Kıbrıslı Gençlik Dergisi - Reklam ajansı

İsmail ÖZSOYKAL
Hacettepe Üniversitesi Nükleer Enerji Mühendisliği 3. sınıf KGP - ANKARA
“Düşünüyorum, o halde varım!”
İlkokul yıllarında,Türkçe derslerimizin vazgeçilmeziydi
“okuduğumuzu anladık mı?”
ödevleri. Bir parça verilirdi,okunurdu ve sonundaki
sorular yanıtlanmak üzere ev ödevi
olarak öğrencilere bırakılırdı. Çocukların
kuşkusuz o sorular arasında en çok sevdikleri
sorular, sonu “arkadaşlarınızla tartışınız.
” diye biten sorular olurdu. Çünkü yazılı bir
cevap vermek üzere çaba harcamak gerekmezdi
ve daha da önemlisi “tartışma” kelimesinin
o cezp edici özelliği kendini gösterirdi.
Biz o soruyu anlamak istediğimiz gibi
anlardık ve anında işin kolayına kaçarak “tartışdık
bidddiiii” demek öyle bir haz verirdi ki
çocuk benliklerimize…defteri kitabı bir an
evvel kapatıp da “anne ödevlerimi bitirdim”
deyip sokağa atardık kendimizi. Ağacın yaş
iken eğildiği aklımızın ucundan geçmezdi.
Ülkemizin gençliğinin, bugün, böyle bir
“okuma-tartışma-yorumlama” yetisinden bu
ve bunun gibi geçmişe dayalı etkenlerden
dolayı aciz kalacağı ise küçük akıllarımızın
ucundan bile geçmezdi. Ne de olsa 20 yaşına
geldiğimizde gökten zembille inerdi bize
bu vasıflar diye düşünür, hep ertelenmemesi
gerekenleri ertelerdik yarınlara.
Ortaokulun biyoloji derslerine özgü ise aklımda
kalan tek tük cümlelerden biri de şuydu
: “İnsanlar doğar,büyür,yaşlanır ve ölür”.
Büyüme evresi ise kendini fiziksel değişim
ve gelişimlerle gösterirdi. Büyümek sadece
bu fiziksel gelişimlerden mi ibaretti peki?
Sadece cinsel anlamda olgunlaşmak,sesin
kalınlaşması, boyun uzaması mıydı büyümek
? Bizlere okullarda büyümenin sadece
somut getirileri öğretildi. Oysa daha mantıklı
düşünebilmek,üretebilmek,bir soruna
gerektiğinde çözüm getirebilmek gibi soyut
getiriler daha önemli olmalıydı. Ama öğretmenlerimizi
de bundan dolayı yadırgamamak
lazım. Toplumsal arıza, büyümenin
sadece ehliyet alacak yaşa gelmek olduğunu
benimsetmişti bir kere günümüz çocuklarına.
Kıbrıs’ta büyümek bu demekti artık
ve böyle bir yerde “çocuklar artık büyüyorsunuz
ve gerek kendi sorunlarınıza gerekse
toplumsal sorunlara karşı daha hassas olmanız
ve çözüm arayışında bulunmanız gerek.
Büyümek aslında bu demek” diyen bir öğretmene
karşı yöneltilen anlamsız ve yabancı
bakışlar çok da yerinde olurdu. Biz böyle büyütülmemiştik
çünkü. Ya da büyümek böyle
öğretilmemişti bize.
Nasıl büyüdüğümüzse gayet aşikar. Çocukluğumuzdan
beri hazıra konmalarla
büyüyoruz. Bu hazıra konmalar bizim hep
işimizi kolaylaştıran ama aslında bize toplumsal
anlamda çok büyük zararları olan
olgulardır. 60 lı yıllardan beri kurtarılmayı
bekleyen bir toplum haline geldik ya da
getirildik. Böylelikle çoğu kez başkalarına
muhtaç olduk,çoğu kez başkalarına şükran
duyduk, ve bu sistem benliklerimize öyle
bir işlemiş ki artık aksini düşünemez ve
daha da kötüsü topluma kazandırdığımız
yeni bireyleri de bu sistem içinde yoğurarak
kendimize benzetir olduk. Çeşitli dogmalar
ve tabular arasında yetişiyor bugün gençliğimiz.
