Genetyka kliniczna

Podstawy neonatologii
Wiêkszoœæ innych prezentacji fenotypowych w praktyce klinicznej traktuje
siê jako kazuistykê ze wzglêdu na czêsto unikatowy charakter. Lepiej
okreœlone zosta³y fenotypy zespo³ów uwarunkowanych aberracjami submikroskopowymi
(mikrodelecjami/mikroduplikacjami). Mniejszy odcinek
utraty (delecje) lub naddatku (duplikacja) chromosomu prowadzi do zmiany
dawki kilku lub kilkunastu genów s¹siaduj¹cych ze sob¹ w okreœlonym
chromosomowym locus, co powoduje wyst¹pienie powtarzalnego
i przewidywalnego fenotypu.
Do najlepiej poznanych w tej grupie nale¿¹ zespo³y:
Pradera-Willego;
Angelmana;
Di George’a;
WAGR;
Rubinsteina-Taybiego;
Williamsa.
Diagnostyka mutacji strukturalnych:
„Du¿e” zmiany mikroskopowe identyfikowane s¹ za pomoc¹ klasycznych
metod cytogenetycznych z wykorzystaniem barwienia pr¹¿-
kowego (pr¹¿ki G, R, C, Q). Szczególnie przydaj¹ siê metody
o wysokiej rozdzielczoœci, pozwalaj¹ce na identyfikacjê ponad 600
pr¹¿ków w obrêbie kariotypu.
„Ma³e” submikroskopowe mutacje identyfikowane s¹ czasem za
pomoc¹ konwencjonalnych badañ cytogenetycznych o wysokiej rozdzielczoœci,
ale z³otym standardem w odniesieniu do tych zaburzeñ
jest cytogenetyka molekularna. W jej sk³ad wchodz¹ techniki wykorzystuj¹ce
zjawisko hybrydyzacji DNA in situ, to znaczy w obrêbie
chromosomu(ów).
Aktualnie stosowane techniki cytogenetyki molekularnej obejmuj¹:
FISH (fluorescence in situ hybridization) wraz z modyfikacjami
(MFISH, SKY FISH);
CGH (comparative genomic hybridization);
mikromacierze (microarrays).
388
15.3.3.1. Charakterystyka fenotypowa zespołów
delecji mikroskopowych
Zespół cri du chat (5p-)
Opisany przez J. Lejeune’a w 1961 roku. Jego nazwa pochodzi od charakterystycznego
p³aczu dziecka, przypominaj¹cego miauczenie ma³ego kota.