Berlina con figura de cupé - Sprint Motor

Coleccionable
A Fórmula 1
1993
Guerra fría
Antes de retirarse de vez, Alain Prost asegúrase o cuarto
[1993] título fichando por Williams. A rivalidade con Senna, tan
dada noutros tempos a diatribas e reproches, foi silenciada como consecuencia
do discurso irrebatible despregado polo FW15. Como clásico que
é, Ayrton escribiu un poema antolóxico en Donington.
O número 1 de campión
voou con Nigel Mansell
para a fórmula Indy americana;
polo tanto houbo
A parella Alesi-Berger tivo o privilexio de asumir a alta encomenda
de inscribir o nome Ferrari no automobilismo contemporáneo,
pero aínda non sería desta. No mes de xullo, para
aguapar o F93 e borrar os malos costumes de Maranello, chegou
Jean Todt ‘bonaparte’, director do exitoso programa deportivo
de Peugeot Sport en xéneros automobilísticos tan heteroxéneos
como os rallyes, os raids e Le Mans.
Título preprogramado
que estampar o 2 e o 0 nos
autos azul e amarelo de
Alain Prost e Damon Hill.
Os Canon Williams Renault
viñan de dominar de
punta a rabo ámbolos dous
campionatos e no ambiente
respirábase o tufo de que,
desde os tempos de Jones-
Rosberg e Piquet-Mansell,
a escuadra de Frank anunciaba
o seu terceiro ciclo.
Medio se sabía que o campión
do 93 ía guiar en Williams,
xa que os enxeñeiros
de Didcot sacaban das
fábricas produtos impecables
cada vez máis computerizados.
Tan boa base
posuía o FW14B que aínda
mellorou a especie e lle
traspasou o seu potencial
á solución actualizada do
1993: o FW15 novo.
Durante un ano de reflexión,
Alain Prost protexeuse
de canto azar puidese
atrancarse no seu
camiño ó cuarto título,
pero aínda así xurdiron
imprevistos. De menos a
máis: Schumacher, Hill e
Senna. Michael Schumacher,
tanto tempo esperado
polo pobo alemán, facía
as beiras co podio carreira
a carreira sen perder ocasión
para ensinar os dentes.
Damon Hill, o segundo
piloto de Williams sobre
o papel, caeu en Williams
vindo de piloto probador.
Damon empezou a ser recoñecido
non só por ser
fillo do chorado Graham
Hill, bicampión e embaixador
do automobilismo nos
anos sesenta, senón tamén
por triunfos, poles e podios
nada desdeñables para un
novato de 32 anos.
Ayrton Senna era o antídoto
natural de Alain
Prost e no corpo a corpo
un rival temible. Pero a espantada
de Honda, o aliado
xaponés dos McLaren
MP4 Marlboro, provocou
a fin do ciclo tras seis
anos de borracheira de títulos
a cargo do clan Senna-
Dennis-Kawamoto. Nestas
condicións, Alain Prost
fixo alarde da súa principal
característica como piloto:
o control absoluto sobre o
material de que dispoñía.
Un último alarde que lle
valeu o seu último título de
campión do mundo.