Adviesbundel - Contextbegeleiding

Contextbegeleiding
Hoe vullen ouders dat in?
april 2020
Meer info over Ouderspunt?
www.ouderspunt.be

“Soms komen goede bedoelingen
heel verkeerd over. ‘Zorg maar eerst
voor jezelf’ is een boodschap die
ouders soms krijgen als ze vrijwillig
hulp zoeken, terwijl ze juist willen
inzetten op het kind. Enkel erkenning
geven zoals ‘je bent een sterke
vrouw en kan veel aan’ is ook niet
realistisch, want waarom kom je als
ouder anders bij jeugdhulp terecht?”
“Sommige hulpverleners
weten heel goed wat
ouders belangrijk vinden
en waar de gevoeligheden
liggen. Dan voel je je ook
begrepen.”
INHOUD
1. Betekenis geven aan context 4
2. Hoe ziet de context eruit? 5
3. Ouders betrekken 8
“Het beeld dat een hulpverlener
heeft van het gezin
wordt vaak beïnvloed door wie
ze het eerst horen. Het is
belangrijk dat hulpverleners
zich hiervan bewust zijn.”
“Een hulpverlener die zegt ‘wat wil
jij dat we doen?’ komt niet behulpzaam
over. Maar denken dat je alles
kan oplossen in 6 maanden waar
ouders al jaren over doen, gaat dan
weer voorbij aan alle pogingen en
geduld van het verleden.”
4. Broers en zussen 10
5. De relatie met hulpverleners 12
6. Aanpak 16
7. Bemiddeling 17
8. Contextbegeleiding 18
9. Opdracht van de contextbegeleider 21
2 3

1. Betekenis geven
aan context
2. Hoe ziet
de context eruit?
Deze adviesbundel gaat over contextbegeleiding.
Een term die vlot gebruikt wordt vanuit professionele hoek, maar die bij
ouders niet altijd eenduidig overkomt.
Wikipedia omschrijft het begrip ‘context’ als volgt:
De context is de totale omgeving waarin iets zijn betekenis krijgt.
Hierbij kan zowel letterlijk tekst worden bedoeld als een situatie of
betrokken personen.
Opvallend is het woord totaal. Met andere woorden: alles wat aanwezig is,
dus ook alle personen. In een begeleiding lijkt de professioneel vaak een soort
positie buiten het gezin/de context aan te nemen. Deze definitie wijst erop dat
de context het totaal is. Van zodra de hulpverlening start is de hulpverlener
dus ook onderdeel van de context.
In deze adviesbundel bekijken we de context vanuit het perspectief van
ouders. We kijken daarbij naar de hulpverlening, de aanpak en de mogelijkheden
als het gaat over contextbegeleiding.
Uit gesprekken met ouders blijkt dat de termen ‘context’ en ‘netwerk’ voor
onduidelijkheid en verwarring zorgen: Behoren ouders automatisch
tot het netwerk of vullen hulpverleners dit zelf in? Wordt er een volledig nieuw
netwerk uitgebouwd rond de jongere? Dat nieuwe netwerk past misschien
beter in het ideale beeld dat hulpverleners hebben?
Ouders hebben nood aan duidelijkheid rond de invulling van de context.
Ze stellen voor dat deze context “van bovenuit” ingevuld wordt, zodat het
niet overal anders zou zijn.
Maar één ding moet zeker zijn: de beide ouders moeten opgenomen
worden ook al zegt de jongere of één van de ouders van niet.
Als mensen niet samen aan één tafel kunnen zitten, moet er gezocht worden
naar andere manieren om iedereen te betrekken en om iedereen zoveel
mogelijk te informeren.
De context kan verder ingevuld worden naargelang de situatie. Die is
anders voor iedere jongere. De context is zeker méér dan ouders, broers en
zussen alleen.
4 5

