pobierz pdf - Prestiz Magazyn trójmiejski

Kultura
Z bytowskiej fabryki
na Broadway
68 | PRESTIŻ | grudzień 2012
Pewnego dnia pewien młody chłopak z małego miasteczka, z zawodu ślusarz, zapragnął być
aktorem. Niewiele brakowało, a nie zostałby nawet ślusarzem, bo w szkole czesto rzucano mu
kłody pod nogi. Marzenia mają jednak wielką siłę a na przeszkodzie ich realizacji nie stanął nawet
brak matury, czy dziurawe skarpety na castingu do szkoły aktorskiej. Ten ślusarz nazywa się Jerzy
Jeszke i dziś jest jednym z najlepszych i najsłynniejszych aktorów musicalowych świata.
b
ytów. Niewielkie miasteczko w woj. pomorskim.
Z jednego końca miasta na drugi przejechać można
w 15 minut. W zgodzie z przepisami ruchu drogowego.
Miasto to kojarzone jest co najwyżej z turystyką
kaszubską i zamkiem krzyżackim. Ale z Jerzego
Jeszke mieszkańcy są dumni.
Wywiad z ikoną
Moja osobista przygoda z bohaterem tego artykułu rozpoczęła się
w dość niecodzienny sposób. Na ekranie komputera, podczas połączenia
wideo za pośrednictwem Skype’a, pojawiła się wielka, zbroczona
krwią broda. Miałam wspaniałą i być może niepowtarzalną okazję
podziwiana artysty podczas przerwy w spektaklu „Taniec wampirów”
w… kostiumie wampira.
Mieszkańcy Trójmiasta mieli zaś przyjemność degustowania aktorskiej
parady Jerzego Jeszke w spektaklu „Spamalot” w Teatrze Muzycznym
w Gdyni. Występował tam gościnnie w roli króla Artura.
Udział w gdyńskiej wersji musicalu to powrót artysty do teatralnych
korzeni. To tutaj, w 1976 roku rozpoczął naukę w Studium Danuty
Baduszkowej. Ślusarz, co chciał być aktorem. Dodać trzeba: niezwykle
zdeterminowany ślusarz. Jerzy Jeszke otwarcie opowiada, jak
długą drogę przebył od tamtego czasu i ile wyrzeczeń kosztowało go
spełnianie marzeń.
- Uważam, że Bytów to jedna z najpiękniejszych mieścin w Polsce
– mówi Jerzy Jeszke. – To miejsce ma swoje prawa, mentalność. Za
moich czasów z takiego miasteczka trudno było uciec. W tej chwili
szans jest oczywiście więcej. Ale wówczas kultura oznaczała cztery
ściany domu kultury. Nikt nie przygotowywał młodych ludzi do bycia
Jerzy Jeszke
twórcą. Nam się narzucało funkcjonowanie odtwórcze, odbiorcze -
opowiada aktor.
Rodzice chcieli, aby miał jakiś „normalny” zawód. Stąd szkoła zawodowa.
Gdyby był wzorem pilnego ucznia, to kto wie? Może byłby
profesorem, filozofem. Ale - jak sam o sobie mówi - został raczej profesorem
zabaw podwórkowych. Mając jakieś dwanaście lat założył
muzeum. Eksponaty wynajdywał zazwyczaj w ziemi: stare guziki, pistolet,
karabin, hełm, klucze. Bogactwo całe. Albo zbudował własne
radio. Skąd się to brało?
Foto: Archiwum Jerzego Jeszke
Ula Fongraf
Impuls, który dodał skrzydeł
- Nikt tego nikomu nie narzucał. Poszukiwałem. To, co siedzi
w dziecku, kiełkuje w dorosłym. Jest trochę żalu do moich szkolnych
pedagogów, bo widziano, że mam duszę małego artysty, ale nie pokierowano
mnie w tę stronę. Gorzej, z powodu moich udziwnionych
pomysłów, chciano mnie nawet umieścić w szkole specjalnej… - słucham
tego, co mówi Jerzy Jeszke z niedowierzaniem.
Mimo nacisku rodziców na wyuczenie zawodu, nigdy nie hamowali
syna w aktywnościach związanych z kulturą. A nawet go popierali
w tych działaniach. Był więc Kaszubski Zespół Pieśni i Tańca,
Klub Piosenki, chór. To były takie zalążki. Nagle, ni stad, ni zowąd
zaproponowano mu zorganizowanie wieczoru artystycznego w liceum
ekonomicznym.
- Nigdy się chyba nie dowiem, kto mnie do tego zadania polecił.
Tworzę wówczas spektakl, który okazał się sukcesem, który wywołał
w ludziach emocje, łzy. I chyba wówczas tak naprawdę została we
mnie obudzona twórcza świadomość. Ja, Jurek Jeszke reżyseruję, piszę
teksty, i to działa. Niesamowity impuls. Jak mało trzeba, by mło-