Panaceum nr 10/2010

Recommendations

Info

Nasze sprawy logo: Wiktor J. Jędrzejak Nie jest to temat nowy, ale naprawdę ważny, do którego powinniśmy powracać, pisać, przypominać i wspólnie potępiać to, co się u nas i z nami dzieje – bo dzieje się bardzo źle, a prawie każdy dzień niesie wielce frustrujące wieści. Zatem i ja powracam do tej problematyki, ponieważ szczerze boleję nad tym, że nasze społeczeństwo zrobiło się jakby nieludzkie i zapanowały jakieś przedziwne nastroje oraz obce nam dotychczas obyczaje. Bezzasadna agresja wciąż narasta, ludzie o byle co wściekają się tak bardzo, że to aż musi wprawiać w osłupienie. Obserwujemy zachowania Polaków, nieraz nie pojmując, dlaczego wszystko aż tak się zmieniło na gorsze, a my z niewiadomej przyczyny dajemy na to przyzwolenie. Już nie chcę wracać do owej „miłości chrześcijańskiej”, która szerzy zgorszenie, ponieważ obecnie tym zajmują się już prawie wszystkie media, podsycając złe nastroje w imię własnych interesów. Papka dla tłumu? – być może, ale to jest papka trująca, więc powinno się ją z obrzydzeniem odrzucać, a nie karmić nią, aby tylko wzmagać bezsensowną zawziętość. Trudno zrozumieć, dlaczego wśród tych zatrutych katolicką nienawiścią znajdują się także osoby wykształcone, zda się inteligentne. Pewnie teraz niektórym się narażam, ale trudno – jakoś wytrzymam, choć wcale nie jest mi z tym łatwo. Lecz chciałabym przejść do zasadniczego wątku i zwrócić uwagę na fakt, że coraz częściej obserwujemy, jak nasi rodacy (oczywiście, tylko ich część, ale i to za wiele) z jakimś szczególnie sadystycznym upodobaniem wyżywają się na słabszych i w przypływie niebywałej złości gotowi są mocno ukrzywdzić, a nawet zabić. Zresztą coraz częściej także zabijają. Nerwowi kierowcy za cokolwiek (choćby za nie dość szybkie ruszenie po zmianie świateł) potrafią bić innych kierowców, a także przechodniów, zwłaszcza starych lub niesprawnych, którzy źle lub zbyt wolno przechodzą przez jezdnię. A jeśli zwrócimy uwagę agresorowi lub zechcemy pomóc komuś pokrzywdzonemu, to również możemy się stać ofiarą, więc mało jest tych odważnych. W domach, w rodzinach – wcale nie lepiej, bo za nóż coraz częściej chwytają także kobiety (ta niby słaba płeć), a i w szkołach podobnie: nawet nastolatki zabijają lub usiłują zabić – na szczęście nie zawsze ze skutkiem. Natomiast ofiary agresji, gdy nie potra- O złych emocjach i wszechobecnej agresji fią się bronić i nie widzą innego wyjścia, to w desperacji niekiedy same porywają się na własne życie; wolą bowiem zrezygnować z bytowania na tym świecie, który stał się taki nieprzyjazny, a do tego prawdziwie niebezpieczny, zwłaszcza dla tych mniej odpornych. Gruboskórni jakoś sobie radzą, aczkolwiek bywa, że i oni niekiedy „pękają w szwach”. Jedynie tzw. twardziele czują się pewnie również dlatego, że często pozostają całkiem bezkarni, z czego potrafią czerpać swoistą satysfakcję. No, ale oni przywykli posługiwać się jedynie połową lub ćwiercią swego i tak mocno upośledzonego mózgu. Od pewnego czasu mamy więc społeczeństwo butne, po części skonfliktowane i opanowane żądzą przemocy. Ta przemoc bardzo różnie się objawia, ale zawsze graniczy z patologią. To nawet nie jest chęć zemsty, którą chyba łatwiej by było zrozu- mieć, lecz jakaś niepojęta potrzeba dominacji przez krzywdzenie bez powodu. Wciąż liczne są przypadki znęcania się nad zwierzętami, jak też nad małymi dziećmi, które nie umieją, nie mogą się bronić. Demonstrowanie siły czy przemocy stało się swoistym