Mehkûm - Nefel

kuþtin ne dibû, ev jî dizanî bû; lê ev þik û dudiliya ko li ba wî çê dibû gelo
ji bo çi bû, aqil ne didayê!
Rojekê, dîsan bêyî ko tiþtek kiri be vegeriya bû malê, li paþ derî kaxizek
dîti bû, li ser kaxizê; »Were wê edresa ko me cara dawîn hevdu dîti bû.
Heval M!...« nivisî bû. Eva ji sîxurê dozê pêve ne tu kesekî din bû. Bêyî
ko derbasî hundur bibe dîsan derî li dû xwe girti bû û rast riya wê edresê
girti bû.
Dîsan li wê odeya kevn yê sîxur bi serê xwe rûniþtî dîti bû, xêrhatin li
hev kirin û paþê li teniþta wî rûniþt. Heval M. dest bi axaftinê kiri bû;
»Gelek silavên hevalên dozê li we hene, ez doh ji ba wan hatim. Hevalê
berpirsiyar bi karên din ve meþgûl bû an ne ew jî dihat« got. Paþê jî pirsî;
»Ka, ew kara tu deng jê derneket, heval meraq dikin. Ger pêwîstiya we bi
alîkariyekê hebe heval amade ne. Heta xwestin ko hevalê vî karî bike jî ew
biþînin!« got. Lê wî; »Na!« got. »Pêwîstiya me bi tu tiþtî nîne, ev kara di
wexteke nêzîk de ê bibe, tenê silav û giramiyên me pêþkêþî hevalan bike!«
Lê hinekî þûnde mane neda van gotinên xwe yên dawîn. Cara din jî dema
ko ev vatinî qebûl kiri bû dîsan wusan kiri bû û paþê fikirî bû ko ji bo
çi ev kara girti bû ser milê xwe. Xwe bi xwe; »Ev cara pêþin e ko doz karekî
wusa dide ber min ko ez ji viya re jî bibêm na, wê gavê karê min li cem
wan çi dimîne?...« got. Lewra wî baweriya xwe bi dozê dihanî û di viya de
tu þik jê re çênedibû, xwediyê vê biryarê jî doz bû, wî ê tenê nikilê demançeyê
bikiþanda û ji viya re jî tu hunereke zêde ne diva.
Wexta ko ji heval M. xatir xwesti bû û derketi bû der dunya tarî bû bû,
ji dêlva riya malê, riyeke din girt û hêdî hêdî meþiya. Hinekî þûnde gihiþti
bû kolaneke dirêj, bêdeng û nîvtarî. Çend roj û þevên berê di vê kolanê re
gelekî çû bû û hati bû û vir ji bo karekî wusan cihekî bêhempa didît. Ji
ber ko goriyê wî jî hercar di vê kolanê re derbas dibû, diçû mal. Hêj wusa
dimeþiya û ji niþka ve deng li paþ xwe bihîstin. Wî, çi dibe û çi nabe digot
û bi þevê dema ko li vê kolanê digeriya, ne dixwest ko kesek wî bibîne
û nas bike; ji ber vê jî hinekî lezand, li qucikê dîwarekî bilind, li ber
konteynekê xwe veþart.
Du zilam bi hev re dipeyivîn û hêdî hêdî ber bi wî dihatin. Qederê bîst
metreyan jê dûr dîrekekî ceryanê hebû, yek ji wan çend lambeyên ko li
kolanê vêdiketin jî bi vî dîrekî ve bû. Dema ko herdu zilam gihiþtin ber
þewqa lembê, wî li wan temaþe kir û xwest wan li ber þewqê bitefsilîne. Ji
niþka ve mîna ko yek sîtilek ava sar bi ser de bike ji cihê xwe çemd bû. Ji
ber ko yek ji zilaman, bi qama xwe ya kin, serê xwe yê girover, enîya
24• MEHKÛM E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM