O15. A cidadanía toma a palabra

30
NACEMENTO
Aí ven a política feliz
A Marea Atlántica probou formas inéditas no taboleiro político
coruñés. Levantou un ente vivo desde abaixo, cun arduo traballo
que sempre partiu dunha premisa irrenunciable: fagámolo porque é
necesario pero fagámolo tamén porque nos fará felices.
A resignación é unha arma destrutiva,
como adoitan ser as armas. Seica por
iso —e se cadra pola irreverente tradición
do movemento insubmiso que tantos
dos seus integrantes defenderon—
na Marea Atlántica nunca falaron do
seu proxecto político como unha arma,
senón como unha ferramenta. En positivo,
para rematar cun tempo que obstaculizaba
ilusións vitais. Indignados,
pero sorrintes.
“Sen automatismos, en boa avinza, respectando
a diferenza, opinando todos e
todas. Con alegría. E creatividade. Mesmo
con espírito festeiro, que diso na
Coruña sábese moito. Lonxe da frivolidade,
pero alérxicos a confundir política
con burocracia malencarada”. Así se
define desde dentro da Marea a actitude
coa que afrontaron este proceso. Dentro
e fóra. “Somos diferentes, eu non imaxino
a Negreira dando unha entrevista
así”, díxolle o candidato á alcaldía da
Marea, Xulio Ferreiro, á xornalista coa
que falaba mentres montaba en manopatín
nun programa no que se conversa
con figuras públicas fóra de contexto.
Difícil imaxinar a Negreira, Feijóo ou
Rajoy nesa tesitura, abofé.
A Marea creou un amplo espazo de
confluencia, imposible de construír
desde a escuridade. A Marea apostou
pola participación, e o diálogo resultou
inzado de compañeirismo. Tanto traballo
semella difícil de aturar sen esperanza
e, incluso, un certo grao de amizade.
A Marea naceu desde abaixo, onde se
coopera, non se compite. “Fagámolo
porque é necesario, pero fagámolo
tamén porque nos fará felices”, que dixo
un mareante. E esa ilusión súa é a que
esperan transmitir e coa que agardan
que a cidadanía lles dea o seu apoio. Un
voto vital. De vida. Alegre rebeldía.