Relinga - Federación Galega pola Cultura Marítima e Fluvial . FGCMF

ve cerro que riuri é lugar aburrido ou triste: as conversas época que1 I IUS p de contar é o meu tío-avó, José Garrido
e o traballo aí saben ir da man sen se interromper. Carrera, que aínda vive, con noventa e seis anos a bordo, e
No ar flota fino p6 de madeira.
Chegaban Pepe e mais Fabián de retirar un pau dun ¡ate
para, ó seguinte día, metelo no galpón; Carlos arranxaba a
cuberta doutro destes barcos na es-
planada, -chea de embarcacións-,
que ha¡ diante do asteleiro. Subimos
con moita memoria.
Levantámonos e saímos á casa de José. Recíbenos a
súa filla e pásanos á salina, onde José, sentado nun sillón,
nos atende con simpatía.
por unha estreita escaleira de cemen-
to adosada á parede ata o pequeno nove anos e estiven ata os dezanove
despacho que alí teñen: unha mesa en que fun para facer o servicio mili-
chea de papeis, un par de cadeiras, tar. Á volta entrei a traballar no Gran
un arquivador metálico, un Hotel da Toxa, e alí botei toda a vida.
teléfono-fax, e varias fotos de dornas, Dos dez anos no estaleiro lembro
barcos e iates, pegadas polas pare- que estabamos con José Garrido
des. Moldes, os seus fillos Manuel e
- Ben, aquí estamos -soltoume
Pepe-. lmos alá.
Ramón, e mais eu. Nese tempo fixe-
mos un racú, unha dorna de nove
cuartas e dúas motoras a vapor, a
E así comenzoume a falar sobre María e a Rosita. A María viña a me-
algo da historia deste estaleiro de O dio facer de Vigo, para a conserveira
Grove. de Carlos de Areán. Estaba alí ás
- Alá por mediados do pasado sé-
culo, meu tataravó, Manuel Garrido
Otero, home emprendedor, levantou
un pequeno galpón duns 100 metros
cadrados. Estaba mesmo aquí, ó fon-
do do que hoxe é esta nave. Non levantaba moito de alto.
Era unha pequena carpintería de ribeira entre outras que
por aquí, en O Grove, había; aínda que é certo que daquela,
a única que hoxe segue 6 a nasa, O mar c-,egáballe meSrno
As portas , e aquí xa traballaban con todo tipo de barcos
que andaban pola ría, todos de vela ou remo: galeóns, dornas,
traíñas, etc. Era un galponciño de pedra.
Aquí foise formando o meu bisavó, José Garrido Moldes,
CO Seu pai, como deu en ser ata hoxe en día: de pais a fillos
-di orgulloso e co sorriso suave que sempre ten-. Desta
portas da fábrica, na praia, e alí foi
onde a rematamos, montada sobre
un corredor de madeira. Ó acabala
,quitamos as cuñas ,démoslle sebo ó
pasadizo de madeira, e por el correu
ó mar. Esta motora gustoulle a Carlos
de Areán e pedíunos facerlle unha xemelga ... a Rosita, que
nós fixemos no mesmo sitio. Eran barcos de vapor de vintedous
metros de eslora. Traballamos neles uns oito ou dez
homes para facelos. Paraos barcos pequenos e arranxOsl
nos 0s catre xa chegabamOs.
Despois de me ir eu, fíxose o Voltaire, un racú de cator-
ce metros de eslora, con motor a gasolina, para a sardiña.
Os armadores eran Joaquín Iglesias, chamado "o brasile-
ño", e Manuel Garrido, o teu avó -di , mirando cara a Pepe-.