Eline oyuncağı verilip de etliye sütlüye
karıştırılmayan,hatta karıştırmamak bir
tarafa,etrafında olan biteni takip etmekten
bile yoksun bir çocuk gibi çoğumuz. Düşünme
güdüsünü çoktan kaybetmiş uyuşturucu
bağımlılarından bir farkımız kalmadı. Bunun
tek suçlusu bu yaptırımları uygulayanlar da
değil elbette. Ne de olsa karşılarında rahatlık
düşkünü,tembelleştirmeye dünden razı
ve buna fazlasıyla yatkın bir toplum var. Hal
böyle olunca da alan razı, satan razı durumuna
uzun vadede ama hiç de zor olmayan
bir şekilde düşürüldük. Kurunun yanında,ne
derece çok olduğu tartışılan, yaş da yandı ve
14
yana yana kurudu bütün düşünmeye ve sorgulamaya
biraz olsun meyilli beyinler.
“Düşünüyorum, o halde varım!” sözünün
önemini kat kat daha iyi anlar olduk, fakat
ne yazık ki düşünemeyip de yok olmaya başladıktan
sonra. Gelecek olan her nesil için
daha da bir karamsarlık kaplamaya başladı
içimizi. Kendimizden 3-5 yıl sonra gelenlere
bile bakıp, “biz bu kadar mı soyutlanmıştık
dünyadan,bu derece mi aldırmaz olmuştuk
toplumsal meselelerimize,bizim meselelerimize?”
diye sorduğumuza göre,gelecekteki
bireylerin düşünsel gelişimleri hakkında
endişelenmemek elde mi ? 25 yaşında bir
“olgun” bireyle, 15 yaşında bir çocuğun
olaylara bakış açıları arasında hiçbir fark olmadığını,
bunun nedeninin de aslında 25
yaşına gelenin 10 yıl yerinde sayması olduğunu,
(ha pardon!! Bu arada tabii ki boyunun
uzadığını,sesinin kalınlaştığını ve cinsel gelişimini
tamamladığını yani “büyüdüğünü”)
göz önünde bulunduralım. Bu tablo ne kadar
trajikomikse bizim
halimiz de
o derece acınası
bir hal işte! “(V)ah
kıbrısım kıbrısım”
diye şarkılar söylemek
düşer bundan
sonra bizlere.
“Evvel zaman içinde
kalbur saman
içinde. . bir Kıbrıs
vardı. Cennetten
bir parçaydı bir
zamanlar. Kendi
i n s a n ı y l a , k e n d i
yağında kavrulan
bir adaydı…. ” diye
ileride çocuklarımıza anlatacağımız çok masalımız
birikti,sevinelim. .
Her ne kadar sızlansak,yakınsak da, kendimiz
ettik, kendimiz bulduk,bu durumu
biz yarattık ve bunun bütün getirilerine de
katlanmak zorundayız. Keşke birileri bu gidişe
dur diyebilse de,Kıbrıslının daha fazla
“keşke” leri olmasa. Keşke…ama yolun sonunda
pek bir ışık yok. Düşünen,sorgulayan
insanlara ibretle değil de ne yaptığına anlam
verilmeyen büyük bir yabancılıkla bakılıyor
sanki artık. Bu da her şeyi anlatıyor
bizlere,şevkini kırmaya yetiyordu bir şeyler
yapmak için çaba sarf edenlerin. Kıbrıs’ta
düşünenler garip,gariplerse normal olmuş
artık. Ender rastlanan şey, taşlaşmış beyinler
değil, çalışan beyinler olmuş. Mucize olmuş
sokakta düşünene rastlamak. Düşünmemiz
mucize olmuş…