nawykiem, potrzebą oraz rodzajem ambicji pewnych grup, a lęk przed tą przemocą wręcz paraliżuje jednostki słabsze. Terroryzm – niegdyś określenie całkiem nowe i nie dla wszystkich zrozumiałe – obecnie wciąż poszerza swój zasięg, obejmując nim różne środowiska, również rodzinne. Domowy terror trwa i ma się dobrze. Niekiedy nawet najbliżsi sąsiedzi nie mają pojęcia, co się dzieje za ścianą i są zdumieni lub przerażeni dopiero wówczas, gdy zdarzy się jakaś wielka tragedia. Wcześniej niczego złego nie zauważali lub może nie chcieli widzieć? Dawne wspólnoty mieszkańców to już raczej przeszłość, która może jeszcze tylko na wsiach tu i ówdzie przetrwała, jednak – jak wiadomo – tereny wiejskie wyludniają się, a w dużych aglomeracjach izolacja między ludźmi jest coraz doskonalsza. Niektórzy utrzymują, że dawniej znacznie rzadziej niż obecnie docierały do nas informacje o różnych tragicznych zdarzeniach i patologicznych zjawiskach, lecz odkąd dziennikarze zaczęli otwarcie walczyć o czytelników, pojawia się coraz więcej wstrząsających wieści, bo właśnie wszelkie „gorące newsy” uważane są za najcenniejsze. Wygląda na to, że nic już nas uratować nie zdoła i nadal będziemy się pławili w horrorach. Narodowa psychika popada w chorobę, a jeszcze – zda się – tak niedawno mieliśmy całkiem niezłą odporność na tzw. rzeczywistość i dziwiliśmy się, że np. w USA tak wiele osób ma swoich prywatnych adwokatów, psychologów oraz zarezerwowane leżanki u psychiatrów. Obecne wielu z nas też by tak chciało, lecz nie każdego stać na taki luksus. Zresztą nieraz nie stać nas nawet na realizację recept, a ponoć ma być z tym znacznie gorzej, gdyż drogie lekarstwa wkrótce jeszcze bardziej zdrożeją. Niedawno pisałam o tym, że leki mogą i powinny być tańsze, jednak okazuje się, że owszem, mogą, ale nie muszą. I w tym momencie przysłowiowy nóż sam się otwiera w kieszeni. Podobnie dzieje się, kiedy na konieczne badania oraz zabiegi ratujące życie musimy czekać wiele miesięcy lub płacić za nie żywą gotówką, której wciąż brakuje. Nie chcę dowodzić, że wszystko powinno być za darmo, bo tak nigdzie nie jest, lecz chyba nadmierne bogacenie się koncernów farmaceutycznych nie powinno być tolerowane w ubogim kraju, jakim obecnie znów stała się Polska oraz większość jej obywateli. Jednak czy bieda może uzasadniać to, że swych potomków wychowujemy na przestępców? Gdzież podziało się dobre wychowanie domowe i szkolne, gdzie są dawne przyzwoite wzorce uczelniane i gdzie nasz narodowy honor? Barbara Szeffer-Marcinkowska e-mail: bsm3@tlen.pl tel. 42 686 28 10 Łódź, 22 września 2010 20 PANACEUM nr 10 (157) – październik 2010
Pragnę serdecznie podziękować Pani doktor Elżbiecie Kędzi- -Kierkus – ordynator Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Zakonu Bonifratrów św. Jana Bożego w Łodzi oraz wszystkim wspaniałym lekarzom pracującym na tym oddziale, a szczególnie Panu dr. Pawłowi Piwowarczykowi za okazane serce, profesjonalizm, ogromne zaangażowanie, troskliwą opiekę i walkę do ostatniej chwili życia mojej mamy – Leonii Włodarczyk. Słowa wdzięczności kieruję również dla całego zespołu pielęgniarek, które z niezwykłym oddaniem i życzliwością otaczały Ją troskliwą, profesjonalną opieką w dzień i w nocy do Jej ostatniego tchnienia. Z wyrazami głębokiego szacunku – córka Halina Urbaniak • • • Za pośrednictwem pisma OIL „Panaceum” chciałabym złożyć serdeczne podziękowania dla doktora Marka Nadolskiego – Rzecznika Praw Lekarza przy łódzkiej ORL za pomoc i zaangażowanie w sprawie