MANEWROWANIE STATKIEM w PORCIE - posejdon

MANEWROWANIE STATKIEM MORSKIM Rozdział XVII 6/14
Kpt.Ŝ.w. Tomasz SOBIESZCZAŃSKI
zrzucenia cum i szpringów rufowych, oraz konieczność zapracowania maszyną,
doprowadzała do unieruchomienia statku poprzez „złapanie” lin przez obracającą się
śrubę, szczególnie przy stanach balastowych, lub innych powodujących, Ŝe śruba
wystaje ponad powierzchnię lub jest tuŜ pod nią. Dlatego waŜnym jest upewnienie się
czy „rufa jest czysta” - podbierane liny są juŜ nad wodą. Oficer na rufie ma
bezwzględny obowiązek zameldować korzystną dla manewrującego sytuację bez
zbędnej zwoki. Dopóki nie ma z rufy stosownego meldunku, kapitan nie powinien
manewrować maszyną.
Cuma i szpring dziobowy, jeŜeli nie ma Ŝadnych przeciwwskazań
sytuacyjnych, mogą być zrzucone jednocześnie z rufowymi. Najczęściej ostatnią liną
jaką się zrzuca jest szpring dziobowy.
MoŜe zaistnieć sytuacja, kiedy musimy odcumowywać wycofując się rufą,
wówczas dziobowa cuma lub szpring pozwala nam przytrzymać dziób przy kei kiedy
holownik (lub my maszyną) odrzucamy rufę w kierunku basenu portowego.
W praktyce kolejność rzucania lin moŜe być wymuszona sytuacją nawigacyjną
– czy odchodzimy dziobem, rufą, czy teŜ moŜemy odejść równolegle do nabrzeŜa.
Po odsunięciu się dostatecznie od nabrzeŜa rozpoczynamy samodzielną Ŝeglugę
asekurowani holownikami do momentu, kiedy ich pomoc, czy asekuracja wyda nam
się juŜ całkowicie zbędna. Decyzję o puszczeniu holowników podejmuje kapitan (jak
zresztą kaŜdą inną na mostku).
Po tych ogólnych uwagach, które dają nam jedynie zarys problemów
manewrowych przejdźmy teraz do omawiania konkretnych przypadków i sytuacji z
jakimi moŜemy spotkać się najczęściej. W naszych rozwaŜaniach zajmiemy się
manewrami statkiem „klasycznym”, t.zn. takim , który nie ma specjalnych urządzeń
wspomagających manewrowanie, statkiem, który jest w praktyce najtrudniejszym w
manewrowaniu, a więc statkiem jednośrubowym, o śrubie stałej prawoskrętnej i
silniku nawrotnym. Takich statków jeszcze do dziś jest najwięcej na świecie,
aczkolwiek , z uwagi na ich wiek, odchodzą one juŜ w przeszłość, gdyŜ wszystko co
się dziś buduje jest wyposaŜone w mniejszym lub większym stopniu w systemy
ułatwiające manewrowanie (śruby nastawne, stery strumieniowe, stery lub pędniki
specjalnej konstrukcji).
Dla celów dydaktycznych są to statki najlepsze, gdyŜ umiejętność
manewrowania właśnie takim statkiem jest naprawdę sztuką, gdzie kapitan wykazuje
się wiedzą co do zjawisk rządzących manewrowaniem i zasad prawidłowego
postępowania. KaŜdy inny przypadki, w których statki są wyposaŜone w dodatkowe
urządzenia wspomagające manewrowanie, są sytuacjami łatwiejszymi, co nie znaczy
wcale łatwymi, co do manewrowania. JeŜeli nauczymy się manewrować statkiem
„klasycznym”, to manewrowanie kaŜdym innym nie powinno przysparzać kłopotów.
W niniejszym rozdziale postaram się przedstawić opisowo i graficznie, pewne
standardowe metody postępowania w róŜnych, najczęściej spotykanych sytuacjach.
Oczywistym jest, Ŝe przedstawione tu przypadki róŜnych portowych manewrów nie
wyczerpują wszystkich moŜliwych sytuacji i są to jedynie wskazówki do poprawnego
postępowania, a nie obowiązujące algorytmy - nie wolno manewrować z „kartką w
ręku”!. Jeszcze raz z naciskiem przypominam, Ŝe NIE MA DWÓCH
IDENTYCZNYCH SYTUACJI MANEWROWYCH A JEDYNIE PODOBNE.
KaŜdorazowa analiza sytuacji manewrowej powinna nam zawsze uzmysławiać jak
dalece odbiega ona od poznanych schematów.
Tomasz SOBIESZCZAŃSKI-LOBO 6
2009-12-29