I felt small and the laundry had<br />
nothing to say.<br />
Mustafa brought us tea that he poured into the cups<br />
from a great height. Maybe this was a kind of sport and<br />
he wanted to show his skills. His wife prepared food<br />
and wore a scarf over her head. Mustafa said it used to<br />
be better here. That young people are now destroying<br />
things and using drugs. That his neighbor has been<br />
living here since 1955 and that someone was also born<br />
and died in this building. This building and the architect<br />
used to be famous throughout Europe. Ief said that even<br />
the United Nations Housing Commission had visited<br />
here. A dream on earth with built-in kitchens, galleries on<br />
all floors and strange “elephant legs” on which the entire<br />
building rests.
Rope<br />
De architect had toen zeker niet kunnen denken dat<br />
de deuren nu uit hun hengsels zouden hangen, dat het<br />
beton rot zou zijn en dat er brieven in de liften zouden<br />
zijn om te zeggen dat je thuis moet plassen. Dat lijkt me<br />
logisch maar ik moet nooit plassen dus ik ga hier zeker<br />
geen uitspraken over doen.<br />
Morgen ga ik beneden op het gras liggen tussen deze<br />
gebouwen. Ga ik me inbeelden dat de deuren in hun<br />
hengsels hangen, dat het beton glad en sterk is en<br />
dat het logisch is dat je niet in liften plast. En dan ga<br />
ik de buurvrouw van Mustafa opzoeken zodat ze me<br />
mee laat kijken in haar geheugen naar deze droom op<br />
olifantenpoten, 65 jaar geleden.<br />
Rope<br />
Now the doors hang from their hinges, the concrete is<br />
rotten and there are notices in the elevators telling you<br />
to pee at home. That seems logical to me, but I never<br />
have to pee so I am definitely not going to make any<br />
statements about this.<br />
Tomorrow I will lie down on the grass in front of these<br />
buildings. I am going to imagine that the doors hang in<br />
their hinges, that the concrete is smooth and strong and<br />
that it makes sense that you don’t pee in lifts. And then I<br />
will visit Mustafa’s neighbor and look inside her memory<br />
of this dream on elephant legs, 65 years ago.
Dag 2: de droom van Charles<br />
Dag 2: the dream of Charles<br />
Hallo,<br />
In de voormiddag waren we in<br />
een Moskee. Kinderen leerden er<br />
Arabisch. Rajaa toonde ons hoe<br />
je ‘Rope’ in het Arabisch schrijft. Ik<br />
kon er niets van lezen en zag enkel<br />
wat krullen en strepen. Ief vertelde<br />
de kinderen wie ik was en wat ik<br />
gisteren had meegemaakt. Nadien<br />
droegen de kinderen me binnen in<br />
de klas en in de gebedsruimte, waar<br />
ik deel was van de les en het gebed.<br />
Iedereen was hier vriendelijk en de<br />
kinderen waren ongelofelijk braaf.<br />
De meisjes droegen sjaals. Ik begrijp<br />
niet waarom de meisjes het kouder<br />
hebben dan de jongens.<br />
Hello,<br />
In the morning we went to a Mosque.<br />
Children learn Arabic there. Rajaa<br />
showed us how to write “Rope” in<br />
Arabic. I could not read anything,<br />
I only saw curls and stripes. Ief<br />
told the children who I was and<br />
what I had experienced yesterday.<br />
Afterwards the children carried me<br />
into the classroom and into the<br />
prayer room, where I was part of<br />
the lesson and the prayer. Everyone<br />
here was friendly and the children<br />
were incredibly good. The girls wore<br />
scarves. I don’t understand why the<br />
girls are colder than the boys.
