Mehkûm - Nefel

Bi dû vê navtêdana xwe bi xwe re, te digo qey tirsa li ser Mirad jî kêm
bû bû, hinekî qidûm pê ve hati bû.
Lê sed mixabin ko ev mêrxasiya wî tenê ji bo bêhnekê bû. Dema ko
kete nav nivînan, lihêf kiþand ser serê xwe, ramanên li dora vê bûyerê fena
mêþan ko xwe çawan li þêrînayê bigrin, wisa êrîþî serê wî kirin.
Xwest ko di serê xwe de planekî çêbike, ew ê çawan bersiva pirsên dadpirs
bide. Lê ji ber ko nizanî bû ew ê çi pirs jê bêne kirin dev jê berda.
Fikir kir ko pêþiyê biçe bi advokatekî biþêwire; lê vê jî mesrefeke zêde
dixwest ko aboriya wî têrê ne dikir...
Hêj wisa difikirî, ji niþka ve germiya laþekî nerm bi laþê xwe ve hîs kir.
Ev germî hin bi hin li laþê wî tevî belav bû, pir jî li xweþa wî diçû. Vê germiyê,
rehên laþên wî yên ko ji qehr û tirsê þidiya bûn hemî sist kirin. Wisa
bi kêr bû ko, serê wî bi carekê re ji ramanan vala kir... xwe bi vê germiyê
ve qenc þidand û di xew re çû.
Heta berbanga sibê, bi xêra germa wî laþê nermik bêxem raket. Lê dema
ew germiya ko di laþê xwe de hîs dikir kêm bû, nema lê kêr kir; ramanên
bi xof dîsan dest pê kirin di serê wî de veketin.
Di xewnê de:
»Xwe li hundurê odeyeke mezin didît. Li hawîrdora xwe dinerî, hertiþt
pê eceb dihat. Li hemberî wî, li dora maseyekê du sê kesên bi cube rûniþti
bûn. Li her aliyekî wî jî cendirmeyek rawestî bû. Fikirî ko vê derê ê
dadgeh be û evana jî ê dadpirs bin. Dadpirsekî awireke dijwar tê vedida,
dûre jî bi destê xwe tiþtek ji ser masê bilind dikir. Mîna ko saeteke bêrîkan
bû. Saet nêzî wî dikir, jê dipirsî, »Ev saet ya te ye?« Wî li saetê dimeyzand,
fam dikir ko saeta wî ye. Bersiv dida; »Erê ezbenî ya min e!« Bi dû de jî
dixwest ko bibê; »Beriya sê mehan min winda kiri bû!« Lê dadpirs mefer
ne didayê, gotina wî dibirî û serê xwe dihejand; »Baþ e, baþ..., digot. Tu
dizanî bê ev saet li kû hatiye dîtin?« Dadpirs li benda bersiva wî ne dima
û axaftina xwe didomand; »Ev saeta li ser cendekê du cendirman ko li ser
riya gundê we hati bûn kuþtin, hatiye dîtin! Evaya delîlekî gelekî xurt e ko
tu berpirsiyarê vê kirinê ye!« Piþtî ko gotina xwe diqedand, dadpirs destê
xwe ber bi cendirman dikir û digot; »Wî bibin!«
Gava ko cendirman dikirin wî bibin, Mirad li ber xwe dida. Lê herdu
cendirman hiþk bi çeplên wî digirtin û ew bi dû xwe de dikiþkiþandin.
Bi dû xwe de, di derîyekî re ew dixistin hundurê hewþeke fereh. Dema
Mirad didît ko di hewþê de kindirekî dohnkirî bi dara sêpîyê ve li ba dibe,
heta ko jê dihat diqêriya, xwe davêt erdê... Lê cendirman ew ji erdê bilind
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
MEHKÛM • 47