Panaceum nr 10/2010

Nasze sprawy
logo: Wiktor J. Jędrzejak
Nie jest to temat nowy, ale naprawdę
ważny, do którego powinniśmy powracać,
pisać, przypominać i wspólnie potępiać to,
co się u nas i z nami dzieje – bo dzieje się
bardzo źle, a prawie każdy dzień niesie wielce
frustrujące wieści. Zatem i ja powracam
do tej problematyki, ponieważ szczerze boleję
nad tym, że nasze społeczeństwo zrobiło się
jakby nieludzkie i zapanowały jakieś przedziwne
nastroje oraz obce nam dotychczas
obyczaje. Bezzasadna agresja wciąż narasta,
ludzie o byle co wściekają się tak bardzo,
że to aż musi wprawiać w osłupienie.
Obserwujemy zachowania Polaków, nieraz
nie pojmując, dlaczego wszystko aż tak
się zmieniło na gorsze, a my z niewiadomej
przyczyny dajemy na to przyzwolenie. Już
nie chcę wracać do owej „miłości chrześcijańskiej”,
która szerzy zgorszenie, ponieważ
obecnie tym zajmują się już prawie wszystkie
media, podsycając złe nastroje
w imię własnych interesów. Papka dla
tłumu? – być może, ale to jest papka
trująca, więc powinno się ją z obrzydzeniem
odrzucać, a nie karmić nią,
aby tylko wzmagać bezsensowną
zawziętość. Trudno zrozumieć, dlaczego
wśród tych zatrutych katolicką
nienawiścią znajdują się także osoby
wykształcone, zda się inteligentne.
Pewnie teraz niektórym się narażam,
ale trudno – jakoś wytrzymam, choć
wcale nie jest mi z tym łatwo.
Lecz chciałabym przejść do zasadniczego
wątku i zwrócić uwagę na fakt,
że coraz częściej obserwujemy, jak nasi
rodacy (oczywiście, tylko ich część,
ale i to za wiele) z jakimś szczególnie
sadystycznym upodobaniem wyżywają się
na słabszych i w przypływie niebywałej
złości gotowi są mocno ukrzywdzić, a nawet
zabić. Zresztą coraz częściej także zabijają.
Nerwowi kierowcy za cokolwiek (choćby za
nie dość szybkie ruszenie po zmianie świateł)
potrafią bić innych kierowców, a także
przechodniów, zwłaszcza starych lub niesprawnych,
którzy źle lub zbyt wolno przechodzą
przez jezdnię. A jeśli zwrócimy uwagę
agresorowi lub zechcemy pomóc komuś
pokrzywdzonemu, to również możemy się
stać ofiarą, więc mało jest tych odważnych.
W domach, w rodzinach – wcale nie lepiej,
bo za nóż coraz częściej chwytają także kobiety
(ta niby słaba płeć), a i w szkołach podobnie:
nawet nastolatki zabijają lub usiłują
zabić – na szczęście nie zawsze ze skutkiem.
Natomiast ofiary agresji, gdy nie potra-
O złych emocjach
i wszechobecnej agresji
fią się bronić i nie widzą innego wyjścia,
to w desperacji niekiedy same porywają się
na własne życie; wolą bowiem zrezygnować
z bytowania na tym świecie, który stał
się taki nieprzyjazny, a do tego prawdziwie
niebezpieczny, zwłaszcza dla tych mniej
odpornych. Gruboskórni jakoś sobie radzą,
aczkolwiek bywa, że i oni niekiedy „pękają
w szwach”. Jedynie tzw. twardziele czują się
pewnie również dlatego, że często pozostają
całkiem bezkarni, z czego potrafią czerpać
swoistą satysfakcję. No, ale oni przywykli
posługiwać się jedynie połową lub ćwiercią
swego i tak mocno upośledzonego mózgu.