In de namiddag ging Ief op zoek naar<br />
de buurvrouw van Mustafa. Hij kon haar<br />
niet vinden maar leerde toevallig Charles<br />
kennen. Charles is 88 jaar en woont op<br />
de 12de verdieping. Dat is samen 100,<br />
wat er natuurlijk niet toe doet. Hij kon Ief<br />
pas ontvangen na 17:00 uur omdat er<br />
een koers was op de televisie. In 1954<br />
betrok hij als één van de eersten een<br />
nieuw appartement in de Braemblokken.<br />
Nu woont hij er nog. Charles zei dat voor<br />
dienen tijd die heel, heel, heel luxueus<br />
waren en dat ze met twee moesten<br />
werken om die te betalen en dat de<br />
keuken met koud en warm water nieuw<br />
was voor hem. Hij zie ook dat er veel<br />
veranderd is en gaf Ief een boek mee<br />
dat hij zelf geschreven heeft. Over zijn<br />
tijd in de Braemblokken. Hij zegt dat hij<br />
gelukkig is als hij de deur achter zicht<br />
dicht trekt, maar dat het buiten niet meer<br />
is als toen.<br />
In the afternoon I was lying on the lawn<br />
between the ‘Braemblokken’. Ief was<br />
with Charles, on the 12th floor. In 1955<br />
Charles was one of the first to move into<br />
a new apartment in the Braemblokken.<br />
He still lives there now. “For that time<br />
they were very, very, very luxurious. We<br />
both had to work to afford it. The kitchen<br />
with cold and hot water was new to me<br />
too.” He says that a lot has changed and<br />
gives me a book that he wrote: ‘my life’.<br />
About his time in the Braemblokken.<br />
“When I close the front door behind me,<br />
I am still happy. But outside it isn’t the<br />
same as before.”
Ief nam van op de twaalfde verdieping een foto van<br />
Charles, die helemaal beneden stond. Ik keek zo diep<br />
als ik kon in zijn ogen en zag hoe mooi het hier toen<br />
was. De trapjes voor je een appartement binnen ging,<br />
de passerelle die net een kleine straat is waar de<br />
appartementen op uitgeven, de kijkgaten tussen de<br />
verdiepingen zodat je je onder en boven buren kan zien.<br />
Het plonsbad voor kinderen tussen de gebouwen. De<br />
gekleurde vlakken op het plafond van de inkomhal.<br />
Ondertussen spelen Noor en Ziad op mij. Noor stapte<br />
langs mij en wist exact te zeggen hoe lang ik was: 60<br />
meter. Exact, geen 5 cm verschil. Ik ben een touw. Noor is<br />
een beetje een meetlat.<br />
Rope<br />
Ief took a photo from the 12th floor, of Charles who was<br />
standing down below. I looked into his eyes as deep as I<br />
could and saw how beautiful it was here then. The stairs<br />
before you enter an apartment, the passage that is like<br />
a small street onto which the apartments open out, the<br />
openings between the floors so that you can see your<br />
neighbours above and below. The children’s paddling pool<br />
between the buildings. The coloured areas on the ceiling<br />
of the entrance hall.<br />
Meanwhile Noor and Ziad are playing on me. Noor<br />
stepped alongside me and knew exactly how long I am:<br />
60 meters. Exactly, not 5 cm difference. I am a rope. Noor<br />
is a bit of a yardstick.<br />
Rope
Dag 3: Ik ben Bal. Ik ben een bal<br />
Day 3: I am Ball. I am a ball.<br />
Hallo,<br />
De uitgang van het shoppingcenter lag aan<br />
een pleintje. Een straat verder lagen de<br />
Braemblokken. Er hing een vakantiesfeer,<br />
alsof het strand hier om de hoek was. Ik heb<br />
zelden een plein gezien met zoveel mensen<br />
en kinderen. Alsof iedereen hier buiten leeft.<br />
Ief sprak met een groepje meisjes en zij wilden<br />
graag helpen om mij in het shoppingcenter naar<br />
binnen te dragen.<br />
Ik weet nu dat de meisjes het niet koud hebben<br />
en dat het iets te maken heeft met de Moskee<br />
waar we gisteren waren. En de Moskee heeft<br />
iets te maken met wie alles gemaakt heeft: de<br />
bloemen, de bomen en de mensen. Volgens<br />
sommigen toch. Ik ben gemaakt door Ief en<br />
een aantal gevangen. Dat is voor iedereen zo.<br />
Ik ga geen domme opmerkingen meer maken<br />
over sjaals. Het maakt me wat onzeker, hoeveel<br />
onnozele zaken vertel ik zo nog.<br />
Op een bepaald moment waren er genoeg<br />
mensen om mij te dragen. Ief verdeelde<br />
iedereen over mijn volledige lengte. Ik voel<br />
altijd een grote traagheid in mij en een drang<br />
om in mijn bestaande bewegingstoestand te<br />
volharden: liggen. Er is een grote kracht nodig<br />
om mij een andere richting of snelheid te geven.<br />
Aan de ingang van het shoppingcenter stond<br />
iemand van de security. De kinderen zouden<br />
binnen te veel overlast geven. Het touw was<br />
een minder groot probleem. Ze droegen me<br />