Ouders formuleren hun bezorgdheden:
• Soms hebben ouders de vrees dat professionelen de invulling van het netwerk
laten afhangen van hoe de verstandhouding met de verschillende
betrokken partijen is.
• Soms spelen er spanningen binnen families, die spanningen zijn
onderdeel van de context.
• Niet iedereen heeft een netwerk, het netwerk kan afwezig zijn.
• Niet iedereen keert terug naar een netwerk, bv. na een plaatsing.
• Soms is er geen sterk familiaal netwerk en wordt er een nieuw netwerk
uitgebouwd rond een jongere. Ouders hebben dan schrik dat anderen uit
hun omgeving meer rechten krijgen dan zijzelf.
• Soms houden ouders zich vriendelijk en spreken ze niet vrijuit, uit schrik
dat dit een weerslag kan hebben op de begeleiding van hun kind.
• Soms kan het netwerk na een plaatsing eerder bedreigend aanvoelen
dan steunend, bv. als het netwerk goedbedoelde adviezen geeft die voor
de ouders niet goed aanvoelen.
Ouders willen graag meepraten over wie tot de context of het netwerk
behoort. Ze verwachten dat hulpverleners hierover een gesprek beginnen en
bepaalde keuzes motiveren naar de ouders (ook zeker bij gescheiden
ouders) en naar de jongere toe . Plusouders en voogden mogen hierbij niet
vergeten worden.
Ouders vragen een motivatie over de volgende keuzes:
• Waarom iemand betrokken wordt.
• Om welke reden de betrokkenen belangrijk zijn in het hulptraject.
• Wanneer iemand beter niet betrokken wordt.
• Waarom welke keuzes gemaakt zijn, wat hierin meespeelt.
“Ouders, zowel
moeder als vader,
moeten betrokken
worden, vooral als
er sprake is van een
echtscheiding.”
6 7

3. Ouders betrekken
Ouders moeten betrokken worden bij het hulpverleningsproces.
Maar als ouders aangeven niet betrokken te willen of kunnen zijn, is het
belangrijk om hen toch te blijven informeren en aanschrijven.
Zo kunnen ze zelf beslissen of en wanneer ze weer deel zullen uitmaken van
de context. Het is belangrijk om de deur op een kier te laten staan.
Een eerste gesprek, in aanwezigheid van alle betrokkenen, biedt de gelegenheid
om open te communiceren over bepaalde zaken:
• Wie weet wat al over wie?
• Naar wie gaat informatie?
• Wat zijn ieders rechten en wat wordt van iedereen verwacht?
• En misschien vooral: waarom?
Bij iedere betrokkene spelen bepaalde gevoelens die automatisch deel
uitmaken van het verhaal. Laat mensen zich hierover uitspreken.
Dit hoeft niet in de grote groep te gebeuren, maar de gelegenheid bieden om
erover te kunnen praten is van groot belang.
Ook al pleiten ouders vaak voor openheid en helderheid, toch wil dat niet
zeggen dat zij verwachten dat iedereen altijd aanwezig moet kunnen zijn.
Dit hangt uiteraard af van de inhoud van de gesprekken. Als hulpverleners dit
vanaf het begin duidelijk motiveren en transparant zijn, dan kunnen
ouders deze keuzes beter plaatsen en aanvaarden.
Waar en met wie er allemaal overlegd wordt, moet bepaald worden in functie
van de noden van dat moment. Maar het blijft belangrijk om regelmatig
met alle betrokkenen samen te zitten, eventueel volgens een vast stramien.
Als ouders geïsoleerd zijn, zouden hulpverleners best samen met ouders
op zoek gaan naar hoe ze een netwerk kunnen uitbouwen rond het
gezin. Ook bij een vechtscheiding is het belangrijk dat je als hulpverlener
naar alle partijen luistert, zonder vooroordelen.
“Het kind heeft spanningen meegemaakt
tijdens de relatieproblemen en scheiding.
De opvang van het kind is wel goed, het kind
is rustiger geworden. Maar de tussenkomst
vanuit de Bijzondere Jeugdbijstand heeft wel
het leven van moeder met kind verstoord.
Moeder heeft het gevoel dat de ingreep er
zomaar kwam, als gevolg van de scheiding
(strijd) tussen de ouders. Daardoor is de
routine van het gezin verstoord, moeder
voelt het aan alsof het kind weggerukt is uit
het dagelijkse leven thuis, het leven van de
moeder is daardoor ook ontregeld. Het feit
dat het kind het wel goed doet en rustiger is,
is dan weer een positief gevolg.”
8
9

