??? - hol.gr

“ωχαδελφισµού” ή του εύκολου και επικίνδυνου “έτσι θα κάνουν όλοι”, αλλά ως πολίτες µιας
κοινωνίας σε εγρήγορση, µιας κοινωνίας που πιστεύει σε κανόνες ηθικής, µιας κοινωνίας που πιστεύει
σε κανόνες που τιµούµε, σε κανόνες που µας κάνουν υπερήφανους για τη ζωή που ζούµε, σε κανόνες
που µας δίνουν το δικαίωµα να λέµε: “Εδώ ζούµε για το καλύτερο”.»
Το πόνηµα τούτο είναι η δική µου ταπεινή συµβολή στο κοινό µέτωπο κατά της
πραγµατικής διαφθοράς, στο οποίο µας ζήτησε ο Πρωθυπουργός να συστρατευθούµε. Τώρα, αν
κάποια από τα βέλη της “τεκµηρίωσης” αγγίζουν και τον ίδιο, λυπάµαι, αλλά “ας πρόσεχε”.
1
Τολµήσαµε να ονειρευτούµε
Θ’ αρχίσω το κεφάλαιο τούτο µε ένα δραµατικό όσο και ποιητικό απόσπασµα από άρθρο µε
τίτλο «ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ…» του κ. Σωτήρη Χήνου στον Οικονοµικό Ταχυδρόµο στις 13/01/2001, όταν
ακόµη ο Γ.∆. βρισκόταν στις 3.314,11 µονάδες:
«∆εν πιστεύουµε τίποτε, δεν ελπίζουµε τίποτε και, πλέον, δεν φοβόµαστε και τίποτε. Τις µεγάλες
χαρές, δυστυχώς, τις χάσαµε, τις µεγάλες λύπες τις περάσαµε. Κάποιοι από εµάς ήδη πούλησαν.
Αποφάσισαν να προβούν στο περιβόητο – και στις µέρες µας σωτήριο – stop loss. Οι περισσότεροι
απλώς ξέρουµε ότι διαθέτουµε ένα χαρτοφυλάκιο, του οποίου η αξία καθηµερινά µειώνεται. ∆εν
θεωρούµε ότι η εικόνα αυτή θα αλλάξει. ∆εν ευελπιστούµε σε κάποιο θαύµα που θα µας επιτρέψει να
βγούµε αλώβητοι από την περιπέτεια του περυσινού καλοκαιριού».
∆υστυχώς, τα λόγια αυτά, που τότε κάποιοι µπορεί να θεωρούσαν άκρως απαισιόδοξα,
αποδείχτηκαν προφητικά. Μόνο που τις µεγάλες λύπες δεν τις είχαµε περάσει ακόµα…
Ας δούµε όµως την ιστορία από την αρχή. Πώς πιαστήκαµε στην ολέθρια παγίδα;
Ο “εκσυγχρονιστής” Πρωθυπουργός κ. Κωνσταντίνος Σηµίτης µας είπε πως όλοι οι Έλληνες
είχαµε δικαίωµα στ’ όνειρο, κι εµείς, επιρρεπείς κι ευάλωτοι, αφού η υλιστική κουλτούρα µας έχει
αφιονίσει ώστε να νοµίζουµε πως η ευτυχία αγοράζεται µόνο µε χρήµα, τον πιστέψαµε… Κι
ονειρευτήκαµε! Ονειρευτήκαµε, όχι να γίνουµε ζάπλουτοι, αλλά ν’ ανεβούµε µερικά σκαλιά πάνω
από το “υπόγειό” µας ώστε να βλέπουµε κι εµείς, πότε-πότε, τον καταναλωτικό “ήλιο”. Μα
αλίµονο, όταν ξυπνήσαµε από το λήθαργο, διαπιστώσαµε πως ήταν “το κρίµα µας βαρύ” και πως τ’
όνειρο που ονειρευτήκαµε είχε γίνει ένας αδυσώπητος εφιάλτης, που όµοιό του δεν είχαµε ζήσει ποτέ.
Όπως ανέφερα και στον πρόλογο, σε ανύποπτο για µας χρόνο, η “σοσιαλιστική” κυβέρνηση
των “εκσυγχρονιστών” είχε στήσει µια επιστηµονικής φαντασίας ύπουλη προπαγάνδα,
επιστρατεύοντας όλα τα ηλεκτρονικά και έντυπα Μέσα Ενηµέρωσης, µε στόχο να µας εκµαυλίσουν
στο Χρηµατιστήριο, που ήταν τάχα ο καλύτερος τόπος “επένδυσης” εν όψει της πτώσης των
επιτοκίων και της εισόδου µας στον “ευρω-παράδεισο”! Κι εµείς, που µέχρι τότε δεν ξέραµε ούτε
κατά πού πέφτει η Σοφοκλέους, στη φυσιολογική λαχτάρα µας για µια πιο ανθρώπινη ζωή, τελικά
ανταποκριθήκαµε στα απατηλά κελεύσµατα των σειρήνων – κούνια που µας κούναγε…
Ξελιγωµένοι από τη µακροχρόνια λιτότητα, µη έχοντας άλλες προοπτικές, και οι
περισσότεροι το καλοκαίρι του 1999, όταν ο Γ. ∆είκτης είχε σκαρφαλώσει στα ψηλά, αγοράσαµε
µετοχές ή µερίδια Αµοιβαίων µε χρήµατα που είχαµε κερδίσει “µε το σταυρό στο χέρι” και
αποταµιεύαµε σαν το µυρµήγκι δραχµή-δραχµή για δεκαετίες ολόκληρες… Για µας ήταν ή τώρα ή
ποτέ! Μια φορά θα µπαίναµε στην ΟΝΕ, µια φορά θα έπεφταν τα επιτόκια,. µια φορά θα παίρναµε
την Ολυµπιάδα! Ποια άλλη ευκαιρία θα µπορούσαµε να περιµένουµε;
Καταθέσαµε, λοιπόν, στο διαβόητο ΧΑΑ τον ιδρώτα µιας ζωής, ποιος λίγο, ποιος πολύ, για
ν’ αβγατίσει, µπας και ξηµερώσει επιτέλους άσπρη µέρα και για µας… Εκείνο που είχαµε καταλάβει
– δεν διαθέταµε δα και ιδιαίτερες γνώσεις για το “Καζίνο” της Σοφοκλέους – ήταν πως αν πήγαινε
καλά η επιχείρηση κι έκανε επενδύσεις, τότε σε ένα, δυο, τρία έστω, χρόνια θα είχε κέρδη, θ’
ανέβαιναν οι µετοχές της και θάχαµε κι εµείς να λαβαίνουµε το µερδικό µας όταν τις πουλούσαµε.
Καθαρά και τίµια πράγµατα, δηλαδή.
Με οδύνη, όµως, ανακαλύψαµε, όταν ήταν πια αργά και το κοµπόδεµά µας είχε κάνει φτερά,
πως η Σοφοκλέους είναι ο θεσµοθετηµένος “ναός” του άγριου τζόγου, µια ζούγκλα στην οποία
λιοντάρια, ύαινες, τίγρεις και άλλα σαρκοφάγα θηρία ξεσκίζουν καθηµερινά τις σάρκες των αφελών
8