dan maar naar het basketveld op het plein. De<br />
dragers legden me neer. Een aantal van hen<br />
bleven zitten en keken naar de wedstrijd. Ik<br />
was een soort van tribune. De bal rolde over de<br />
grond en vloog in de lucht. Ik was gefascineerd<br />
over hoe eenvoudig dat voor de bal was. Ik<br />
ben goed in liggen en goed in heel moeilijk<br />
verplaatst worden. Ik ben ook ingewikkelder.<br />
Een bal is rond, je kan het niet eenvoudiger<br />
bedenken. Ik zeg onnozele dingen over sjaals.<br />
Ballen zeggen nooit iets. Ik sloot mij af van de<br />
wereld rondom mij en droomde dat ik over de<br />
grond rolde en in de lucht vloog. Ik ben Bal. Ik<br />
ben een bal.<br />
Hello,<br />
The exit of the shopping center is on a square.<br />
It is busy there. The ‘Braemblokken’ are around<br />
the corner. There was a holiday atmosphere, as<br />
if the beach were here on the corner. Ief spoke<br />
to people and showed them pictures of what<br />
we had done the last few days. He spoke with a<br />
group of girls and they wanted to help carry me<br />
into the shopping center. Not because of me,<br />
but because of the bag of sweets.<br />
I know now that the girls are not cold and that it<br />
has something to do with the Mosque where we<br />
were yesterday. And the Mosque has something<br />
to do with the one who made everything: the<br />
flowers, the trees and the people. According to<br />
some, anyway. I was made by Ief and a number<br />
of prisoners. That is true for everyone. I will no<br />
longer make stupid remarks about scarves. It<br />
makes me a bit insecure how many other silly<br />
things I might say.<br />
At one point there were enough people to carry<br />
me. Ief divided everyone across my full length. I<br />
always feel a great slowness in me. An urge to<br />
persist in my existing state of non-movement, to<br />
remain lying. A great force is needed to give me<br />
a different direction or speed.<br />
Someone from the security stood at the<br />
entrance. The children would cause too much<br />
nuisance in the shopping center. I was a<br />
minor problem. Instead they carried me to the<br />
basketball court on the square. The porters<br />
laid me down. A number of them remained<br />
seated and watched the game. I was a kind<br />
of grandstand. The ball rolled over the ground<br />
and flew into the air. I was fascinated by how<br />
simple that was for the ball. I am good at lying<br />
down and very difficult to move. I am more<br />
complicated. A ball is round, you can’t make<br />
it any easier. I shut myself off from the world<br />
around me and dreamt that I was rolling over<br />
the ground and flying in the air. I am Ball. I am a<br />
ball.<br />
Rope<br />
Rope
Dag 4: De medailles van Betty<br />
Day 4: Betty’s Medals<br />
Hallo,<br />
Ik lag op een groot grasveld met allemaal<br />
witte lijnen. Misschien komt hier een parking<br />
voor wagens en hebben ze nog niet alle<br />
lijnen op de grond geschilderd. Ze legden<br />
me op een met witte lijnen getekende cirkel<br />
en ik bleek net iets te lang te zijn. Dan<br />
legden ze me op een witte lijn die het hele<br />
veld doorkruiste en ik bleek net iets te kort<br />
te zijn. Dan kwam er een vrouw, ze noemde<br />
Betty. Ze wees op de grond naar alles wat<br />
hier vroeger geweest was. Er was toen<br />
een hoogspring plek, een kogelstoot plek<br />
en een atletiekpiste. Betty legde me in een<br />
soort V-vorm. Het was de plek waar vroeger<br />
aan speerwerpen werd gedaan. Betty heeft<br />
hier nog een medaille speerwerpen en een<br />
medaille lopen gewonnen. Ik lag dichter bij de<br />
grond dan eender wie en hoorde de geluiden<br />
van heel lang geleden.<br />
Hello,<br />
I lay on a large lawn marked with white lines.<br />
Maybe there will be a parking lot for cars<br />
here, and they haven’t finished painting all the<br />
lines on the ground yet. They placed me on a<br />
circle drawn with a white line, and I turned out<br />
to be just a little too long. Then they put me<br />
on a white line that traversed the entire field,<br />
and I turned out to be a little too short. Then<br />
a woman called Betty came. She pointed to<br />
everything on the ground that had been here<br />
before. Back then there was a high jump<br />
area, a shot put area and an athletics track.<br />
Betty laid me in a kind of V shape. It was the<br />
place where javelin throwing was done. Betty<br />
won a medal for javelin and running here. I<br />
was closer to the ground than anyone else<br />
and heard the sounds from long ago. It was<br />
the same period as when the ‘Braemblokken’<br />
were still a dream on earth.
