"Sieci neuronowe we wspomaganiu rozwiÄ zywania ... - IPPT PAN

Rys 2.3 Tryb wiązanie bloków zaszyfrowanych.
Wektor inicjujący IV , początkowo musi być znany obu stronom biorącym udział
w wymianie informacji, jednak nie musi być on utajniony. Przy trybie wiązanie bloków
zaszyfrowanych poszczególne kryptogramy poszczególnych bloków są ze sobą powiązane.
Dla otrzymania kolejnego bloku szyfrogramu
Szyfrowanie przebiega więc według wzoru:
gdzie
C
n
wykorzystuje się blok poprzedni
n−1
C c , c ,..., c ) = ( E ( m ⊕ IV ), E ( m ⊕ c ),..., E ( m ⊕ c )) ,
= (
1 2 n k 1
k 2 1 k n n−1
c
n
oznacza kolejne bloki szyfrogramu, a
C .
m
n
bloki tekstu jawnego. Odszyfrowanie
przebiega oczywiście w sposób analogiczny, dla n-tego bloku przedstawia się według wzoru:
m .
n
= DK
( cn
) ⊕ cn−
1
Przy takim sposobie szyfrowania ważne jest to, że dwa takie same bloki tekstu jawnego będą
reprezentowane przez dwa różne bloki szyfrogramu. Żadnego z bloku
C
n
nie można usunąć,
co jest niewygodne z punktu widzenia wykorzystania tego trybu np. w bazach danych.
Tryb sprzężenia zwrotnego zaszyfrowanego tekstu ( Cipher Feedback (CFB))
Szyfrowanie tym trybem [13] polega na szyfrowaniu nie całych bloków, ale ich
fragmentów, np. 8 bitów. Takie rozwiązanie przydatne jest w sytuacji, gdy nie można czekać
na wprowadzenie całego bloku, a przesyłane muszą być już pojedyncze litery, obrazuje to
rysunek 2.4.
Lewy
skrajny bit
k i
K
E
m i
Rejestr przesuwającyc i
Rys 2.4 Tryb sprzężenia zwrotnego zaszyfrowanego tekstu.
21