Cinedergi 29

n Video, hızla yayılıyor, misafir gittiğimiz her evde,
ya Küçük Emrah’ın ya Hülya Avşar’ın VHS filmleri
izleniyordu: çocuğum, Küçük Emrah’a âşık oldum.
Teyzemler, ‘Küçük Emrah, Küçük Ceylan’la
evlenecekmiş gibi yalan haberler verip beni
ağlatıyor… Sonra özel televizyonlar açıldı ve biz
mahallenin küçük kızları, güzellik yarışmalarıyla
tanıştık. Hemen 20 kız toplanıp komiteyi kurduk,
artık her hafta güzellik yarışması düzenliyoruz;
apartman boşluklarında, otoparkta, bahçede, neresi
uygunsa… Kimimiz Banu Sağnak oluyoruz, kimimiz
Arzum Onan... Yaşımız henüz 6 ila 10 arasıydı
ve büyüklerin dünyası hayatımıza sızmıştı; biz,
‘en güzel’ ‘en üstün’ olmalıydık, ne giyindiğimiz,
saçımızın modeli önemliydi; rekabet mi, icabında
Küçük Ceylan’la bile…
Ancak okuma yazma öğrenip altyazılı çocuk filmlerine
gidip, çocuk kitaplarını okumaya başlayınca
Küçük Emrah’ı ve güzellik yarışması tacını
kaptırdığıma üzülmeyi bırakabildim. ‘Bir kere’
çocuk edebiyatı ve filmleri büyük dünyasından
arınmıştı ama çizgi filmler gibi ‘çocuk işi’ de
değildi. Kendi iç dünyamızı daha sağlam inşa
edebileceğimiz bir dünyanın kapılarını açıyordu…
Oraya ilk adımı attıktan sonra evimizi hırsızlardan
korumak, ailemiz için bir şeyler yapmak istemeye
başladık; bir dönem çocuk filmlerindeki gibi küçük
ağaç evler hayal ediyorduk ki bunun yıllar sonraki
muadili “kendine ait bir oda” oluyor. Jules Verne
okuyup dünyanın geri kalanını merak etmemiz,
Çocuk Kalbi’ni okuyup, “ama arkadaşlar iyidir”
lafını içimden geçirmemiz o zamana rastlar.
Çocuk kafası, gördüğünü almaya ve rol model
edinmeye çok müsait, büyük dünyası zaten istesek
de istemesek de çocuk dünyasına sızıyor, bu
durumda çocuk edebiyatı ve filmleri üretenlere
biraz sorumluluk duygusuyla hareket etmek
düşüyor: çocukların kendi dünyalarını
yaratmalarına yardımcı olmak adına.
Bu çağrışım denizinde sandalsız kalma
halini, bu ay vizyona girecek olan Saftirik
Greg’in Günlüğü (Diary of a Wimpy Kid)’e
borçluyum. Film, yazar ve illüstratör Jeff
Kinney’n aynı adlı çok satar kitap serisinden
uyarlanmış. Serinin ilk cildini okudum,
çocuk klasikleri arasına giremez ama filme
nazaran dili akıcı ve keyifli: ortaokula yeni
başlayan Greg’in maceralarını zaman zaman
resimlerle, genelde yazıyla anlattığı bir günlük
formatında.
Greg, evin ortanca oğludur; ailede
ilginin çoğu Greg’in ufak kardeşine,
hoşgörünün büyük kısmı ise abisine verilmektedir.
Greg, kendi ailesi içinde bile
gözbebeği değildir. Hayali, girdiği her
alanın en popüler kişisi olmaktır. “Bir
gün ünlü ya da zengin olursam bütün
insanların aptal sorularına cevap vermekten
çok önemli işlerim olacak, o zaman
hemen bu defteri devreye sokarım.”
diyerek günlük tutmaya girişir. Hikaye,
Greg’in ortaokula başlamasıyla gelişiyor:
“Ortaokul bugüne dek icat edilmiş en salakça
fikir, bir yanda benim gibi henüz
gelişimini tamamlayamamış çocuklar, diğer
yanda günde iki kez tıraş olması gereken
goriller…” Konuya da pek bayıldığımı