1. Umysł, mózg i modele. - Uniwersytet Mikołaja Kopernika

Frenologia: Josef Gall i Johan Spurzheim, medycy i
anatomowie, opracowali (1790‐1810) szczegółową
teorię lokalizacji funkcji mózgu.
Znaczny wkład do anatomii mózgu.
Frenologia łączyła rozwój struktur kory mózgu z
wypukłościami i wklęsłościami czaszki.
Kranioskopia, pomiary kształtu czaszki, decydowały o
cechach umysłu i charakteru; testy przydatności
zawodowej.
27 obszarów związanych ze skłonnościami do stałości,
ostrożności, duchowością, kochliwością,
opiekuńczością, zdolnościami językowymi i wieloma
innymi.
Tysiące obserwacji potwierdzały ich system.
Kształt czaszki nie ma wiele wspólnego z kształtem
mózgu! Frenologia była całkowicie błędna.
Została jednak wyśmiana z powodu głoszenia
prawdziwych poglądów! Umysł jest wynikiem
działania mózgu, wiele cech charakteru to cechy
wrodzone a mózg składa się z lokalnych obszarów
pełniących wyróżnione funkcje.
Introspekcja jako metoda badania świadomości była
początkowo powszechnie stosowana w psychologii.
Czy każdy najlepiej wie, co się w jego umyśle dzieje?
Niestety, to tylko teoria (własnego umysłu). Wyniki
były zgodne z lokalnie przyjętymi założeniami i każdy
dowodził to, co chciał.
Laboratorium eksperymentalne Wilhelma Wundta,
Lipsk 1879.
Badania skojarzeń i mierzenie czasów reakcji.
W USA pragmatyzm w psychologii i edukacji.
Edward Thorndike ‐ teoria uczenia się, efektywności
kary i nagrody.
Koncepcja istnienia świadomości stała się bardzo
podejrzana.
Szkoła behawiorystów ok.1920 roku uznała
“subiektywne pojęcia” (wrażenia, myślenie, uczucia)
za nienaukowe.
Behawioryzm badał tylko obiektywnie mierzalne
reakcje. Szczur w labiryncie to najlepszy obiekt badań.
Według behawiorystów nie ma wrodzonych
predyspozycji, umysł to tabula rasa, są tylko wyuczone
reakcje.
Introspekcja nie doprowadziła do zrozumienia umysłu.
Behawioryzm uznał umysł za źle określoną koncepcję, podobnie jak koncepcja duszy.