4. Broers en zussen
Broers en zussen zijn een cruciaal onderdeel van de context van een
jongere. Het evenwicht in een gezin wordt verstoord als een broer of zus weg
gaat uit het gezin. Misschien verliest de broer/zus die achterblijft een speelkameraad
of vertrouwenspersoon. Misschien hadden de kinderen veel steun
aan elkaar. Er moet een nieuw evenwicht gevonden worden. Een band
hebben of blijven houden met broer/zus is belangrijk naar de toekomst
toe.
Praten met broers en zussen kan hulpverleners helpen om de juiste context
te zien. Ouders stellen zich ook verschillende vragen bij hoe broers en
zussen een tussenkomst van jeugdhulp of een plaatsing van een broer/zus
ervaren.
“Soms is het een opluchting dat het
kind met de problemen weg is, de
anderen leefden in angst, het bracht
rust. Maar het blijft wel een feit dat
het gezin uit elkaar ligt.
En het bepaalt ook de toekomst.”
“Vrienden komen en gaan
maar broers en zussen
blijven. Soms gaan mensen
die het contact verloren
op latere leeftijd nog
op zoek naar hun broers
of zussen. Het is belangrijk
om hier de nodige aandacht
aan te besteden.”
“Kinderen thuis worden
gemakkelijk vergeten.
Hulpverleners komen om
over de ander te praten,
ouders zijn vaker bezig
met het probleem rond
dat kind.”
“Ook al draait het probleem zogezegd
rond dat éne kind, toch zijn de
andere kinderen daar ook sterk mee
bezig. Tenslotte is er een broer/zus
verdwenen uit het dagelijks leven.
De stress en rust in een gezin heeft
op alle kinderen zijn invloed.”
“Wat is het leed van de andere
kinderen wanneer een broer/zus
in contact komt met jeugdhulp?
Welke vragen stellen ze zich? En
welke antwoorden vinden ze zelf?
Ze hebben vragen als: Wie is de
schuldige? En wat is mijn aandeel?
Wat als ik stout ben?
Waarom hij/zij en niet ik?”
10
11

5. De relatie met
hulpverleners
Hulpverlening wordt door ouders niet altijd als hulp ervaren, zelfs niet
door ouders die vrijwillig hulp hebben gezocht. Ouders blijven altijd ouders en
willen die rol blijven opnemen, ook bij een plaatsing.
Wanneer volgens hen de samenwerking niet goed zit, ontstaat
er weerstand.
“Ouders mogen respect
verwachten maar ook
omgekeerd verdienen
hulpverleners een respectvolle
behandeling.
Je kan niet zomaar alles
verwachten.”
“Je ziet enkel de buitenkant van
iemand, je weet niet wat er binnenin
een persoon speelt. Iemand kan er
heel gelukkig uitzien, maar verdrietig
zijn vanbinnen. Niemand kan in het
hoofd van iemand anders kijken.”
Een goede hulpverleningsrelatie is het eerste werkpunt.
Daarom is het belangrijk om het gesprek steeds open te houden.
Maar evenzeer om te beseffen dat je, net als ieder ander individu, ook als hulpverlener
constant interpreteert.
Te weten dat mensen, ouders en jongeren verschillend zijn en een ander
verhaal vertellen, ook over waarom er hulpverlening nodig/gewenst is.
Soms spelen er nog zoveel andere gevoelens mee die ouders zelf nog
niet op een rijtje hebben.
“Ik heb zelf lang niet
begrepen waarom ik het
opgaf met dit kind, maar
het bracht wel rust voor de
andere kinderen. Ik deed
het misschien nog meest
voor de andere kinderen,
want zij leden daar ook
onder.”
12
13