agresji, powodowanej przez pacjenta M. K. (nazwisko znane redakcji), a skierowanej przeciwko dyrekcji i pracownikom Miejskiej Przychodni „Batory” w Łodzi. Wymieniony pacjent od około dziesięciu lat nękał nas swoim wulgarnym i napastliwym zachowaniem, dezorganizując pracę placówki. W ostatnich dwóch latach agresja pacjenta nasiliła się, zmuszając nas do zdecydowanych działań (skreślenie z listy pacjentów, wniesienie powództwa cywilnego do sądu o zadośćuczynienie itp.). Działania te spotkały się jednak z negatywną oceną Łódzkiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ i Wydziału Zdrowia Urzędu Miasta Łodzi. Dopiero skuteczna interwencja doktora Nadolskiego spowodowała obiektywną ocenę zaistniałej sytuacji i poparcie działań, które zmierzają do eliminacji agresywnych zachowań pacjentów. Zarazem zachęcam koleżanki i kolegów lekarzy do aktywnej postawy w podobnych sytuacjach, a panu Markowi Nadolskiemu życzę wytrwałości i dalszych sukcesów. Z poważaniem Ewa Oboza, dyrektor MP „Batory” w Łodzi • • • Pragnę złożyć serdeczne podziękowania Panu dr. n. med. Andrzejowi Ciesielskiemu za profesjonalne przeprowadzenie zabiegu ratującego moje życie. Składam także podziękowania wszystkim pozostałym lekarzom oraz pielęgniarkom z Oddziału Chirurgii Naczyniowej Szpitala MSWiA w Łodzi. Znakomity oddział, życzliwi, wspaniali ludzie. Z wyrazami wdzięczności i uznania Krystyna Powojewska-Stępień wraz z córkami • • • Tą drogą pragnę podziękować Panu doktorowi Krzysztofowi Dąbrowskiemu za pomoc w leczeniu kamicy nerkowej u mojej mamy – Anieli Sarny. Mimo że mama ma 82 lata, doktor Dąbrowski nie skazał jej na cierpienie, tylko skutecznie pomógł, usuwając dwa kamienie z prawej nerki. Bardzo Mu dziękuję za wspaniałą postawę i zaangażowanie w leczeniu mojej mamy. Pan Doktor jest znakomitym i doświadczonym urologiem i operatorem, a przede wszystkim wrażliwym człowiekiem. Oby więcej takich lekarzy było w naszym kraju. Bogusława Włoszczyk • • • Pragniemy serdecznie podziękować Pani doktor Jadwidze Tomczyk z przychodni nr 31 w Łodzi, ul. Skłodowskiej-Curie 15/17, za okazałą nam pomoc, życzliwość i bezinteresowność. Nasza Pani Doktor Jadzia to osoba wspaniała, ciepła, czuła i bardzo pracowita, szanowana przez wszystkich swoich pacjentów. Jednocześnie wyrażamy nasze najgłębsze uznanie dla Jej fachowości i wzorowej, pełnej zaangażowania pracy w naszej przychodni. Pani doktor to człowiek o wielkim, czułym i kochającym sercu. nr 10 (157) – październik 2010 Te skromne słowa wielkiego uznania przekazuje wdzięczna pacjentka Marta Grzelak • • • Podziękowania Serdecznie dziękuję Pani ordynator Oddziału Kardiologicznego Szpitala Wojewódzkiego im. Jana Pawła II w Bełchatowie – dr n. med. Honoracie Stojeckiej-Falkowskiej za życzliwą i fachową pomoc medyczną oraz podjęcie diagnozy w moim leczeniu. Słowa podziękowania kieruję także dla dr n. med. Joanny Apanasiewicz i dr. Daniela Stachurskiego oraz całego zespołu pielęgniarskiego. Z wyrazami szacunku, Stanisław Półchłopek • • • W sytuacji zagrożenia życia przekonałem się, jak ważna jest organizacja szpitala, fachowość i życzliwość ze strony personelu lekarskiego i pielęgniarskiego. Z taką wzorową opieką medyczną spotkałem się w Klinice Kardiologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi przy ul. Sterlinga 1/3, którą kieruje prof. Jarosław Drożdż. Szczególne podziękowania składam dr. n. med. Maciejowi Kośmidrowi, kierownikowi Pracowni Angiokardiografii i Hemodynamiki, w której to dr n. med. Michał