Er kwamen verschillende mensen het terrein<br />
op. Ze namen me vast en droegen me van<br />
het grasveld de straat op. Er zijn overal veel<br />
mensen. Alsof mensen hier meer buiten<br />
leven. We liepen in het midden van de straat<br />
zodat de auto’s achter ons moesten wachten.<br />
In de verte zag ik de Braemblokken.<br />
We wandelenden door een park en liepen via<br />
een gebouwtje terug naar een grasveld, ook<br />
met witte strepen. Daar was Betty weer. Ze<br />
stond in het midden van het grasveld, op een<br />
witte stip. Betty heeft medailles gewonnen<br />
op een piste die nu begraven zit onder de<br />
grasmat met witte strepen. Maar hier heeft ze<br />
een nieuwe piste gemaakt, waar ze jongeren<br />
traint zodat die misschien ook medailles<br />
kunnen winnen. De dragers stapten op een<br />
looppiste rond het grasveld, en liepen dan<br />
naar Betty toe. We cirkelden rond Betty tot<br />
ik in een spiraal rond haar stond. Ze lieten<br />
me op de grond zakken. Iedereen ging zitten,<br />
behalve Betty.<br />
Several people entered the site. They picked<br />
me up and carried me from the lawn onto the<br />
street. There are many people everywhere.<br />
As if people live outdoors here. We walked in<br />
the middle of the street so that the cars had<br />
to wait behind us.<br />
We walked through a park and then through<br />
a small building to another lawn, also with<br />
white stripes. Betty was there again. She<br />
was standing in the middle of the lawn, on a<br />
white dot. Betty won medals on a track that is<br />
now buried under the turf with white stripes.<br />
But here she has created a new track, where<br />
she trains young people so that they might<br />
also win medals. The porters walked on the<br />
running track around the lawn, and then<br />
walked over to Betty. We circled Betty until I<br />
formed a spiral around her. They lowered me<br />
to the ground. Everyone sat down, except<br />
Betty.<br />
Rope<br />
Rope
Dag 5: Madam 20<br />
Day 5: madam 20<br />
Hallo,<br />
Ik lag op een minuscuul klein pleintje met 20 huizen. Dat weet ik met<br />
zekerheid want Madam 20 woont in het laatste huis met huisnummer<br />
20. Iedereen noemt haar madam 20. Madam 20 bracht ons thé en<br />
Madam 13 bracht ons warm water om mij te wassen. Iedereen heeft<br />
hier de naam van het huisnummer waar ze wonen. Ik denk dat dit<br />
een goed systeem is. Ook hier zitten de meeste mensen buiten, op<br />
een bankje voor hun huis. Een straat verder is de Abdijstraat waar ik<br />
gisteren werd gedragen.<br />
Heel de dag speelde de kleindochter van Madam 13 bij ons. Ik weet<br />
niet of het meisje dan Meisje 13 noemt en wat je doet als er twee<br />
madammen in dezelfde nummer wonen.<br />
Mevrouw 7 dacht dat ik een waterslang was en dat iemand zijn<br />
kelder was ondergelopen. Ze bleef daarom de hele dag binnen<br />
omdat ze zich niet wilde moeien met het water in iemand anders zijn<br />
kelder. Op het einde van de dag kwam Mevrouw 7 toch buiten en ze<br />
kreeg kippenvel van mijn verhaal. Gisteren heeft Ief kip gegeten en<br />
ik heb het vel van een kip gezien. Ik wens niemand kippenvel toe.<br />
Meisje 13 heeft al haar speelgoed voor mij uit de kast gehaald: een<br />
puzzel, poppen, een gitaar... Meisje 13 spreekt luid tegen mannen<br />
en zacht tegen vrouwen. Op het einde van de dag hebben ze met<br />
mij de letters van Meisje 13 haar naam geschreven: IDA. Ief zegt<br />
voortdurend tegen iedereen dat ik te groot ben en daarom niet weet<br />
wat ik met mezelf moet doen, dat ik geen functie heb. Na alle reizen<br />
ben ik het daar niet meer mee eens: ik vertel. Dag Bal, jou kunnen<br />
ze leggen op eender welk terrein en jij rolt vooruit alsof het niets is,<br />
maar ik, ik spreek.<br />
Rope.<br />
Hello,<br />