Ouders willen voelen dat ze vertrouwen mogen hebben in de
hulpverlening. Ouders willen hun gevoelens kunnen uiten als ze daar nood
aan hebben. Hulpverleners moeten dus tijd maken om te luisteren.
Het moet ‘klikken’.
Helderheid over rechten, plichten, verwachtingen, wensen en grenzen
helpt ook. Ouders stellen zich, zeker wanneer hun kind niet thuis verblijft, veel
vragen waar ze graag zo vlug mogelijk een antwoord op krijgen. Ouders
wilen graag van bij de start weten hoe zij het leven van hun kind kunnen
opvolgen, ook al moet dat vanop afstand.
“Graag meer inlichtingen
over medische zaken:
wat gedaan wordt,
hoeveel het zal kosten
en wat de resultaten van
onderzoeken zijn.”
“Hoe verloopt de opvang van een
kind in de instelling na een weekend
thuis? Is er speciale aandacht voor
deze overgang?
Een goede communicatie hierover,
met het kind, de ouders en met de
instelling is erg belangrijk.”
Ouders vragen een gelijkaardige aanpak bij:
• De opstart van de begeleiding.
• Dat beide ouders hun ouderlijk gezag kunnen opnemen, ongeacht de
relatie tussen de ouders.
• Welke informatie wordt meegegeven, zowel aan ouders, de jongere, als
andere betrokkenen uit de context.
• De manier waarop de context wordt betrokken.
• Hoe het dossier wordt samengesteld en de wijze van registratie.
Ouders formuleren de volgende moeilijkheden:
• Ouders hebben niet altijd een zicht op de contacten die kinderen hebben
met anderen.
• Hulpverlening kiest er soms voor om andere mensen (naast de ouder)
meer rechten te geven (bv. mama vs. papa, grootouders).
• Pleeggezinnen hebben vaak een voorrangspositie betreffende inlichtingen
over een kind ten opzichte van de (gescheiden) vader of moeder.
“Graag een betere afspraak rond
het thuiskomen van de kinderen.
Ouders de kans geven zich daarop
voor te bereiden, ook in het licht van
financiële mogelijkheden. Ouders
willen niet geconfronteerd worden
met een plots verblijf wanneer ze
op dat moment geldproblemen
hebben. Kunnen afspraken hierover
niet vlotter geregeld worden?”
14
15

6. Aanpak
7. Bemiddeling
De context erkennen betekent dat je de context ziet als onderdeel van de
vraag, van de aanpak én van de oplossing. Dat moet het vertrekpunt van de
hulpverlening zijn. Deze context moet dan ook bereid zijn om mee te werken.
Eerst moet de vraag duidelijk geschetst worden. Pas daarna kan er een
stappenplan worden opgesteld. Het is daarbij belangrijk om het tempo
van de ouder(s) te respecteren.
De eerste stap is luisteren naar de ouders. Daarna moet er duidelijke info
gegeven worden over de mogelijke stappen in de hulpverlening.
Het is belangrijk dat er binnen de voorziening duidelijkheid is over wie
welke informatie moet geven aan de ouders, om ervoor te zorgen dat ouders
wel degelijk alle correcte informatie krijgen.
Vervolgens vinden ouders het belangrijk dat de hulpverlener zijn rol blijft
opnemen en niet alles bij de context legt. Iedere betrokken partij moet
grenzen kunnen inbrengen en die gerespecteerd zien. De betrokkenen
(hulpverlener, jongere, ouders, zorgouders, context) zijn hierover best
voortdurend in wederzijds gesprek.
Bij conflict tussen de ouders wordt gekozen voor bemiddeling, zodat de hulpverlener
de moeilijke knopen niet moet doorhakken.
Hier loopt hij/zij immers gevaar partij te (moeten) kiezen.
Een bemiddelaar dient alle standpunten te horen en afspraken te maken
waar iedereen zich in kan vinden.
Op die manier kan de hulpverlener met beide ouders verder.
Ouders formuleren volgende tips rond bemiddeling:
• Als de ouders niet overeenkomen is het belangrijk om duidelijk te maken
dat ze er met hetzelfde doel zitten, dat ze een oplossing willen vinden
voor hun kind. De focus moet liggen op het belang van het kind en dit valt
niet altijd samen met wat het kind zelf wil.
• Ouders moeten de tijd krijgen om alles te overdenken. Het kan niet de
bedoeling zijn dat de bemiddelaar snel een voorstel doet (een beslissing
neemt?) op basis van een te vlug gevormd oordeel.
• De bemiddelaar moet elke betrokkene naar zijn of haar mening vragen.
• Bemiddeling is niet altijd voor elk gezin of elke situatie een goed
idee. Mensen moeten kunnen beslissen of ze hieraan deelnemen.
Het is wel goed dat het aangeboden wordt.
16
17