Tylkowski, wraz z zespołem pielęgniarskim, z dużą fachowością wykonał zabieg koronarografii i „remontu” mojego serca. Po zabiegu spotkałem się z troskliwą opieką ze strony dr. n. med. Jana Krekory oraz lek. Moniki Różyckiej- -Kosmalskiej, której podejście do pacjenta zasługuje na szczególny szacunek i uznanie. Serdecznie Wam dziękuję i życzę, aby w każdym szpitalu pracował tak fachowy personel. Wdzięczny pacjent Stanisław Półchłopek • • • Wielkie podziękowania kierujemy do lekarzy Oddziału Internistyczno-Kardiologicznego Szpitala im. Madurowicza w Łodzi: ordynator – Jolanty Sadurskiej, Ingi Wójcik, Anny Maćczak, Małgorzaty Chojnackiej, Leszka Bieniaszka, Macieja Erendta, Janusza Krzemińskiego i Michała Krysińskiego za długoletnie, bezinteresowne leczenie oraz fachową opiekę lekarską. Słowa podziękowania za wykazaną cierpliwość i opiekuńczość kierujemy również do wszystkich pielęgniarek tego oddziału i izby przyjęć szpitala, a także pań salowych. Wdzięczni pacjenci – Anna i Roland Glawer • • • Jestem pacjentem, który kolejny raz leczy się w Oddziale Internistyczno-Kardiologicznym Szpitala Chorób Płuc w Łodzi (…) Kolejny raz dzięki pomocy personelu tego oddziału „stanąłem na nogi”. Dlatego za pośrednictwem pisma „Panaceum” chcę serdecznie podziękować za leczenie Pani ordynator – dr n. med. Jolancie Gburek oraz lekarzom – Sławomirowi Nadlowi i Markowi Krawczykowi, wreszcie całemu personelowi lekarskiemu, a także paniom pielęgniarkom i salowym – za serdeczną opiekę i skuteczną pomoc w czasie mojego kolejnego pobytu w oddziale. Jan Wójcik • • • Lekarzom i personelowi medycznemu z Kliniki Anestezjologii i Intensywnej Terapii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. WAM w Łodzi, przy ul. Żeromskiego 113, składam podziękowania oraz wyrazy najwyższego uznania i wdzięczności za profesjonalizm, wrażliwość, takt i umiejętność komunikowania się z ciężko chorymi pacjentami i ich rodzinami Życzę wszelkiej satysfakcji w dalszej pracy. Maria Nowomberska-Łuczak – psycholog, żona pacjenta Andrzeja Krzysztofa Łuczaka • • • Wyrażam serdeczne podziękowanie członkom Komisji Bytowej Okręgowej Rady Lekarskiej w Łodzi za okazane mi wsparcie i pomoc finansową w ciężkiej sytuacji życiowej i materialnej, zwłaszcza po przebyciu wielu chorób i pobycie w szpitalu. Pomoc ta świadczy nie tylko o solidarności środowiska lekarskiego, ale również ludzkiej dobroci wobec drugiego człowieka, którego dotknęło nieszczęście (…) J. K. – lekarka z Łodzi (dane osobowe znane redakcji) PANACEUM 21 Nasze sprawy
Page 3 and 4: PANACEUM nr 10 (157) - październik
Page 5 and 6: nr 10 (157) - październik 2010 Sł
Page 7 and 8: tylko czterech ośrodków kardiolog
Page 9 and 10: Odpowiedź Ministerstwa Zdrowia na
Page 11 and 12: obecnej z powodzeniem realizują pr
Page 13 and 14: - Jak środowisko łódzkie przyję
Page 15 and 16: uwagę faktu, że liczba objawów j
Page 17 and 18: Z życia lekarzy seniorów Prześwi
Page 19: nr 10 (157) - październik 2010 Pra
Page 22 and 23: zabierali: M. Piechota, J. Kaczmare
Page 26 and 27: Klub Lekarza Portret Polaków na pr
Page 28 and 29: Sport VIII Ogólnopolskie Igrzyska
Page 30 and 31: Sport VI Ogólnopolski Zlot Motocyk
Page 32 and 33: Projekt „Podnoszenie kwalifi kacj
Page 34 and 35: Konferencje Paweł Franciszek Kuko
Page 36 and 37: Ogłoszenia SP ZOZ w Kiełczygłowi
Page 38 and 39: Ogłoszenia ZOZ Łódź-Polesie zat
Page 40 and 41: OKRĘGOWA IZBA LEKARSKA W ŁODZI Dy

Panaceum nr 10/2010

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?