I lay on a very tiny square with 20 houses. I know that for sure<br />
because Madam 20 lives in the last house with house number<br />
20. Everyone calls her Madam 20. Madam 20 brought us tea and<br />
Madam 13 brought us hot water to wash me. Everyone here has<br />
the name of the house number where they live. I think this is a good<br />
system. Here too, most people sit outside, on a bench in front of<br />
their house. A block away is the Abdijstraat, where they carried me<br />
yesterday.<br />
The granddaughter of Madam 13 played with us all day. I don’t know<br />
if the girl is then called Girl 13 and what one does if two ladies live at<br />
the same house number.<br />
Mrs. 7 thought I was a water hose and that someone had flooded<br />
their basement. She therefore stayed inside all day because she did<br />
not want to interfere with the water in someone else’s basement.<br />
At the end of the day, Mrs. 7 did come outside and she got<br />
goosebumps from my story. Yesterday Ief ate chicken and I saw the<br />
skin of a chicken. I don’t wish anyone goose bumps.<br />
Girl 13 stayed with me all day and took all her toys out of the closet<br />
for me: a puzzle, dolls, a guitar... Girl 13 speaks loudly to men and<br />
softly to women. At the end of the day they wrote the letters of Girl<br />
13’s name with me: IDA. Ief always tells everyone that I am too<br />
big and therefore do not know what to do with myself, that I have<br />
no function. After all my travels I no longer agree: I storytell. Hello<br />
Ball, they can put you on any terrain and you roll forward as if it is<br />
nothing, but I, I speak.<br />
Rope.
Dag 6<br />
Rope<br />
Day 6<br />
Hallo,<br />
We waren in een speciale ruimte waar er veel vrouwen<br />
waren die sjaals droegen. Het was zeker geen Moskee<br />
want in een moskee ligt tapijt. De ruimte lag net tussen het<br />
grote grasplein met de witte strepen, waar we eergisteren<br />
waren, en het plein met de genummerde huizen, waar we<br />
gisteren waren.<br />
Het was alsof ik voorzichtig en stil moest zijn in deze<br />
ruimte. Er hing een man aan de muur die tegen een kruis<br />
was vastgemaakt. De man was naakt en had enkel een<br />
wit doek rond zijn middel. Aan zijn rechterborst was hij<br />
gewond. Het leek alsof hij met nagels was vastgemaakt<br />
aan het kruis. Hij zag er, gezien zijn toestand, nog goed<br />
uit.<br />
Met mijn andere einde lag ik in in een eetzaal. Vrouwen<br />
met sjaals wandelden naar binnen. Iedereen was er oud.<br />
Eten werd geserveerd. Ief legde de mensen uit wie ik was<br />
en wat ik de laatste dagen gedaan had in deze buurt: de<br />
Braemblokken, het plein, het grasveld met de witte lijnen,<br />
de moskee, ...<br />
In de speciale ruimte had één van de vrouwen gesproken<br />
over een laatste avond maal op een donderdag die wit<br />
is en een man die aan het kruis wordt genageld op een<br />
vrijdag die goed is. Ik vroeg me af of de kip het laatste<br />
avondmaal was en of er dan morgen een andere man aan<br />
een kruis zal worden genageld. Dat zou best kunnen want<br />
er was plaats genoeg aan de muur.<br />
Ik was in twee ruimtes op hetzelfde moment. Dit is<br />
verwarrend voor mij, maar daar denkt niemand aan. Aan<br />
de ene kant zag ik de monden van de mensen die kip<br />
aten en aan de andere kant keek ik naar de nagels in de<br />
handen en voeten van de man aan het kruis. Ik zag nagels<br />
in de monden van de etende vrouwen en kippenvel en<br />
botten in de mond van de man. Ik dacht aan het kippenvel<br />
van madam 7 en vroeg me af hoe het met haar zou zijn.<br />
Ik vroeg me af of de lijnen van de parkings al getekend<br />
waren en of het grasveld van Betty vol zou staan met<br />
wagens. Ik vroeg me ook af of Charles nu voor of achter<br />
zijn deur zou staan en of dan alles of niet alles met hem<br />
