• • • Nisan 2021,"ses"

Record: Paperback Writer / Rain
Capitol Records, 1966
İki yıl sonra eski dizi ve filmleri
yayından kaldırdılar. Annesi ve babası ne
zaman konuşan bir insan görseler
evlerinin kapısına seri katil dikilmiş gibi
irkiliyorlardı. Muhtemelen dünyanın geri
kalanı da öyleydi. Eğer tedavisi olmayan
bu hastalık yeni yaşama biçimleri haline
gelmişse insanlarda travma yaratabilecek
eski görüntülerin de ortadan kaldırılması
gerekiyordu. Bu hareket her şeyin
düzeleceğini umut eden büyük kitlelerde
ciddi tepkilerle karşılandı.
Televizyonların sonu teslimiyet bayrağını çekmek anlamına geliyordu. Üç buçuk sene
sonra insanlara seslerini geri kazandırma umudu tamamen çöpe atıldı. Bilim insanları bu
defa konuşma yeteneklerini başka yollarla gideren yeni teknolojiler üzerinde çalışmaya
başladılar. Yazılan cümleyi sese döken aletler, işaret dili eğitimleri, belli başlı sözcük
kalıplarını anlatan hareketler yaygınlaştı.
Beş yıl sonra insanlar kendi seslerinin neye benzediğini unutmuştu. Küçük kız kendi
ailesine baktığında işlerin zamanın başından beri bu halde olduğunu sanabilirdi. Her şey
aynıydı, yalnızca abisi üniversiteye gitmiş ve kendisi beş yıl yaşlanmıştı. Sabahları ailecek
kalkıyor, kahvaltılarını yapıyor, masada birbirlerine gülümsüyorlardı. Daha sonra kız ve
küçük kardeşi okula giderken anne babası da işlerinin yolunu tutuyordu. Bir zamanlar
anlatılan hikayelerin, kahkahaların, gece anlatılan masalların, okula giderken verilen
öğütlerin bir zamanlar orada olduğuna inanmak zordu. Hayat kendi akışını bulmuştu ve
kimsenin bunu sorgulamaya niyeti yoktu.
Küçük kız artık o kadar da küçük değildi ama belki de öyle kalmayı yeğlerdi.
İlk başarısız denemesinden sonra ağzını açmaya kalkmamış, belki de hiç
denemezse kendi ses yeteneğinin mucizevi bir biçimde onda bırakılacağına
inanmak istemişti. On üç yaşına girdiği gün aynanın karşısında kendisine baktı,
ellerini istemsizce ağzına götürdü. Konuşmaya çalışmak için dudaklarını
oynattı.
Başarısız olunca o gece ilk defa yatağında durmaksızın ağladı.
1