Lende'n i Storm og Striregn

Lenden va adle sin
Av Per Inge Torkelsen
Lørdags formiddag har eg alltid gått te byn for å handla. Då e der alltid
møje folk i byen, å då e alltid folk i godt humør. Skjønt humøret har det
gjerna gått litt nerøve med i de siste årå. Me har myssta den stysste
gledes-spredaren vår. Me treffe ikkje Lenden i byn lenger.
Lørdags formiddag i elleve-tiå. Når du kom fra Torjå, å slentra oppøve
mod Provstebakken. Viss du såg ein hau med folk, å hørrte møje lått å
hyling, -ja då visste du at Lenden va der. Lenden fekk aldrig gå aleina i
byen, å ikkje vill'an gå aleina heller. Han opptrådte i allslags merkelige
klær, å hadde med seg og på seg de merkverdigste medaljar, dingeldan-
gel, instrumenter å oppfinnelsar. Du visste aldrig kossen Lenden såg ud
på håret akkorat denne lørdagen, eller om'ari hadde heilskjegg, halv-
skjegg eller kvartskjegg. Du visste heller ikkje ka han kom te å finna på, -
men ein ting visste du: Det kom te å ble løye, - både for ongane å de
voksne. Foreldrene holdt ongane på skuldrane for at de sko se bere, å de
heldige ongane holdt Lenden i hånnå. De aller heldigaste satt på ein av
ponniane hans, eller oppi kjerrå.
Det va umuligt å vera sure når du traff Lenden, og du kjyppte et
femten år gammalt «Fagamatøren» av han, - sjøl om du hadde fira lige
blader liggande hjemma fra før av.
Lenden va ein klovn så der sto respekt av. Lenden va ikkje ein politikar
så bare snakkte. Han va ein mann så brokte heila livet sitt på å gjørr ein
skikkelige å målretta innsats for ongane, - å han klarte det. Mange fekk
seg ein bra utdannelse Pjønå Lenden, å mange fekk ei kosastond å ei
meiningsfylde fritid gjønå Lenden.
Det e allerede mange år siden Lenden gjekk fra osser, å det e hondre år
siden 'an blei fydde. Ligavel komme Lenden aldrig te å dø. Mange av
osser tenke ennå på Lenden, -å mange av osser har ein liden Lende i seg.
De ideane og tankane så Lenden sto for e merr aktuelle enn någen gang
før, og me får håba at flerne Lender snart springe ud og tør stå fram . . .