goed zou zijn.<br />
Ik zou graag willen dat ze mij in een cirkel liggen op het<br />
grasveld tussen de Braemblokken. In het midden van<br />
mij rolt een bal heen en weer. Hij rolt naar waar de bal<br />
rolt, want ballen zijn geniaal en weten altijd naar waar ze<br />
moeten rollen. Ik kijk naar boven en zie dat Charles zijn<br />
deur weer open staat en dat hij op het trapje zit voor zijn<br />
deur. Naast hem zit een vrouw, ook op het trapje voor haar<br />
deur. Ze maakt een praatje en schenkt thé, van zo hoog<br />
alsof de thé rechtstreeks vanuit uit hemel naar beneden<br />
stroomt. Haar kinderen spelen beneden in het plonsbad.<br />
Mustafa zegt: vroeger was het hier slechter. De nagels<br />
vallen uit de handen en voeten van de man zodat hij<br />
niet langer aan dat kruis moet hangen. Imran heeft geen<br />
2,5 maar 3 vrienden. Ze wachten mij als eersten op en<br />
gebruiken de nagels om de deuren weer in hun hengsels<br />
te slaan.<br />
Hello<br />
We were in a special room where there were many women<br />
wearing scarves. It was certainly not a mosque, because in<br />
a mosque there is carpet. This place is between the large<br />
grass square with the white stripes, where we were the<br />
day before yesterday, and the square with the numbered<br />
houses, where we were yesterday.<br />
It was as if I had to be careful and quiet in this space. A<br />
man hung on the wall and was fastened to a cross. The<br />
man was naked with only a white cloth around his waist.<br />
He was injured on his right breast. It seemed as if he was<br />
attached to the cross with nails. Despite his condition he<br />
still looked good.<br />
With my other end I lay in a dining room. Women with<br />
scarves came in. Everyone was old there. Food was<br />
served. Ief explained to the people who I was and what<br />
I had done in the last few days in this neighborhood: the<br />
Braemblokken, the square, the lawn with the white lines,<br />
the mosque, ...<br />
In the special room one of the women had talked about<br />
a last evening meal on a Thursday that is white, and a<br />
man being nailed to the cross on a Friday that is good. I<br />
wondered if the chicken was the last supper and if another<br />
man would be nailed to a cross tomorrow. That could well<br />
be, because there was enough room on the wall.<br />
I was in two rooms at the same time. This is confusing<br />
for me, but nobody thinks about that. On my one end I<br />
saw the mouths of the people who ate chicken and on my<br />
other end I looked at the nails in the hands and feet of the<br />
man on the cross. I saw nails in the mouths of the eating<br />
women and goose bumps and bones in the man’s mouth.<br />
I thought of the goosebumps of Madam 7 and wondered<br />
how she is. I wondered if the car park lines had already<br />
been drawn and if Betty’s lawn was now full of cars. I also<br />
wondered if Charles was standing in front of or behind his<br />
door, and whether everything was fine with him or not.<br />
I would like them to lay me down in a circle on the lawn<br />
between the Braemblokken. A ball rolls back and forth in<br />
my centre. The ball rolls to where it rolls, because balls<br />
are ingenious and always know where to roll. I look up and<br />
see that Charles’ door is open again and that he is sitting<br />
on the steps in front of his door. A woman is sitting next to<br />
him, also on the steps in front of her door. She chats and<br />
pours tea, from so high that it is as if the tea flows down<br />
directly from heaven. Her children play downstairs in the<br />
splash pool. Mustafa says: it used to be worse here. The<br />
nails fall from the hands and feet of the man so that he no<br />
longer has to hang on that cross. Imran does not have 2.5<br />