Od pewnego czasu mamy więc społeczeństwo
butne, po części skonfliktowane
i opanowane żądzą przemocy. Ta przemoc
bardzo różnie się objawia, ale zawsze graniczy
z patologią. To nawet nie jest chęć
zemsty, którą chyba łatwiej by było zrozu-
mieć, lecz jakaś niepojęta potrzeba dominacji
przez krzywdzenie bez powodu. Wciąż
liczne są przypadki znęcania się nad zwierzętami,
jak też nad małymi dziećmi, które
nie umieją, nie mogą się bronić. Demonstrowanie
siły czy przemocy stało się swoistym
nawykiem, potrzebą oraz rodzajem ambicji
pewnych grup, a lęk przed tą przemocą
wręcz paraliżuje jednostki słabsze. Terroryzm
– niegdyś określenie całkiem nowe
i nie dla wszystkich zrozumiałe – obecnie
wciąż poszerza swój zasięg, obejmując nim
różne środowiska, również rodzinne. Domowy
terror trwa i ma się dobrze. Niekiedy
nawet najbliżsi sąsiedzi nie mają pojęcia,
co się dzieje za ścianą i są zdumieni lub
przerażeni dopiero wówczas, gdy zdarzy
się jakaś wielka tragedia. Wcześniej niczego
złego nie zauważali lub może nie chcieli
widzieć? Dawne wspólnoty mieszkańców
to już raczej przeszłość, która może jeszcze
tylko na wsiach tu i ówdzie przetrwała, jednak
– jak wiadomo – tereny wiejskie wyludniają
się, a w dużych aglomeracjach izolacja
między ludźmi jest coraz doskonalsza.
Niektórzy utrzymują, że dawniej znacznie
rzadziej niż obecnie docierały do nas
informacje o różnych tragicznych zdarzeniach
i patologicznych zjawiskach, lecz odkąd
dziennikarze zaczęli otwarcie walczyć
o czytelników, pojawia się coraz więcej
wstrząsających wieści, bo właśnie wszelkie
„gorące newsy” uważane są za najcenniejsze.
Wygląda na to, że nic już nas uratować
nie zdoła i nadal będziemy się pławili w horrorach.
Narodowa psychika popada w chorobę,
a jeszcze – zda się – tak niedawno
mieliśmy całkiem niezłą odporność na tzw.
rzeczywistość i dziwiliśmy się, że np. w USA
tak wiele osób ma swoich prywatnych
adwokatów, psychologów oraz zarezerwowane
leżanki u psychiatrów. Obecne
wielu z nas też by tak chciało, lecz nie
każdego stać na taki luksus.
Zresztą nieraz nie stać nas nawet
na realizację recept, a ponoć ma być
z tym znacznie gorzej, gdyż drogie lekarstwa
wkrótce jeszcze bardziej zdrożeją.
Niedawno pisałam o tym, że leki
mogą i powinny być tańsze, jednak
okazuje się, że owszem, mogą, ale nie
muszą. I w tym momencie przysłowiowy
nóż sam się otwiera w kieszeni.
Podobnie dzieje się, kiedy na konieczne
badania oraz zabiegi ratujące życie
musimy czekać wiele miesięcy lub płacić
za nie żywą gotówką, której wciąż
brakuje. Nie chcę dowodzić, że wszystko
powinno być za darmo, bo tak nigdzie nie
jest, lecz chyba nadmierne bogacenie się
koncernów farmaceutycznych nie powinno
być tolerowane w ubogim kraju, jakim obecnie
znów stała się Polska oraz większość jej
obywateli.
Jednak czy bieda może uzasadniać to,
że swych potomków wychowujemy na przestępców?
Gdzież podziało się dobre wychowanie
domowe i szkolne, gdzie są dawne
przyzwoite wzorce uczelniane i gdzie nasz
narodowy honor?
Barbara Szeffer-Marcinkowska
e-mail: bsm3@tlen.pl
tel. 42 686 28 10
Łódź, 22 września 2010
20 PANACEUM nr 10 (157) – październik 2010