Mesele Fanzin (Mayıs Sayısı)

Uykuya dalmadan önce içimde kıpırdayan insaf duygusu dürttü beni ve sabah
yaşadığım olaylar gözümün önünden bir filim şeridi gibi geçti. Bu olayların her
gün İstanbul’da, okulumun önünde, ülkemin “a” şehrinde “b” şehrinde olan
bu olayların bizi ne kadar yozlaştırdığını hatırladım. Yaşlı kadın yerde acı ve
korku içinde kıvranırken trafikte hiçbir şey olmamış gibi sigarasını içen ve
dinlediği yabancı müzik parçasıyla dikkatini yola vermiş olan sürücüler aklıma
geldi. Onda sonra kendimi düşünmeye başladım ben ne kadar duyarlıydım
sonra anladım ki ben ne kadar duyarlıysan sokaktaki insan da o kadar
duyarlıydı ben ne kadar duyarlı isem arabasında sigarasını
içen sürücüde aynı duyarlılık seviyesindeydi. Sonra düşünmeye devam ettim
ben neden bu kadar duyarsızdım, biz neden bu kadar duyarsızdık?
Sonra anladım ki bu duyarsızlığımızın sebebi sadece biz değildik sadece bizi
manipüle eden teknoloji de değildi. Gün geçtikçe kaybedilen değerlerimizi
hatırladım. Komşuluk değerlerimizi, akrabalık değerlerimizi hatırladım. Gün
geçtikçe biz ve bizi etkileyen faktörler bizi bencilliğe itiyordu. İstanbul gibi bir
metropolde insanların plazalarda sabah “8” akşam “5” mantığıyla hayatını bir
robotmuşçasına kendisi için yaşan insanları da hatırlandım. Eve geldiğinde
eşini ve çocuklarını nasıl hatırlayamadığını hatırladım. Sonra eve gelen
çocuğunun yüzene bakmaya fırsat bulamayan bencil anneyi, babası eve
geldiğinde ona sarılamayan çocuğun bencilliğini hatırladım.
Bencillik seviyemiz çocuklarımıza hatta bize kadar düşmüşken bu duyarlılığı
nasıl beklerdik başkalarından bu ne kadar saçma bir düşünceydi. Bu
düşünceler içinde gözlerimi açtım yüzüme vuran güneş beni kendime
getirmişti. Her zaman sağ başımda duran telefonuma uzandım ki saat “7.30”.
Hemen kalktım yaşadıklarıma anlam veremeden dolabıma doğru yürüdüm.
Üzerimi giyindikten sonra yemek haneye doğru ilerledim.