• • • Nisan 2021,"ses"

sessiz gölgeler
Sesler.
Yüzsüz gölgelerden gelen iç karartıcı fısıltılar.
Delirdiğini düşünmüştü onları ilk duyduğunda, hissettiğinde. Etrafta kimse olmasa
bile, gölgelerin ağır, kan donduran fısıltılarını duyabiliyor, acımasız varlıklarını
hissedebiliyordu.
Bir saniye bile susmuyorlardı, ama söyledikleri kelimeleri asla anlayamıyordu.
Anlaşılmaz kelimelerin ardındaki yargılayıcı tıslamalarını, yüzsüz kafalarındaki
tiksintiyi o kadar net hissedebiliyordu ki…
Artık kurtulacak bir yol aramıyordu, her şeyi denemişti. Çabaları fayda etmemiş,
hatta her nasılsa gölgeleri güçlendirmişti.
Sanki onlardan kurtulmaya çalışması tam da ihtiyaçları olan gücü veriyordu onlara.
Kurtuluşunun tek yolunu biliyordu. Elbette biliyordu, ama korkaktı işte. O
bilinmezliğin ortasına kendini atmaya cesaret edemiyor, bir nevi bu iğrendiği
gölgelerin arkasına saklanıyordu. Kurtuluşunu, kaçışını düşündüğü, belki de
yaklaştığı anlarda gölgelerin, kafasının içinde çınlayan fısıltıları kesiliyor, sanki
başka bir yere çeviriyorlardı kafalarını.
Sadece bir anlığına
Sadece bir anlığına da olsa seslerin kesilmesiydi onu asıl vazgeçiren. Daha yeni
alıştığı, alıştığı için kendinden nefret ettiği fısıltıların eksikliği bile onu bu kadar
rahatsız ediyorsa, alıştığı her şeyin yok olabileceği düşüncesine nasıl dayanabilirdi?