ROPETABLOID#1-FIRENZE

10:17. We kwamen aangereden op de plek
waar we zouden starten: Viale dei Bambini.
Ze rolden me van de aanhangwagen en met
hulp van omstaanders hebben ze een paviljoen
proberen te maken.
Het is hun niet helemaal gelukt. Mijn onderste
stukken kunnen het gewicht niet dragen
waardoor ik er wat in elkaar gezakt bij lig.
Ik ben totaal overgeleverd aan mensen en
aan wat ze met mij doen. Maar ik heb er
vertrouwen in dat er interessante ideeën en
aanknopingspunten komen. Veelheid is niet
van tel. Met één waardevol contact of input
kan je al een wereld maken.
Rond vijf uur begonnen er heel veel mensen
langs te komen. En bijna iedereen bleef hangen.
Op een bepaald ogenblik sprongen er op één
van mijn uiteinden 15 kinderen op en neer.
Aan mijn andere kant sleurden ze me heen
en weer over het gras en staken met stokken
door de blauwe linten heen terwijl 10 andere
kinderen heen en weer over mij heen liepen.
En ondertussen werd mijn andere uiteinde
twee verdiepen hoger in een appartement naar
binnen getrokken. Met een strop.
Daar over de rand van het balkon leunend,
met mijn eerste meter een appartement
binnen stekend, dacht ik: is dit waarvoor
ik gemaakt ben? Om een soort speeltuin
voor kinderen te zijn? Ik keek de slaapkamer
binnen en verschillende andere mogelijkheden
doorkruisten mijn gedachten. De persoonlijke
spullen op het nachtkastje. Foto’s van mensen
die je niet kent. Objecten die voor mij zonder
betekenis zijn maar waarschijnlijk voor de
bewoner van grote waarde. Ik wilde meer te
weten komen. Ik wil in de hoofden en harten
van de bewoners duiken. Dat is waar ik
materiaal en input kan vinden om iets te doen.
15 meter lager bleef het geweld voort duren. Ik
verloor meer energie dan ik kon geven. Er was
vandaag geen plan. Ze zijn met mij gewoon
in het diepe gesprongen en we hebben ons
helemaal overgeleverd aan de energie van het
moment. Op het einde van de dag voelden
we ons alle drie volledig leeg. Maar het was
een fantastische start. Morgen blijf ik op mijn
bobijn. Ief gaat de buurt rond trekken op zoek
naar aanknopingspunten, materiaal, verhalen.
Hij gaat in de werelden duiken die ik zag toen ik
over de balkonrand naar binnen keek.
10:17 am. We arrived at the place where we
would start: Viale dei Bambini. They rolled me
off the trailer, took away the tarpaulin, and
with the help of relatives they have tried to
make a pavilion.
It did not quite succeed. My lower pieces can
not carry the weight, causing me to collapse.
I am completely handed over to people who
do things with me now. I trust that good Ideas
are coming, that there will be points of access,
and that people will provide interesting input.
With just one valuable contact or input you
can create a world.
Around five o’clock many people started to
come. And almost everyone stayed. Suddenly
there was one of my ends with around fifteen
children jumping up and down on it. On my
other side, they dragged me over the grass and
stuck sticks through the blue ribbons, while
ten other children just walked over and over
me. And while all of this was happening, my
other end was pulled with a strap two floors up
into an apartment!
Leaning over the edge of the balcony, with my
first meter in an apartment, I started thinking.
Is this where I am made for? To be a sort of
playground for kids? At the same time I looked
into the bedroom and in a flash other options
crossed my mind. I saw personal stuff on the
bedside table. Photos of people you do not
know. Objects that are meaningless for me but
probably of great value and meaning for the
resident. I wanted to find out more. I need to
dive in to the heads and harts of the people and
the place here. That’s where I will find material
with which I can do and become something.
Fifteen meters below, the violence continued. I
felt I lost more energy than I could give. There
was no plan today. They just jumped into
the depths, and we completely surrendered
ourselves to the energy of the moment. The
tree of us felt completely empty at the end
of the day, but it was a great start. Tomorrow
I will stay on my bobbin. Ief is going to visit
residents and search for points of connection,
material, stories. He is going to dive in to the
worlds I saw when I leaned over the balcony.