102. Sayı - TED Ankara Koleji Mezunları Derneği

nı hepsini bu evde yaşadım. Aslında bu kadar şanslı olduğum
için kendimi size borçlu hissediyorum. Bazen çocuklara anlatıyorum,
masada Atatürk’le beraber yemek yerdim; masanın
başında Atatürk oturuyor, ben masanın ucunda yemek yiyorum.
Merak ediyorum, Atatürk niçin beni masaya oturturdu?
Yukarı katta da rahatlıkla yemek yiyebilirdim. Herhalde diyorum
size bunları anlatabilmem içindi. Atatürk o kadar ilerisini gören
bir insandı ki… Kısacası bu ev benim için hem kendi ailemi,
hem Atatürk’ü hem de Cumhuriyet’in ilk yıllarında yaşanan
günleri içimde hissettiğim bir ev.
Köşk’ün müzeye dönüşümü ve o günlerde yaşananlar
hakkında neler söyleyebilirsiniz?
Benim çocuklarım var, Ömer Ağabeyimin çocukları var.
Erdal Ağabeyimin ise -aramızda en çok çocuk seven olduğu
halde- çocuğu olmadı. Hocaydı, onun için öğrencileri çocukları
gibiydi. O, bizim bu evde yaşadıklarımızın, gördüklerimizin
gençlerle paylaşılmasını istiyordu. Yurt dışında çokça örnekleri
olan, devlet büyükleri için yapılmış müzeler oluyor. Erdal Ağabeyimin
aklında da böyle bir şey vardı.
Babamı kaybettikten 10 sene sonra babamın kitaplarını,
belgelerini toplayıp, bir vakıf kurmaya teşebbüs ettik. Vakıf kurmak
kolay bir şey değil; para ve sermaye istiyor. Biz memur
çocuklarıyız, babam da memurdu. Ay başında aldığımız maaşla
idare etmeye alışık insanlarız. Aramızda varlıklı bir insan yoktu.
O sırada sitedeki konutlar yapıldı, bu konutların bir kısmını
sermaye olarak göstererek Vakfı kurabildik. Şu anda Vakfa
bağışlanmış dairelerden gelen parayla bu işi yürütebiliyoruz. İlk
başlarda ne yapacağımızı bilmiyorduk. Annem başkanımızdı,
Erdal Ağabeyim de başkanlığa niyetlenmişti ama o sırada politikaya
girdi. Bir süre annemle beraber yürüttük vakıf işlerini,
annem vefat edince başkanlık görevini ben üstlendim.
Müzede neler sergileniyor?
İlk başlarda vakıf çalışmalarını amatörce yapıyorduk, sonra
baktık ki meraklısı, ilgileneni çok; ne göstersek ilgi çekiyor…
Annemin eşyalarını karıştırınca mektuplar çıktı, annemin gelinliğini
de o şekilde bulduk. Eski Türkçe, yeni Türkçe belgeler bulduk.
Uzun ve titiz bir çalışmadan sonra 3000’den fazla belge
eski Türkçe’den yeniye çevrildi. Onların hepsi arşivlendi. Fotoğraf
ve belge olarak zengin bir arşivimiz oldu.
Bizim şimdiki amacımız ise Pembe Köşk’ü devamlı açık bir
müze haline getirmek. İstanbul’daki Sabancı Müzesi gibi, evi
koruyarak, her odayı kendi eşyasıyla muhafaza ederek bir
müze yapıp, benim yaptığım değişik sergileri de başka bir
mekânda göstermek istiyoruz. Bunlar için yapıya ilave yapmamız
lazım, mümkün olduğu kadar buranın görünüşünü bozmadan
yapmak için hazırlanan bir de projemiz var. Bu projeyi gerçekleştirmeye
çalışıyoruz.
Müze’de hep değişik şeyler sergilemeye çalışıyoruz. Annemin
sakladığı o kadar çok şey var ki; her seferinde yeni şeyler
keşfediyoruz. Biraz arkeolojik çalışma yapar gibiyiz. Son olarak
hukuk devrimiyle ilgili birkaç yeni vesika çıkardık. Biz daha çok,
okullara ulaşmayı istiyoruz. Sürekli açık bir müze olduğumuz
zaman Pembe Köşk’ü okullardan gelecek öğrencilere Cumhuriyet
eğitimi verecek bir kültür merkezi yapmak istiyoruz.
kültür-sanat
Ziyaretçiler hangi zamanlarda ziyarete gelebiliyor?
Şu anda Müze’yi sadece senede iki kere açabiliyoruz,
devamlı açamıyoruz; çünkü burasının korunmaya alınması
lazım. Her sene 10 Ekim’de başlayıp 40 gün boyunca ve 10
Nisan’da başlayıp 19 Mayıs’ı da içine alacak şekilde açığız.
İnönü Vakfı’nın yaptığı diğer çalışmalardan kısaca bahsedebilir
misiniz?
İzmir’de babamın doğduğu bir ev var, yokuş üzerinde
küçük, şirin bir ev. Onu bir aile dostumuz vakıf kurulur kurulmaz
bize bağışladı. Bir de Heybeliada’da bizim yazları gittiğimiz bir
ev var. Her ikisi de bugün müze halinde ve devamlı açık; İnönü
Evi olarak olduğu şekliyle gezdiriliyor. Malatya’da İnönü Müzesi
var. Sivas’ta babamın okuduğu okul İnönü Konağı olarak
gezdiriliyor. Bunun yanında arşivi düzenlemek üzere yaptığımız
çalışmalarımız var. Babamın ölüm yıl dönümlerinde toplantılar
düzenliyorduk ve onları kitapçıklar halinde basıyorduk. Baktık ki
gençler gelemiyor, biz üniversitelere gitmeye başladık. 20 yıldır
25 Aralık’ta değişik illerdeki bir üniversiteye gidiyoruz. Oralarda
toplantı, panel, dinleti ve sergi düzenliyoruz. Bu arada Pembe
Köşk’te açtığımız sergileri istendiği zaman üniversitelere ya da
muhtelif yerlere dolaştırıyoruz. Mesela geçen sene annemin
elbiselerinden oluşan güzel bir sergi yaptık İstanbul’da. Aynı
zamanda kitaplar bastırıyoruz. Babamın bizlere, ağabeylerime
yazdığı mektuplar ve anılar var. Onları toparlayıp kitap haline
85
TEMMUZ2010 kolejliler