8. Contextbegeleiding
Ouders formuleren deze stappen:
Ouders hopen dat er, met contextbegeleiding, meer aandacht zal gaan naar
ieder gezinslid. Dat een jongere niet meer gezien wordt als een losstaand
individu, maar als een deel van zijn of haar familie.
Dat jeugdhulp meer en meer gezinshulp wordt.
“Het werken met de context
moet garanderen dat
ouders meer inspraak en
betrokkenheid krijgen, bv.
bij de start ook aandacht
voor: Wie doet er mee, wat
gaan we doen en is er hiervoor
voldoende draagvlak
in de context?”
“Waar tot nu toe het standpunt van
de jongere vaak doorslaggevend
was, hopen we dat nu ook de standpunten
van de ouders meewegen.
Bv. als de jongere niet vrijwillig wil
starten maar ouders wel, kan je
dan toch aanvangen zonder
direct over te moeten gaan naar
een zwaardere tussenkomst via de
jeugdrechtbank.”
• Het eerste beeld dat de hulpverlener vormt over het probleem, start bij het
gesprek met de jongere, aangevuld met gesprekken met de betrokkenen
uit de context. Beide ouders maken deel uit van deze context.
Ze moeten dus gehoord worden.
• Na de eerste gesprekken heeft de hulpverlener een beter zicht op de
vraag en de mogelijkheden. Het zou handig zijn om een lijst te maken van
mensen uit de context die op verschillende manieren betrokken zijn.
Uit deze lijst stelt de hulpverlener een aantal personen voor die van belang
zijn in het kader van de hulp aan de jongere.
• Tijdens de eerste gesprekken noteert de hulpverlener de belangrijkste zaken
vanwaaruit een stappenplan kan ontstaan. Dit stappenplan wordt
doorgenomen met de personen uit de context. De hulpverlener motiveert
hierbij de gemaakte keuzes in de aanpak. Op die manier wordt de context
ook meegenomen als mogelijke oplossing.
• Wanneer het stappenplan aanvaard wordt door alle betrokkenen, kunnen
concrete afspraken volgen.
Er wordt dan best bekeken wie de contextbegeleider zal zijn. Dat hoeft niet
per definitie de persoon te zijn die de eerste gesprekken deed. Beter pas
wanneer het plaatje volledig is, bekijken wie het best geplaatst is om op te
treden als contextbegeleider.
18
19

Ouders wijzen op de volgende aandachtspunten:
• Een nieuwe medewerker wordt beter niet ingezet in complexe
contexten. Het is beter om iedere nieuwe medewerker een tijdje te laten
meelopen met iemand met ervaring.
• Voorzie dat ‘niet klikken’ met een contextbegeleider een realiteit kan
zijn. In zo’n geval hou je beter niet rigide vast aan het feit dat dezelfde
contextbegeleider in gesprek moet blijven met iedere betrokkene.
• Sommige betrokkenen kunnen apart gezien worden.
Dat hoeft niet altijd samen met iedereen te gebeuren en ook niet altijd
met dezelfde hulpverlener.
• Bij de bespreking van het stappenplan worden de afspraken en de
verwachtingen geformuleerd. Dit wordt best om de 6 maanden
hernomen, vermits de context en de situatie steeds kunnen veranderen.
• Een herstart aanvragen moet mogelijk zijn. Dit wil niet zeggen dat de
gesprekken opnieuw moeten beginnen, wel dat je een fase teruggaat in
het stappenplan en de afspraken herbekijkt.
• Het zou goed zijn om een samenwerking tussen 2 hulpverleners
op te zetten in de volgende situaties: voor het inwerken van nieuwe medewerkers,
in functie van de inzet van de juiste ervaring op de juiste plaats, bij
ingewikkelde contexten en als back- up voor als iemand afwezig is of als er
conflicten zijn.
• Soms is het beter dat de jongere een aparte begeleider heeft.
Eén persoon kan onmogelijk verwacht worden het vertrouwen van iedereen
te winnen en de jongere heeft beter steeds dezelfde persoon voor
zich alleen.
9. Opdracht van de
contextbegeleider
Het kan verrijkend zijn dat verschillende mensen op verschillende manieren
naar een situatie kijken. De contextbegeleider heeft hierbij de taak om deze
verschillende invalshoeken over te brengen naar de betrokkenen en
zowel ouders als hulpverleners met elkaar te verbinden.
Ouders vinden het belangrijk dat iedereen zijn engagementen uit het
handelingsplan nakomt. Bij de jeugdrechter wordt gewerkt met een samenwerkingsovereenkomst
die de engagementen van de verschillende
partijen (rechter, ouders, jongere, hulpverlener) bevat. Dat document wordt
door alle partijen ondertekend. Ouders vinden dat zo’n document ook bij
contextbegeleidingen bij elke bespreking op tafel zou moeten liggen.
De dingen lopen immers niet altijd zoals afgesproken.
De contextbegeleider is een verbindende factor. Participatie beweegt zich
over een continuüm. Connectie is belangrijk en gemeenschappelijke
belangen kunnen verbinden. Je kan het beeld van het continuüm gebruiken
in het bespreekbaar maken van wat ouders als mogelijkheden en als grenzen
zien en hoe dit kan veranderen. Inzetten op een constructieve dialoog
rond de jongere is in ieder geval de te volgen lijn.
20
21

