Relinga - Federación Galega pola Cultura Marítima e Fluvial . FGCMF

Esta embarcación, que constitúe unha aportación
peculiar do occidente galego á cultura mariñeira, e bar-
co mariñeiro onde os haxa, de afouteza e valentía reco-
ñecida por todos os homes que libraron co mar as súas
pelexas, recibiu nomes diversos, derivados da súa pro-
cedencia ou dalgunha das súas características.
Un dos nomes máis extendidos foi o de "lancha xei-
teira" ou "lancha do xeito", que procede, como é obvio,
do oficio ó que principalmente se adicaba, o xeito. E aín-
da que traballou noutros oficios ben diversos, demos-
trando a lancha a súa polivalencia, a pesca da sardina
co xeito caracterizou a dedicación da lancha nos mares
abertos e nas rías da costa occidental de Galicia.
Outro nome de amplísima difusión foi o de "lancha
de relinga". Tamén resulta fácil recoñecer que este no-
Manobra na lancha
me Ile vén do tipo de vela que empregaba. Sendo a re-
linga un compoñente propio das velas tradicionais, o
certo é que a vela máis tipicamente galega se coñece
como vela de relinga pola gran importancia e grosor
que ten a relinga de barlovento nesta clase de vela, ó
desempeñar esa relinga un papel fundamental no axus-
te e trimado da vela.
Tamén foi coñecida como "lancha fisterrá" ou "lan-
cha de Fisterra", pola abundancia delas naquela parte.
Este nome dóuselle sobre todo para o Norte.
Polas súas peculiaridades, -dimensións algo máis
reducidas que as das lanchas da zona de Muros e un
chisco máis mangudas-, e por ser alí moi abundantes,
eran coñecidas como "lanchas de Rianxo" as lanchas
do xeito dese porto, onde perviviron máis que en ningún
outro. Coñecíanse ademáis as de Rianxo co nome parti-
cular de "burros". Como "lanchas de Rianxo" coñecían-
se tamén nas Rías de Pontevedra e Vigo.