dergi

25
olarak hep birlikte üzerine düşmemiz lazım. Eğer biz ontolojik
bir konu olarak bakıyorsak, verili bir şey insanların sahip olduğu
temel hakları biliyorsak, verili olan başka konuların da mümkün
olabileceği gerçeğini dikkate almamız lazım. Bizim bir inanç formuna
sahip olabileceğimizi, bizim bir kültür koluna sahip olabileceğimizi,
bizim kişisel olarak bir sosyalizasyon sürecinde edinmiş
olduğumuz kendi tecrübelerimizin var olabileceği gerçeğinden
hareketle daha evrensel, daha çifte standartlardan uzak bir insan
haklarıyla kalıcı bir çerçeve ortaya koymamız lazım.
İnsan haklarının bütün dünyada olduğu gibi tamamlayıcı
bir unsuru, bireyleri iki mekanizmadan korumaktır. Birincisi insanları
çoğunluktan korumaktır. Yani az önceki kısa videoda da
gördüğümüz gibi çoğunluğun baskısından korumaktır. İkincisi de
devletten korumaktır. Bu iki mesele bugüne kadarki ayrımcılıkla
ilgili, insan haklarıyla ilgili ve faşizmle ilgili karşılaştığımız en
önemli sorunlar olarak görülmektedir. Çünkü maalesef Türkiye’de
böyle işlemediği için gerçekten bunun tam olarak neye tekabül ettiğini
bilmekte çok zorlanacağımızı tahmin ediyorum. O da şu: diyelim
ki hepimiz burada siyahiyiz. Aramızda bir beyaz varsa hepimizin
varlığı dolayısıyla bile o beyaz ırktan gelen kişinin üzerinde
bir gizli baskı kurma ihtimali vardır. Dolayısıyla kamu otoritesi iki
konuyu hedeflemek zorundadır. Devletin adil olması için insan
haklarıyla ilgili ortaya koyması gerek iki temel prensip var: ilki
azınlığın hukukunu korumak ve çoğunluk tarafından ezilmesine
izin vermemek. İkincisi de kamu otoritesinin bizzat kendisinin
bir egemenlik alanı oluşturması, bir hak ihlalinde bulunmasına
imkân vermemek. Türkiye maalesef bu iki konuda hiçbir şekilde
bugüne kadar bizim düşündüğümüz Anadolu’daki insanların sahip
olduğu sosyolojisine uygun bir mekanizmaya sahip olmadı.
Zannediyorum pek çoğunuz Fatih’in İstanbul’u fethettiğindeki
fermanı bilirsiniz. Bunun çok tipik bir örneğidir. Bütün gayrı
Müslümleri, Ermenileri, Ortodoksları, Protestanları, Yahudileri
koruyacak bir ferman yayınlamak suretiyle, hatta Kur’an-ı Kerim
ve kılıcının üzerine yemin ederek asla buna izin vermeyeceğini