Ouders geven deze tips:
• Wees als hulpverlener eerlijk in wat je kan en niet kan.
• Een hulpverlener moet kunnen toegeven dat die niet kan ingaan op een
bepaalde vraag van een ouder.
• Je kan als hulpverlener wel zeggen dat je je gaat engageren, maar je kan
nooit zeggen dat het gaat lukken.
• Je moet als hulpverlener kunnen zeggen dat je niet kan beloven dat
iets een effect zal hebben.
• Soms moet je als hulpverlener ook gewoon tevreden zijn met kleine
stapjes.
• Als contextbegeleider dien je zowel bij de jongere als bij de ouders oog te
hebben voor het goede, zodat ze van elkaar ook het goede zien.
• Een ‘derde’ die de ouder steunt en gelooft in de ouder, helpt. Deze
persoon kan ook vanop afstand vertellen hoe de evolutie verloopt en wat
er wel allemaal al goed gegaan is.
“Verslaggeving speelt een belangrijke
rol. In sommige verslagen wordt
er op een negatieve manier over
ouders geschreven. Die verslagen
worden door hulpverleners gelezen
en op die manier komen ouders
soms in een negatief daglicht te
staan, nog voordat er naar hun
mening geluisterd wordt.”
“Ouders dienen als eerste
te horen als zich iets ernstig
voordoet. Maar ook positieve
dingen graag! Een voorbeeld:
bij een kind dat bed-plast ook
eens melden dat het een hele
week droog was.”
“Hulpverleners moeten geduld hebben
en zich goed kunnen inleven. Geduld
is de dingen desnoods 10 keer uitleggen
tot je zeker weet dat ouders mee
zijn. Geduld is blijven luisteren, ook als
mensen regelmatig hetzelfde zeggen.
Het is ook tijd geven aan ouders om hun
verhaal te brengen en blijven luisteren
terwijl de mensen zelf al sprekend hun
gedachten nog aan het vormen zijn.”
“Soms trekken hulpverleners al op
voorhand conclusies en is het
moeilijk hier nog aan te ontsnappen.
Zo ontstaat er ook een vicieuze
cirkel: door je te verdedigen, ga je
volgens hulpverleners lastig doen en
zo hun vooroordelen bevestigen.”
“Er zijn soms verschillende
verhalen,
die ook tegen elkaar
ingaan.”
22
23

Bronnen:
Broers en zussen van jongeren in de Bijzondere Jeugdbijstand
Oudergroep Roppov, oktober 2011
Contextbegeleiding; experimenteel modulair kader: dure woorden? Theorie?
Hoe vullen ouders dit in? Wat denken zij over ‘contextbegeleiding’ en ‘EMK’?
Roppov 2014
Ervaringen van ouders binnen de Bijzondere Jeugdbijstand. Over de vraag naar aangepaste hulp.
Roppov, Oudergroep Geraardsbergen, december 2006
Gedeeld handelingsplan
Oudergroep Antwerpen, 3/10/2018
Hoe kunnen instellingen ouders, en voor de kinderen en ouders eventuele andere belangrijke personen
betrekken bij de hulpverlening?
tekst oudergroep Antwerpen 22/3/2019
Inspiratiedag Participatief werken in de jeugdhulp
13 maart 2018 Verslag werkgroepen, besluiten, verslag workshop vzw Oudersparticipatie Jeugdhulp Vlaanderen
Inspraak en erkenning voor de deskundigheid van ouders
Roppov 2006
Ouders over de hulpverleners
Roppov, april 2005
Participatie van ouders aan het hulpverleningstraject van hun kind. Wat? Hoe? Waarom?
Een dialoog tussen ouders en hulpverleners.
Oudergroep Vlaams Brabant, 2017
Wat is goede hulpverlening/een goede hulpverlener?
Popant, oudergroep Antwerpen
We bevragen wat participatie voor onze ouders betekent?
Oudergroep Antwerpen 21/02/2019
Meer info over Ouderspunt:
info@ouderspunt.be
www.ouderspunt.be
vzw Ouderspunt (v.u.)
Ouderspunt is een erkende cliëntenorganisatie
voor ouders met ervaring in de jeugdhulp.