Spelersfondsen “PSV verkoopt zijn ziel aan de duivel ... - VDL Groep

Spelersfondsen
“PSV verkoopt zijn ziel aan de duivel”, zo luidde de kop van de column van Frans van
den Nieuwenhof in het Eindhovens Dagblad van maandag 26 september jl.. In die
column wordt door hem onjuiste informatie gegeven en wordt er op de man
gespeeld.
Wat mij ontzettend irriteert is dat er allerlei dingen worden opgeschreven, zonder dat
er bij de betrokken personen wordt geïnformeerd naar de juistheid van de feiten.
Stemmingmakerij noem ik dat, met een voor mij onbegrijpelijk doel.
Zo wordt er gesuggereerd dat ik via de verkoop van het stadion mijn geïnvesteerde
miljoenen uit het spelersfonds zou terughalen. Dit slaat helemaal nergens op. Ik word
er financieel geen euro beter van als het PSV-stadion wordt verkocht en ik krijg er
ook geen euro van.
Graag geef ik inzicht omtrent mijn betrokkenheid bij de spelerfondsen.
Ik ben in mei 1999 gevraagd om mee te doen in het spelersfonds VNR1, dat in totaal
€ 6,8 miljoen bedroeg. Mijn aandeel daarin was 1/3. In juni 1999 ben ik door
voorzitter Harry van Raaij gevraagd om zitting te nemen in de Raad van
Commissarissen van PSV, als vertegenwoordiger van het Eindhovens bedrijfsleven.
Natuurlijk was ik zeer vereerd, mede omdat ik al mijn hele leven een groot supporter
ben van PSV.
Al in de eerste vergadering van de Raad van Commissarissen en de directie is mijn
deelname in VNR1 aan de orde geweest. Ik heb PSV aangeboden me terug te
trekken uit VNR1, maar dat vond de voltallige vergadering geen optie, omdat PSV
het geld hard nodig had.
Sommigen noemen het feit dat je twee petten op hebt (investeerder en commissaris)
een vorm van belangenverstrengeling. Maar als een bank mede investeert in een
bedrijf en daarom ook een Commissariszetel wil, is dat de gewoonste zaak van de
wereld.
Sinds ik Commissaris ben, heb ik mezelf overigens niet meer bemoeid met VNR1 en
de besluitvorming overgedragen aan een derde. Bij later opgerichte spelersfondsen
heb ik dan ook niet meer meegedaan. Overtuigend vond ik het dat Harry van Raaij
mij vroeg om de problemen, die waren ontstaan met de diverse spelersfondsen, met
hen te bespreken en daarbij te zoeken naar een oplossing. Dit vanuit mijn positie als
lid van de Raad van Commissarissen.
De gevonden oplossingen voor PSV zijn mijns inziens een goed compromis, zeker
wat betreft de financiële vermogenspositie van PSV. Begin 2004 is een aantal
investeerders afgekocht (zij hebben minder geld teruggekregen, dan zij erin hebben
gestoken) en een aantal investeerders, waaronder ikzelf, hebben hun aandeel
omgezet naar een achtergestelde lening, met een lage rente en een zeer lange
aflossingstijd (± 15 jaar). Kortom: niemand is er financieel beter van geworden en ter
verduidelijking: ook ikzelf heb er nooit een cent aan verdiend.

Vooruit Nu Roodwitten!