friends, but 3. They are the first to await me and use the<br />
nails to put the doors back in their hinges again.<br />
Rope
“Ik ben Rope. Ik ben een touw. Ik ben 65 meter lang en 30 cm<br />
breed. Ik weeg 196 kg. Met elf personen kan je me dragen.<br />
“I am Rope. I am a rope. I am 60 meters long and 30 cm thick. I<br />
weigh 196 kg. It would take eleven people to carry me.<br />
Ik ben geboren in april 2017. Een team van vijf mannen hebben<br />
me met de hand gevlochten op 38 dagen tijd. Het was een<br />
verwarrende ervaring, gevlochten worden.<br />
Ze hebben me absurd groot gemaakt, groter dan alle andere<br />
touwen. Ik weet niet wat te doen met mezelf. Ik reis om om<br />
opnieuw een functie en betekenis te vinden.<br />
Doe iets met mij.<br />
Rope.”<br />
De Belgische kunstenaar Ief Spincemaille reist rond met Rope om het<br />
opnieuw een functie en betekenis te geven. Vanuit de energie tussen<br />
Rope en de plek waar het terecht komt ontsan er nieuwe gebruiken<br />
en krijgt Rope een stem. Tijdens deze reizen schrijft Rope dagelijks<br />
een verslag over al wat het meemaakt. En dit vanuit het perpsectief<br />
van een touw dat te groot is voor deze wereld.<br />
Deze publicatie is het resultaat van een zes dagen durende reis in het<br />
Kiel, te Antwerpen. Een buurt van 1001 werelden: het voetbalstadium<br />
(‘den Beerschot’) dat grenst aan de kloostertuin van de Zusterkens<br />
der Armen, de multiculturele Abdijstraat die als een commerciële<br />
slagader de buurt doorkruist, de verschillende moskeeën en kerken<br />
rond de Abdijstraat, de vreemde mix tussen plat Antwerps en<br />
onverstaanbare talen, de restanten van de olympische spelen die in<br />
1920 hier plaatsvonden en temidden van dit alles: de Braemblokken.<br />
De blokken en de verschillende gebouwen errond zijn een ontwerp<br />
van de Antwerpse architect Renaat Braem. Braem zag zijn sociale<br />
architectuur als een vehikel om de mens te bevrijden. Vijftig jaar later<br />
heeft het gebouw zijn schittering verloren, maar onder het betonrot is<br />
de oude droom van Braem nog steeds voelbaar.<br />
Rond deze oudste (en hoogste) droom van steen, verzamelden zich<br />
de afgelopen 100 jaar verschillende andere dromen. Olympische<br />
dromen over gouden medailles, dromen van inwijkelingen over een<br />
nieuw leven, dromen van Charles over een verleden dat voorbij is,<br />
dromen van Braem over een bevrijdde mens. Zoveel verschillende<br />
werelden en verlangens op één plaats, maakt dat deze kleine biotoop<br />
soms onwerkelijk leek. Alsof een kind een wereld bij elkaar heeft<br />
verzonnen, met mensen en gebouwen in verschillende kleuren, talen<br />
en vormen.<br />
Rope was gedurende zes dagen een vreemde bezoeker in deze hyper<br />
diverse mini-maatschappij. Imran, Adan, Mustafa, Siham, Rajaa, de<br />
collega’s van Rajaa en alle kinderen van de school, Charles, Noor,<br />
Ziad, Betty, Madam 20, Georgette, Meisje 13, Mevrouw 7 en nog vele<br />
anderen stelden hun hart en deuren open voor Rope, en lieten Rope<br />
spreken.<br />
Rope is een project van Ief Spincemaille<br />
TEKST: Ief Spincemaille. SCHETSEN PG. 13, 24-24 Renaat Braem.<br />
FOTO’S: Ief Spincemaille, uitgezonderd pg. 8 Aafke Remant en<br />
pg. 7 Lieve Petit. ASSISTENTIE EN VERTALING: Aafke Remant.<br />
PRODUCTIE: Lieve Petit en Bart Eggermont. MET DE STEUN<br />
VAN de Vlaamse Overheid, N.O.W. Creative Europe Programme en<br />
Cultureel ontmoetingscentrum Nova. Rope was hier op uitnodiging<br />
van cultureel ontmoetingscentrum Nova.<br />
www.iefspincemaille.com<br />
www.ropeblog.net<br />
ief@iggorr.com<br />
Ief Spincemaille<br />
<strong>ROPE</strong>_DAGBOEK <strong>#5</strong>_Kiel Antwerpen (België)_2019<br />
Copyright © 2018 Ief Spincemaille, Leuven. Alle rechten voorbehouden.<br />
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in<br />
een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in<br />
enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door<br />
fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande<br />
schriftelijke toestemming van de uitgever.<br />
I was born in April, 2017. A team of five hand-braided me in thirtyeight<br />
days. I think it was somewhere in Leuven, Belgium. It is a<br />
confusing experience, being braided.<br />
They made me absurdly big, bigger than all the other ropes. I<br />
just don’t know what to do with myself. I am traveling to find new<br />
meaning and function.<br />
Do something with me.<br />
Rope”<br />
The Belgian artist Ief Spincemaille travels with Rope to give it new<br />
function and meaning. He shows up with this sculpture and improvises.<br />
The energy between Rope and the reality it finds creates new uses for<br />
it, and gives it purpose. During these travels, Rope blogs about what<br />
it is experiencing, telling a tale about the places where it has been.<br />
This newspaper is the result of a six day intervention in Kiel in Antwerp,<br />
Belgium. A neighbourhood of 1001 worlds: the football stadium (‘den<br />
Beerschot’) that borders the garden of the convent of the ‘Zusterkens<br />
der Armen’, the multicultural Abdij Street that crosses the neighborhood<br />
like a commercial artery, the various mosques and churches around the<br />
Abdij Street, the strange mix of a flat Antwerp dialect and unintelligible<br />
languages, the remains of the Olympic Games that took place here in<br />
1920 and amid all this: the ‘Braemblokken’.<br />
The apartment blocks and the various buildings around them were<br />
designed by the Antwerp architect Renaat Braem. Braem saw his<br />
social architecture as a vehicle to liberate people. Fifty years later, the<br />
building has lost its brilliance, but the old dream of Braem can still be<br />
felt under the rotting concrete.<br />
Various other dreams have gathered around this oldest (and highest)<br />
dream of stone. Dreams of Olympic gold medals, the dreams of<br />
immigrants about a new life, the dreams of Charles about a past that<br />
has passed, the dreams of Braem about a liberated people. So many<br />
different worlds and desires in one place made this small biotope<br />
sometimes seem unreal. As if a child had made it up, with people and<br />
buildings in different colors, languages and shapes thrown together.<br />
For six days, Rope was a strange visitor to this very diverse minisociety.<br />
Imran, Adan, Mustafa, Siham, Rajaa, the colleagues of Rajaa<br />
and all the children of the mosque, Charles, Noor, Ziad, Betty, Madam<br />
20, Georgette, Girl 13, Mrs 7 and many others opened their hearts<br />
and doors to Rope and let Rope speak.<br />
Rope is a project from Ief Spincemaille.<br />
TEXT: Ief Spincemaille. DRAWINGS PG. 13, 24-24 Renaat Braem.<br />
PICTURES: Ief Spincemaille, except pg. 8 Aafke Remant and pg.<br />
7 Lieve Petit. ASSISTANT AND TRANSLATION: Aafke Remant.<br />
PRODUCTION: Lieve Petit and Bart Eggermont. WITH SUPPORT<br />
OF: the Flemish government & N.O.W., Creative Europe Programme<br />
of the European Union and Cultural meetingcentre Nova.<br />
www.iefspincemaille.com<br />
www.ropeblog.net<br />
ief@iggorr.com<br />
Ief Spincemaille<br />
<strong>ROPE</strong>_DIARY<strong>#5</strong>_Kiel Antwerp (Belgium)_2019<br />
Copyright © 2018 Ief Spincemaille, Leuven. All rights reserved. No part<br />
of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system,<br />
transmitted in any form or by any means, electronic, mechanical,<br />
photocopying, recording or otherwise, without the prior written<br />
permission of the publisher.<br />
Image: Eva Moulaert (Dearreader,)